Η κυρία της φωτογραφίας προσπαθεί να τραβήξει μία ίσια γραμμή με το μολύβι, στο πίσω μέρος του ποδιού της.
Δεν είναι κάποιο είδος κανούριου τατουάζ, αλλά μία ιδιαίτερη μόδα που ξεπήδησε μέσα από τη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η γυναικεία ενδυμασία απαιτούσε τα πόδια να καλύπτονται με καλσόν, το οποίο κατασκευαζόταν από νάιλον.
Όμως, λόγω του πολέμου, υπήρχε σοβαρή έλλειψη σε είδη ρουχισμού και ιδιαίτερα του νάιλον.
Έτσι, έπαψαν να κυκλοφορούν καλσόν στην αγορά και οι γυναίκες βρήκαν άλλο τρόπο να ξεγελάνε το μάτι.
Άλειφαν στα πόδια του μια ειδική κρέμα, που τους έδινε ένα ελαφρός κίτρινο χρώμα, ακριβώς σαν να φορούσαν καλσόν.
Σε άλλες περιπτώσεις, ζωγράφιζαν και μία λεπτή μαύρη γραμμή για να μιμηθούν τα σχέδια του καλσόν.
Πολύ γρήγορα, η επιχειρηματικότητα των Αμερικάνων βρήκε τρόπο να εκμεταλλευτεί τη νέα ασχολία των γυναικών.
Άνοιξαν καταστήματα καλλυντικών, τα λεγόμενα “leg make up bars”, που πουλούσαν την κρέμα και προσέφεραν κι άλλες υπηρεσίες ομορφιάς στις κυρίες που δυσκολεύονταν να τραβήξουν ίσια γραμμή.
Υπήρχαν επίσης ειδικές κρέμες για το δέρμα, έτσι ώστε να φαίνεται πιο λείο και περιποιημένο, αφού δεν καλυπτόταν με καλσόν.
Τότε άρχισαν να προσφέρουν και μασάζ για τις πιο ταλαιπωρημένες πελάτισσές τους.
Μόλις δύο εβδομάδες μέτα το τέλος του πολέμου, η παραγωγή νάιλον καλσόν στις Η.Π.Α. ξεκίνησε εκ νέου.
Από το 1945 μέχρι το 1946, ήταν τέτοιες οι ουρές που σχημάτιζαν οι γυναίκες που περίμεναν να προμηθευτούν καλσόν, που οι δημοσιογράφοι τις ονομάσαν “εξεγέρσεις του νάιλον”.
Στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές που είχαν πληγεί από τον πόλεμο και περνούσαν περίοδο οικονομικής δυσπραγίας, η παραγωγή των καλσόν καθυστέρησε, έως τις αρχές της δεκαετίας του ’50.
Έκτοτε, η κρέμα “καλσόν” άρχισε να χρησιμοποιείται για να σκουραίνει το δέρμα, καθώς άρχισε να γίνεται δημοφιλές το μαύρισμα από τον ήλιο.
