Στο Σίπυλο, ένα βουνό κοντά στη Σμύρνη της Τουρκίας, υπάρχει ένας βράχος που μοιάζει με τη μορφή μιας γυναίκας που θρηνεί σαν να έχει λαξευτεί από ανθρώπινο χέρι.
Είναι γνωστός ως ο βράχος που δακρύζει και σύμφωνα με τη μυθολογία είναι η μαρμαρωμένη Νιόβη η οποία θρηνεί τον θάνατο των παιδιών της.
Η Νιόβη ήταν κόρη του Τάνταλου και σύζυγος του Αμφίονα, βασιλιά της Θήβας.
Μητέρα της ήταν η Διώνη και αδερφή της η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος.
Από τον γάμο της με τον Αμφίονα απέκτησε 14 παιδιά, εφτά γιους και εφτά κόρες, τα οποία ξεχώριζαν για την ομορφιά και τη γενναιότητά τους.
Κάποια στιγμή η Νιόβη καυχήθηκε για τα παιδιά της και ανέφερε ότι ήταν καλύτερη από την αδερφή της, τη Λητώ, γιατί είχε γεννήσει περισσότερα από εκείνη.
Όπως ανέφερε, η αδερφή της, η οποία ήταν εκλεκτή του Δία είχε μόνο ένα ζεύγος διδύμων έναντι των τόσων δικών της.
Αυτό θεωρήθηκε «υβρις» και η θεία Δίκη χτύπησε τη Νιόβη.
Η Λητώ ζήτησε από τα παιδιά της, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, να την εκδικηθούν σκοτώνοντας τα παιδιά της.
Μια μέρα που τα αγόρια της βγήκαν στο δάσος για κυνήγι, ο Απόλλωνας σκότωσε τα έξι με το τόξο του. Η Άρτεμις σκότωσε τα κορίτσια που ήταν μέσα στο παλάτι εκτός από τη Μελίβοια, γιατί είχε νικήσει σε αγώνες που είχε κάνει η Ιπποδάμεια. Ωστόσο, την έκανε χλωμή και από τότε ονομάστηκε Χλωρίς. Από τα αγόρια επέζησε ο μόνο ο Αμφίονας.
Ο πόνος της Νιόβης ήταν τεράστιος. Θρηνούσε τα παιδιά της και ικέτευε τους θεούς να τα κηδέψει, καθώς επί εννιά ημέρες τα σώματά τους έμειναν άταφα και ο Δίας μαρμάρωνε όποιον προσπαθούσε να τα θάψει.
Ο Δίας την λυπήθηκε και την άφησε να τους αποδώσει τις νεκρικές τιμές. Επί τρεις ημέρες, η Νιόβη καθόταν πάνω από τον τάφο τους σιωπηλή και νηστική και τα θρηνούσε.
Αμέσως μετά αποφάσισε να επιστρέψει στη Λυδία, όπου βασίλευε ο πατέρας της.
Ωστόσο, η πόλη είχε καταστραφεί και τότε ανέβηκε στο Σίπυλο και παρακάλεσε τον Δία να της πάρει τη ζωή.
Ο Δίας της λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε βράχο. Αλλά ο πόνος της ήταν τόσο μεγάλος που δεν σταματούσε να κλαίει και να στάζει δάκρυα από τα μάτια της.
Αντλήθηκε υλικό από το βιβλίο «Ελληνική Μυθολογία. Ο Ναός Των Μουσών», εκδόσεις ΜΙΛΗΤΟΣ
Διαβάστε επίσης:
