Στις μέρες που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καλό ξύλο βρισκόταν σε έλλειψη και ήταν ακριβό. Έτσι, όταν ο Άντονι Ντι Νατάλε έκανε παραγγελία, το 1946, για την κατασκευή μεγάλου ξύλινου πατώματος με το μικρότερο δυνατό κόστος, έπρεπε να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.
Βρήκε περισσεύματα ξύλου που είχαν απομείνει από την κατασκευή στρατώνων. Παρότι το ξύλο ήταν γερό και σκληρό από το Τενεσί, όλα τα κομμάτια ήταν μικρά.
Οι εργάτες της εταιρείας DiNatale Flooring στη Βοστόνη συναρμολόγησαν τα κομμάτια εναλλάξ και κατασκεύασαν μια σειρά από τετράγωνα τμήματα – με διαστάσεις 1,5×1,5 μ. – που μπορούσαν να βιδωθούν μεταξύ τους για να συγκροτήσουν το πάτωμα. ‘Ετσι έφτιαξαν το πιο διάσημο πάτωμα στον κόσμο – τουλάχιστον στον κόσμο των σπορ.
Έγινε γνωστό ως το φημισμένο παρκέ του Μπόστον Γκάρντεν. Το παρκέ όπου η ομάδα μπάσκετ των Μπόστον Σέλτικς πέτυχε ένα αξεπέραστο ρεκόρ κερδίζοντας 16 πρωταθλήματα.
Θεατές και παίκτες εικάζουν ότι οι Σέλτικς είχαν ιδιαίτερο πλεονέκτημα έδρας στο παρκέ, επειδή ήξεραν τα «νεκρά σημεία» του. Αλλά ο θρύλος των Σέλτικς, Μπομπ Κούζι, είχε πει κατηγορηματικά: «Η ιδέα των νεκρών σημείων είναι μια μπούρδα και μισή».
Τα 264 κομμάτια του πατώματος συναρμολογούνταν μεταξύ τους με 988 μπουλόνια. Το ειδικό συνεργείο του Μπόστον Γκάρνεν μπορούσε να συναρμολογήσει το πάτωμα και να το στρώσει για παιχνίδια μέσα σε δυόμισι ώρες.
Ένα παρκέ διαφορετικό από όλα τα άλλα, πάνω στο οποίο έπαιξαν παίκτες όπως ο Μπιλ Ράσελ, ο Μπομπ Κούζι, ο Λάρι Μπερντ και ο Κέβιν Μακέιλ.
Ο Ντι Νατάλε χρέωσε τους Σέλτικς 11.000 δολάρια για το πάτωμα. Μετά την αντικατάσταση από νέο παρκέ το 1999, υπογεγραμμένα κομμάτια του αρχικού παρκέ πουλήθηκαν μέχρι και 300.000 δολάρια το καθένα.
Μερικά κομμάτια του παλιού πατώματος ενσωματώθηκαν στο νέο για να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη του παλιού.
Πηγή: Συναρπαστικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, Rick Beyer, εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ
