του Νάσου Κατσώχη
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και του ΄80, ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε ήταν κορυφαίος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής. Παίζοντας στη Μπάγερν Μονάχου και έχοντας κατακτήσει ήδη στα 21 του χρόνια δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών, τη δεύτερη φορά απέναντι στη γαλλική Σεντ-Ετιέν.
Επίσης, το 1980 στα γήπεδα της Ιταλίας, σε μια κατά τα άλλα «φτωχή» σε θέαμα διοργάνωση, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ευρώπης με την Εθνική του, δίνοντας μάλιστα την κρίσιμη ασίστ στον Χρούμπες, στο δεύτερο και νικητήριο για τη Δυτική Γερμανία γκολ, εναντίον του Βελγίου στον τελικό της Ρώμης.
Όμως, ο «Κάλε», όπως ήταν γνωστός, είχε πολύ σημαντική παρουσία και στα Παγκόσμια Κύπελλα. Σε μια εποχή όπου η Δυτική Γερμανία εμφάνιζε ένα ισχυρό και πάντα φιλόδοξο συγκρότημα.
Ο αγώνας της ντροπής
Πρωτοεμφανίστηκε σε Μουντιάλ, στα γήπεδα της Αργεντινής το 1978, όπου και πέτυχε συνολικά τρία γκολ, με πολύ καλή παρουσία, αλλά η Γερμανία δεν έφτασε ψηλά και αποκλείστηκε στη δεύτερη φάση.
Τέσσερα χρόνια μετά, πριν αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, και έχοντας ήδη κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά και δύο συνεχείς φορές τη «Χρυσή Μπάλα», ως ο καλύτερος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ο Καρλ Χάινς θεωρούνταν ο σταρ της διοργάνωσης.
Όμως μετά τους Νοτιαμερικανούς Μαραντόνα και Ζίκο.
Στην πρώτη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν καταιγιστικός στο σκοράρισμα.
Πέτυχε το γκολ στην απρόσμενη ήττα της Γερμανίας από την Αλγερία, και πεισμώνοντας στη συνέχεια, έβαλε τρία γκολ στο 4-1 εναντίον της Χιλής.
Ωστόσο, το τελευταίο παιχνίδι της πρώτης φάσης, εξελίχθηκε σε έναν αγώνα παρωδία.
Η Γερμανία αγωνιζόταν με την Αυστρία και χρειαζόταν μόνο μία νίκη, για να περάσουν οι δύο γείτονες χώρες στην επόμενη φάση.
Κάτι που έγινε φυσικά, επισείοντας την οργή των Αλγερινών αλλά και την απαξίωση των φιλάθλων όλου του κόσμου.
Μετά το 10ο λεπτό που σκόρασε η Γερμανία, 22 ποδοσφαιριστές …περπατούσαν στο χορτάρι, δήθεν παίζοντας ποδόσφαιρο.
Ο θρυλικός ημιτελικός της Σεβίλλης
Σε έναν όμιλο με ισχυρούς αντιπάλους, την Αγγλία και τη διοργανώτρια Ισπανία, αλλά με φτωχό θέαμα, η Γερμανία προκρίθηκε στα ημιτελικά, κερδίζοντας την Ισπανία.
Αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο Ρουμενίγκε που ήδη αντιμετώπιζε πρόβλημα στο γόνατο, αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο από τον προπονητή Γιου Ντέρβαλ.
Στον ημιτελικό, απέναντι στη Γαλλία του Πλατινί, ο Ρουμενίγκε δεν ξεκίνησε ως βασικός, αλλά ούτε έπαιξε και στα επόμενα 90 λεπτά.
Ένα ανεπανάληπτο ματς, αξεπέραστο στην εξέλιξή του, το οποίο θα ανακαλεί πάντα, μεταξύ άλλων, την «κτηνώδη» επέμβαση του γερμανού τερματοφύλακα Σουμάχερ στην εφόρμηση του γάλλου Μπατιστόν, οδηγήθηκε στην παράταση.
Ο αγώνας θύμιζε γενικά, και συγκρίθηκε με τον ημιτελικό του Μουντιάλ ανάμεσα σε Ιταλία και Δ. Γερμανία 12 χρόνια νωρίτερα στο Μεξικό.
Στο τριαντάλεπτο της παράτασης, η Γαλλία προηγούνταν με 3-1 και όλα έδειχναν πως είχαν τελειώσει.
Ήταν όμως η ώρα του Ρουμενίγκε, τον οποίο ο προπονητής των Γερμανών, μην έχοντας άλλη λύση, είχε βάλει στο παιχνίδι μετά το 2-1 της Γαλλίας.
Ο αρχηγός μείωσε και ανανέωσε τις ελπίδες των Δυτικογερμανών.
Πιστοί στο αιώνιο πνεύμα της ανατροπής, ισοφάρισαν με ανάποδο ψαλίδι του Κλάους Φίσερ.
Ο αγώνας κρίθηκε στα πέναλτι.
Εκεί η Γαλλία είχε κάποια στιγμή το προβάδισμα, αλλά ο Ντιντιέ Σιξ έχασε το σουτ.
