του E. H. Gombrich
Οι Βαβυλώνιοι και αργότερα οι Ασσύριοι ήταν πειθαρχημένοι και εργατικοί, αλλά δεν ζωγράφιζαν πολύχρωμες εικόνες όπως οι Αιγύπτιοι.
Στα αγάλματα και στις παραστάσεις τους, τις περισσότερες φορές εμφανιζόταν ο βασιλιάς σε κυνήγι, ένας βασιλιάς που μπροστά του γονάτιζαν αλυσοδεμένοι αιχμάλωτοι, αλλά και άνθρωποι άλλων φυλών που τρέπονταν σε φυγή μπροστά στις ρόδες ενός άρματος και πολεμιστές που πολιορκούσαν φρούρια.
Οι βασιλιάδες τους είχαν ένα βλέμμα βλοσυρό, μαύρα κυματιστά γένια και μακριά κατσαρά μαλλιά. Μερικές φορές πρόσφεραν θυσίες στον Βάαλ, τον θεό του ήλιου και στην Ιστάρ ή Αστάρτη, τη θέα του φεγγαριού. Γιατί οι Βαβυλώνιοι και οι Ασσύριοι λάτρευαν τον ήλιο, το φεγγάρι και τα άστρα.
Η γέννηση της Αστρολογίας
Τις ξάστερες, ζεστές νύχτες παρακολουθούσαν την πορεία των άστρων για χρόνια. Και επειδή ήταν άνθρωποι έξυπνοι και νηφάλιοι, πρόσεξαν πως τα αστέρια περιστρέφονταν τακτικά. Αυτά που έμοιαζαν καρφωμένα στον ουράνιο θόλο και κάθε νύχτα εμφανίζονταν στο ίδιο σημείο τα αναγνώριζαν αμέσως.
Έδωσαν στους αστερισμούς ονόματα. Περισσότερο όμως τους απασχόλησαν τα αστέρια που κινούνταν στον ουράνιο θόλο και τη μία φορά ήταν κοντά στη Μεγάλη Άρκτο, ενώ την άλλη κοντά στον Ζυγό.
Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Γη ήταν ένας επίπεδος δίσκος και ότι ο έναστρος ουρανός ήταν ένα είδος κούφιας σφαίρας που αγκάλιαζε τη Γη σαν ένα κέλυφος και περιστρεφόταν γύρω της μία φορά την ημέρα.
Έτσι θα πρέπει να τους είχε φανεί θαυμαστό το ότι δεν έμεναν όλα τα αστέρια καρφωμένα σε αυτό το ουράνιο κέλυφος, αλλά μερικά ήταν κατά κάποιο τρόπο πιο χαλαρά στερεωμένα και μπορούσαν να πηγαίνουν πέρα δώθε.
Σήμερα είναι γνωστό ότι αυτά τα αστέρια είναι οι κοντινοί πλανήτες που κινούνται μαζί με τη Γη γύρω από τον Ήλιο.
Αυτό όμως ήταν αδύνατο να το γνώριζαν οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι και οι Ασσύριοι και έτσι πίστευαν ότι από πίσω κρυβόταν κάποια παράξενη μαγεία.
Έδωσαν σε καθένα από αυτά τα περιπλανώμενα άστρα ένα όνομα και τα παρακολουθούσαν συνέχεια.
Πίστευαν, μάλιστα, πως τα αστέρια ήταν πανίσχυρα όντα και ότι η θέση τους σήμαινε κάτι για την ανθρώπινη μοίρα.
Γι΄ αυτό από τη θέση τους προσπαθούσαν να προβλέπουν το μέλλον. Αυτή η πίστη ονομάστηκε αστρολογία.
Θεωρούσαν ότι κάποιοι πλανήτες έφερναν τύχη και κάποιοι άλλοι, ατυχία. Ο Άρης σήμαινε πόλεμο και η Αφροδίτη, αγάπη.
Σε κάθε θεό πλανήτη είχαν αφιερώσει μία ημέρα. Και επειδή μαζί με τον ήλιο και το φεγγάρι ήταν ακριβώς επτά, προέκυψε και η σημερινή εβδομάδα.
Η Κυριακή στα γερμανικά είναι Sonn-tag και στα αγγλικά Sunday, δηλαδή η μέρα του ήλιου, ενώ η Δευτέρα είναι Mon-tag και Monday αντίστοιχα, δηλαδή ημέρα του φεγγαριού. Αλλά και σε άλλες γλώσσες όπως, στα Γαλλικά και στα Ιταλικά, οι περισσότερες μέρες έχουν πάρει το όνομά τους από τους πλανήτες που ονόμασαν πρώτοι οι Βαβυλώνιοι.
Έχτιζαν Ζιγκουράτ. Ήταν ψηλοί ογκώδεις πύργοι, που υψώνονταν προς τον ουρανό
Για να βρίσκονται κοντά στα άστρα τους και να μπορούν να τα διακρίνουν καλύτερα μέσα από την ομίχλη, οι Βαβυλώνιοι και οι Σουμέριοι πριν από αυτούς, έχτισαν παράξενα κτίρια με ένα υπέροχο όνομα, τα Ζιγκουράτ.
Ήταν ψηλοί ογκώδεις πύργοι, οι οποίοι υψώνονταν προς τον ουρανό, καθώς η μία ταράτσα ήταν χτισμένη πάνω στην άλλη.
Είχαν γερά οχυρωματικά τείχη και απότομες, στενές σκάλες. Επάνω στην κορυφή ήταν ο ναός που ήταν αφιερωμένος στο φεγγάρι ή σε έναν από τους υπόλοιπους πλανήτες.
Από μακριά κατέφθαναν άνθρωποι μόνο και μόνο για να ζητήσουν από τον ιερέα που μελετούσε τα άστρα να προβλέψει τη μοίρα τους, φέρνοντας προσφορές αμύθητης αξίας.
Αυτοί οι μισοκατεστραμμένοι κλιμακωτοί πύργοι προβάλλουν μέσα από τους σωρούς των ερειπίων μέχρι και σήμερα εκεί που βρίσκεται το Ιράκ, ενώ έχουν ανακαλυφθεί επιγραφές όπου οι βασιλιάδες εξηγούσαν πως τους ανήγειραν ή τους αναστήλωσαν.
Οι πρώτοι Βασιλιάδες αυτής της περιοχής πιθανόν να έζησαν το 3.000 π.Χ. και οι τελευταίοι γύρω στα 550 π.Χ.
Ο τελευταίος πολύ ισχυρός βαβυλώνιος βασιλιάς ήταν ο Ναβουχοδονόσορας ο οποίος έζησε γύρω στο 600 π.Χ.
Έμεινε στην ιστορία για τις εκστρατείες του αφού πολέμησε ενάντια στους Αιγύπτιους και έφερε πολλούς ξένους αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα ως σκλάβους.
Στην πραγματικότητα όμως, τα μεγαλύτερα κατορθώματα του δεν ήταν εκστρατείες του, αλλά τα πελώρια κανάλια και οι στέρνες που κατασκεύασε για να ποτίζεται το έδαφος και να είναι η γη γόνιμη.
Μόλις τα κανάλια έφραξαν και οι στέρνες γέμισαν λάσπη, η χώρα μετατράπηκε σε αυτό που είναι σήμερα: μία έρημη και ελώδης έκταση με κάποιους λόφους από ερείπια, που ξεχωρίζουν εδώ και εκεί.
Διαβάστε στη «ΜτΧ»: 
