Το κείμενο προέρχεται από «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ», ΤΖΟΝ ΛΟΫΝΤ & ΤΖΟΝ ΜΙΤΣΙΝΣΟΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Ο Ιούλιος Καίσαρας φορούσε δάφνινο στεφάνι για λόγους ματαιοδοξίας, όχι θριαμβολογίας.
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Σουητώνιο στους «Βίους των Καισάρων», ο Ιούλιος Καίσαρας «συνήθιζε να χτενίζεται κατά τρόπο που να καλύπτει τη φαλάκρα του με τα μαλλιά που είχε στο κεφάλι του» και ενθουσιάστηκε όταν η Σύγκλητος του παραχώρησε το ειδικό προνόμιο να φορά το δάφνινο στεφάνι του νικητή όποτε επιθυμούσε.
Η φαλάκρα ενοχλούσε ιδιαίτερα τον Καίσαρα.
Στη διάρκεια της σχέσης του με την Κλεοπάτρα, εκείνη του πρότεινε να χρησιμοποιήσει την πατέντα της για τη θεραπεία της φαλάκρας, μια αλοιφή από καμένα ποντίκια, λίπος αρκούδας, δόντια αλόγου και μυελό ελαφιού, που την άπλωνε στο κεφάλι μέχρι να «φυτρώσουν».
Όπως είναι προφανές, η θεραπεία δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Οι περούκες του Αννίβα
Ο Καίσαρας δεν ήταν ο μόνος στρατηγός με προβλήματα φαλάκρας.
Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό Πολύβιο, ο διοικητής της Καρχηδόνας, Αννίβας, είχε βρει έναν τρόπο αντιμετώπισης:
«Ζήτησε να του φτιάξουν κάμποσες περούκες σε διάφορα χρώματα, ώστε να ταιριάζουν στην εμφάνιση ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, τις οποίες άλλαζε διαρκώς».
Ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του Αννίβα δυσκολεύονταν να τον αναγνωρίσουν.
Πριν από τη δημιουργία της αυτοκρατορίας οι Ρωμαίοι είχαν απλές κόμες.
Αργότερα, οι κομμώσεις έγιναν πιο περίπλοκες και οι περούκες πιο δημοφιλείς.
Η αυτοκράτειρα Μεσσαλίνα διέθετε μεγάλη συλλογή από κιτρινωπές περούκες, τις οποίες χρησιμοποιούσε όταν κυκλοφορούσε κρυφά σε οίκους ανοχής.
Βάσει νόμου, οι Ρωμαίες πόρνες ήταν υποχρεωμένες να φορούν κίτρινες περούκες ως σήμα κατατεθέν του επαγγέλματός τους.
Οι περούκες χρησιμοποιούνταν και μετά τη μετάβαση της Ρώμης στον χριστιανισμό, το 313 μ.Χ., όμως πολύ γρήγορα η Εκκλησία τις καταδίκασε ως θανάσιμο αμάρτημα.
Δάφνη
Η παράδοση της απονομής δάφνινου στεφανιού στον νικητή ξεκίνησε από τα Πυθεία στους Δελφούς τον 6ο αιώνα π.Χ.
Οργανώνονταν προς τιμήν του θεού Απόλλωνα, ο οποίος συνήθως εμφανιζόταν με δάφνινο στεφάνι σε ανάμνηση της νύμφης Δάφνης που μεταμορφώθηκε σε φυτό για να γλιτώσει από τις ερωτικές του διαθέσεις. Το φυτό πήρε το όνομα «Δάφνη».
Εκτός της επινίκιας διάστασης, η δάφνη (laurel) είχε τη φήμη ιαματικού φυτού, γι’ αυτό και όσοι γιατροί αποφοιτούσαν λάμβαναν ένα δάφνινο στεφάνι. Από αυτό προέρχονται οι ακαδημαϊκοί τίτλοι «baccalaureate» και «Bachelor» από τη λατινική έκφραση «bacca lauri» (μούρα δάφνης).
Από πού βγαίνει η λέξη «Καίσαρας» και τι σχέση έχει με την καισαρική τομή;
Κανείς δεν γνωρίζει από πού προέρχεται το λατινικό επίθετο Καίσαρ (Ceasar).
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος θεωρούσε ότι οφειλόταν στον πρώτο Καίσαρα, που είχε αποκοπεί από τη μήτρα της μητέρας του», καθώς στα λατινικά «caesus» σημαίνει τέμνω.
Από αυτή την ιδέα του Πλίνιου προήλθε ο όρος «καισαρική τομή».
Όμως δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς οι συγκεκριμένες επεμβάσεις γίνονταν αποκλειστικά για να διασωθεί το έμβρυο μιας μητέρας που είχε πεθάνει, ενώ η μητέρα του Καίσαρα, Αυρηλία, είναι γνωστό ότι έζησε πολλά χρόνια μετά τη γέννησή του.
Η πιο πιθανή ερμηνεία της λέξης «Καίσαρας» είναι ότι προέρχεται από το λατινικό caesaries που σημαίνει «όμορφο κεφάλι με μαλλιά».
Το κείμενο προέρχεται από «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ», ΤΖΟΝ ΛΟΫΝΤ & ΤΖΟΝ ΜΙΤΣΙΝΣΟΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Διαβάστε ακόμα: Μεσσαλίνα. Η νυμφομανής αυτοκράτειρα που έκανε την πόρνη και εξέδιδε τις πλούσιες γυναίκες της Ρώμης...