Ο Ρουμενίγκε κλήθηκε να εκτελέσει το τελευταίο πέναλτι της πρώτης σειράς, που πάντα αποτελούσε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές για έναν ποδοσφαιριστή.
Ο ψύχραιμος «Τεύτονας», ισοφάρισε.
Δημιουργήθηκε νέα σειρά πέναλτι, όπου επικράτησε η Γερμανία.
Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του αρχηγού της, που με το δικό του γκολ κράτησε τη Γερμανία στο παιχνίδι.
Καταπονημένοι, ωστόσο, από την επική μάχη της Σεβίλλης, οι Δυτικογερμανοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στους πλήρως φορμαρισμένους Ιταλούς τον τελικό.
Ο Καρλ Χάινς πάντως, με όλα τα προβλήματά του, ήταν από τους σταρ του Μουντιάλ.
Αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ με πέντε γκολ πίσω από τον Ιταλό Πάολο Ρόσι.
Στιγμιότυπα από τον ημιτελικό του 1982, αλλά και η «δολοφονική» επέμβαση του Σουμάχερ
Ο δεύτερος χαμένος τελικός
Ο Ρουμενίγκε έμεινε στην Μπάγερν Μονάχου ως το 1984, έχοντας αναδειχθεί τρεις φορές κορυφαίος σκόρερ της Μπούντεσλιγκα.
Μετακόμισε στην ιταλική Ίντερ, όμως δεν είχε εντυπωσιακή πορεία.
Εξάλλου, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στο κορυφαίο τότε πρωτάθλημα του κόσμου ήταν άλλοι: ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα της Νάπολι και ο Μισέλ Πλατινί της Γιουβέντους .
Με την Εθνική του ο «Κάλε» εμφανίστηκε για τελευταία φορά στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού.
Αγωνίστηκε σε όλα τα ματς, κυρίως ως αλλαγή, αλλά φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Η Γερμανία, χωρίς να πείθει ιδιαίτερα, αλλά έχοντας το πνεύμα της πειθαρχίας και της μαχητικότητας, ξεπέρασε στα ημιτελικά το εμπόδιο της Γαλλίας και προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό, για δεύτερη συνεχή φορά.
Αντίπαλος τώρα, η Αργεντινή.
Μια καλή, ομολογουμένως, Εθνική και βέβαια με αρχηγό τον τεράστιο και σε πλήρη φόρμα Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο Ρουμενίγκε, φορώντας πράσινη φανέλα με λευκό σορτς, ξεκίνησε τον αγώνα ως αρχηγός και δεν αντικαταστάθηκε καθόλου.
Η Αργεντινή προηγήθηκε 2-0 και έδειξε να «κλειδώνει» το ματς.
Όμως, έπαιζε απέναντι στη Γερμανία. Κάτι που αρκούσε, για να φέρει την ανατροπή.
Ο πεισματάρης Ρουμενίγκε ήταν απόλυτα πιστός στις συνήθειες του,
Όπως και στον ημιτελικό έναντι τη Γαλλίας τέσσερα χρόνια πριν, έτσι και τότε πέτυχε το πρώτο για την ομάδα του γκολ, που έδωσε το δικαίωμα στους «Πάντσερ» να συνεχίσουν να ελπίζουν.
Ο συμπατριώτης του, Ρούντι Φέλερ ισοφάρισε στο 81′.
Ο αγώνας έκοβε την ανάσα.
Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος για να απαντηθεί το ερώτημα.
Η Αργεντινή, παρά την ψυχρολουσία, βρήκε τον τρόπο να προλάβει την παράταση και με γκολ του Μπουρουσάγκα τρία μόλις λεπτά μετά, κέρδισε και στέφθηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου.
Και ο «Κάλε» έγινε ο πρώτος παίχτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων που αγωνίστηκε ως αρχηγός φιναλίστ σε δύο Τελικούς.
Ο άτυχος «σταρ»
Ο Ρουμινέγκε είχε την ατυχία να αγωνιστεί σε Μουντιάλ ανάμεσα σε δύο κατακτήσεις τίτλων της χώρας του.
Αγωνίστηκε για πρώτη φορά τέσσερα χρόνια μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 από τα «Πάντσερ» και τελευταία φορά τέσσερα χρόνια πριν από την κατάκτηση του επόμενου, το 1990.
Ένας παίχτης, που κατά πολλούς, άξιζε να στεφτεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Στα πολύ κρίσιμα ματς έδινε τόσο καίριες λύσεις, πόσο μάλλον όντας τραυματίας στον αλησμόνητο ημιτελικό απέναντι στη Γαλλία.
Αλλά ήταν επίσης άτυχος,, γιατί αν δεν είχε τραυματισμούς σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν αποκλείεται να οδηγούσε τη Δυτική Γερμανία στον τίτλο.
Βέβαια, από ότι φαίνεται, το τρόπαιο, έτσι κι αλλιώς, ήθελε άλλον.
Τον Πάολο Ρόσι.
Απόσπασμα από: Μύθοι παράλληλοι, ζεύγη ιστοριών με πρωταγωνιστές των Μουντιάλ, του Νάσου Κατσώχη, Εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ
