Ένα ποτήρι κρασί ήταν ο λόγος που αποκεφαλίστηκε ο ρήτορας και ύπατος της Ρώμης, Μάρκος Αντώνιος.
(Ήταν ο παππούς του γνωστού Μάρκου Αντώνιου, στενού συνεργάτη του Ιουλίου Καίσαρα, που αυτοκτόνησε στην Αίγυπτο της Κλεοπάτρας).
Όταν ο Γάιος Μάριος πήρε την εξουσία στην Ρώμη, ο Μάρκος Αντώνιος κρύφτηκε στο σπίτι ενός Ρωμαίου.
Ο οικοδεσπότης για να του προσφέρει μια ευχάριστη φιλοξενία, έστειλε έναν υπηρέτη να αγοράσει ένα ακριβό κρασί από την «κάβα» της περιοχής.
Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού παραξενεύτηκε που ο υπηρέτης αγόρασε τόσο ακριβό κρασί και τον ρώτησε για ποιον προοριζόταν. Ο υπηρέτης τον πληροφόρησε.
Γρήγορα το νέο μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα και στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι, που βρισκόταν ο Μάρκος Αντώνιος και τον σκότωσαν.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένα καλό κρασί θα γινόταν αιτία για την δολοφονία ενός σημαντικού άνδρα.
Όμως στη Ρώμη το κρασί ήταν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης.
Ο κάθε πολίτης ανάλογα με τη θέση που κατείχε, έπινε και το ανάλογο κρασί.
Το ακριβότερο κρασί της Ρώμης, το «Falernus», το έπιναν μόνο οι αυτοκράτορες και οι πλούσιοι. Το «Posca» και το «Lora» ήταν κατώτερα ποιοτικά και τα έπιναν οι στρατιώτες και οι δούλοι.
Οινοπαραγωγή
Η οινοπαραγωγή στην Ρώμη ακολούθησε τις τεχνικές που είχαν αναπτύξει οι Αρχαίοι Έλληνες.
Τα κρασιά της Χίου, της Κω και της Μακεδονίας εξάγονταν από τους Έλληνες εμπόρους σε όλη την Μεσόγειο.
Όταν ήρθε η παρακμή, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ανέλαβε τα ηνία. Οι Ρωμαίοι άρχισαν να φυτεύουν εκτάσεις με αμπέλια και να παράγουν μεγάλες ποσότητες κρασιού.
Ανήγαγαν την οινοποιία σε βασικό πυλώνα της οικονομικής ανάπτυξης της αυτοκρατορίας.
Μελέτησαν την οινοπαραγωγή και πρόσθεσαν τεχνικές ώστε το κρασί να τελειοποιηθεί γευστικά.
Για να επιτύχουν την παλαίωση φύλαγαν τα κρασιά σε βαρέλια και τα έθαβαν κάτω από το έδαφος για να μένουν δροσερά.
Στη συνέχεια τα αποθήκευαν σε πήλινους αμφορείς και τα διατηρούσαν μέσα σε σκοτεινά κελάρια.
Για τη συντήρηση των φθηνών κρασιών πρόσθεταν πίσσα, ρητίνη ή όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, μικρές ποσότητες από αλάτι. Στην Ιταλία, σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, υπήρχαν ογδόντα ποικιλίες κρασιών.
Το «Falernus» ήταν παλαιωμένο μια δεκαετία και παρασκευάζονταν από τα καλύτερα αμπέλια.
Το «κρασί της Κω» ήταν αρωματισμένο με θαλασσόνερο, το «Rosatum» με τριαντάφυλλο και κρασιά όπως το «Muslum» με μέλι.
Στις καλοκαιρινές ποικιλίες για να είναι δροσερά πρόσθεταν χιόνι.
Όλοι οι πολίτες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έπιναν κρασί, με συνέπεια η παραγωγή να αυξηθεί και η Ρώμη να κυριαρχήσει στο εμπόριο κρασιού για τρεις αιώνες.
Πλοία φορτωμένα με χιλιάδες αμφορείς έπλεαν σε όλη τη Μεσόγειο, από το Νείλο έως τις αποικίες της Ισπανίας και της Γαλατίας.
Οι επαύλεις των πλουσίων περιτριγυρίζονταν από αμπελώνες και οι δούλοι εργαζόταν σκληρά στα χωράφια και στα πατητήρια.
Οι Ρωμαίοι δεν έπιναν κρασί μόνο για ευφορία και να συνοδεύσουν το φαγητό τους.
Όπως και οι Αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν ότι το κρασί ωφελεί την καρδιά και οι γιατροί στην Ρώμη το θεωρούσαν κατάλληλο για να θεραπεύσουν πολλές αρρώστιες.
Χρησιμοποιούσαν το κρασί για να απολυμάνουν πληγές, για τον πυρετό και τα κρυολογήματα.
Με πληροφορίες από το βιβλίο «Η ιστορία του κόσμου σε έξι ποτήρια», Tom Stantage , Eκδόσεις “Κέδρος”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Γιατί οι παλιοί ονόμαζαν το κυπριακό κρασί «ανοιχτήρι γυναικών». Ο Όμηρος, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και ο Σουλτάνος Σελίμ Β΄ λάτρευαν την κουμανταρία….
