από τη Μαρίσσα Παππά στους apodyoptes
Οι Δρυΐδες αποτελούσαν την ιερατική τάξη στη Βρετανία, την Ιρλανδία και τη Γαλατία. Αναφορές κάνουν λόγο ότι υπήρξαν και σε άλλα μέρη της κελτικής δυτικής Ευρώπης κατά την Εποχή του Σιδήρου. Τα έθιμα των Δρυίδων αποτελούσαν τμήμα του πολιτισμού όλων των φυλετικών ομάδων που ονομάζονταν Κέλτες και Γαλάτες από τους Έλληνες – Celtae και Galli από τους Ρωμαίους.
Οι Δρυίδες δεν άφησαν κάποιο μνημείο ή κάποιο άλλο στοιχείο της ύπαρξής τους. Εκτενείς αναφορές γίνονται από Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Μεταγενέστερα αναφέρθηκαν σε αυτούς και Ιρλανδοί συγγραφείς του Μεσαίωνα. Ενώ υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα σχετικά με τις θρησκευτικές πρακτικές των ανθρώπων από την Εποχή του Σιδήρου, για τους Δρυίδες δεν υπάρχει κάτι απτό. Διάφορες επαναλαμβανόμενες αναφορές στους Δρυΐδες τους εμφανίζουν να πραγματοποιούν ανθρωποθυσίες. Πίστευαν σε ένα είδος μετεμψύχωσης και είχαν υψηλή θέση στη γαλατική κοινωνία.
Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με την άσκηση της θρησκευτικής λατρείας τους, εκτός από την ιεροτελεστία της βελανιδιάς και του γκι, όπως περιγράφει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος.
Η πρώτη γνωστή αναφορά στους Δρυίδες χρονολογείται στο 200 π.Χ. Ενδιαφέρον έχει και η περιγραφή που προέρχεται από το Ρωμαίο στρατηγό Ιούλιο Καίσαρα στο Commentarii de Bello Gallico (δεκαετία του 50 π.Χ.).
Μεταγενέστεροι Ελληνορωμαίοι συγγραφείς επίσης ανέφεραν τους Δρυίδες. Μεταξύ αυτών ο Κικέρωνας, ο Τάκιτος, ο Ποσειδώνιος ο Ρόδιος, ο Λουκανό, ο Πομπόνιος Μελάς, ο Ιππόλυτος της Ρώμης, ο Δίωνα του Χρυσόστομου, ο Στράβωνας, ο Διονύσιος του Αλικαρνασσέως, ο Τιμαγένης και ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος.
Μετά την εισβολή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Γαλατία, ο δρυϊδισμός καταστάλθηκε από τη ρωμαϊκή κυβέρνηση των αυτοκρατόρων του πρώτου αιώνα Τιβέριο και Κλαύδιο και εξαφανίστηκε από τα γραπτά μνημεία μέχρι το δεύτερο αιώνα.
Ο Τάκιτος αναφέρει ότι περί το 61 π.Χ. είχε ήδη αρχίσει η καταστολή του δρυϊδισμού και στα βρετανικά νησιά. Οι Δρυίδες εμφανίζονται επίσης σε ορισμένα μεσαιωνικά παραμύθια της εκχριστιανισμένης Ιρλανδίας όπως το “Táin Bó Cúailnge”, όπου περιγράφονται ως μάγοι.
Η σχέση των Δρυΐδων με τους Έλληνες
Οι Δρυΐδες πήραν το όνομα τους από την βελανιδιά (δρυς) και ήταν ιερείς και φιλόσοφοι ενώ νομοθετούσαν και απένειμαν δικαιοσύνη.
Η βελανιδιά υπήρξε επίσης το ιερό δέντρο των ελληνικών βασιλικών οίκων της Μακεδονίας, γεγονός ιστορικά και αρχαιολογικά αποδεδειγμένο λόγω τους πλήθους ευρημάτων στους βασιλικούς μακεδονικούς τάφους με τα περίφημα βασιλικά διαδήματα.
Μάλλον, δεν είναι τυχαίο το ότι οι Δρυίδες πήραν το όνομα τους από το δέντρο δρυς (βελανιδιά), μια που το δέντρο αυτό ήταν ιερό για τους Έλληνες από τα βάθη της αρχαιότητας.
Ας μην ξεχνάμε την προφητική ιερή βελανιδιά στο μαντείο της Δωδώνης, το αρχαιότερο μαντείο στον κόσμο, το ιερό δέντρο της Γαίας και αργότερα του Δία.
Οι σημαντικότερες αναφορές στους Δρυΐδες περιγράφονται σε αρχαία έγγραφα, κυρίως της λατινικής γλώσσας. Τα σπουδαιότερα βιβλία, λόγω και του προσωπικού κύρους του συγγραφέως αλλά και της πρόσβασης του τελευταίου στη γνώση καθώς και στην ιδία αντίληψη των γεγονότων, είναι τα συγγράμματα του Ιουλίου Καίσαρος που έχουν ως τίτλο «De Bello Gallico».
Μία σειρά βιβλίων στα οποία γράφει για την γεωγραφία και την κοινωνία των Γαλατών ή Κελτών, ο ίδιος ο αυτοκράτωρ της Ρώμης. (Gaius Julius Caesar, 13 Ιουλίου 100 π.Χ. – 15 Μαρτίου 44 π.Χ.).
Η ελληνική καταγωγή των Δρυΐδων
Στο βιβλίο μυθιστορίας Lebor Gabála Érenn [Book of Invasions-Βιβλίο των Εισβολών] διαβάζουμε για τον Έλληνα Παρθολώνα, ο οποίος έφθασε στην Ιρλανδία μετά τον κατακλυσμό.
Λέγεται ότι ξεκίνησε από τη Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα, με τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του με τις γυναίκες τους και τρεις Δρυίδες, αδέλφια μεταξύ τους, τους Φίο, Αίολο και Φομόρη, (Fios, Eólas, Fochmarc), ονόματα που ετυμολογικά σημαίνουν, «Νόηση, Γνώση και Έρευνα».
Κάτοχοι αυτής της σοφίας ήταν οι Δρυίδες, Έλληνες μύστες, όπως συμπεραίνουμε από τα αρχαία κείμενα.
Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε πως ο Παρθολών ήταν Έλληνας πρίγκηπας, ο οποίος σκότωσε τους γονείς του ελπίζοντας να κληρονομήσει το βασίλειο.
Το επεισόδιο αυτό του στοίχισε το ένα του μάτι και τον σημάδεψε με κακοτυχία. Παρόλα αυτά ήταν κύριος κάθε τέχνης. Απέκτησε συνολικά 7 γιους. Έπειτα από 30 χρόνια παραμονής στην Ιρλανδία πέθανε κοντά στην πόλη που σήμερα ονομάζεται Tallaght, όπου 120 χρόνια αργότερα, οι απόγονοι του χάθηκαν από πανώλη.
Διαβάστε: 
