Η φράση «δε χαρίζει κάστανα» χρησιμοποιείται για κάποιον που είναι πολύ σκληρός και δεν χαρίζεται, ούτε μασάει τα λόγια του.
Πολλοί τη συνδέουν με την τακτική των καστανάδων να δίνουν στους πελάτες κάστανα για να τα δοκιμάσουν πριν τα αγοράσουν, κάτι που δε θα έκανε κάποιος σκληρός άνθρωπος.
Ωστόσο σύμφωνα με ειδικούς σε γλωσσικά θέματα, η έκφραση έχει τις ρίζες της στην Τουρκοκρατία και οφείλεται στους Μανιάτες.
Η περιοχή της Μάνης ήταν από τις λίγες που δεν κατακτήθηκαν από τους Τούρκους.
Οι Μανιάτες ήταν από μικροί εκπαιδευμένοι στα όπλα και για να προσδιορίσουν τον πληθυσμό των χωριών τους, δεν έλεγαν πόσους κατοίκους είχαν, αλλά πόσα όπλα, θεωρώντας δεδομένο ότι όλοι είχαν από ένα.
Ο Ιμπραήμ όμως το 1826, ήθελε να καταλάβει και τη Μάνη.
Αρχικά προσπάθησε με ένα τμήμα του στρατού του να παρασύρει τους Μανιάτες προς την περιοχή του Αλμυρού και το υπόλοιπο στράτευμα να επιτεθεί στην περιοχή.
Οι κάτοικοί όμως αντιστάθηκαν και ανάγκασαν τον στρατό του Ιμπραήμ σε οπισθοχώρηση.
Εκείνος δεν το έβαλε κάτω και αποφάσισε να παγιδεύσει τους Μανιάτες με πονηριά.
Έστειλε στρατιώτες του ως κατασκόπους στα χωριά της περιοχής, ντυμένους καστανάδες, με σκοπό να μάθουν που ήταν κρυμμένοι οι άντρες της Μάνης.
Οι «καστανάδες» του Ιμπραήμ προσπάθησαν να προσεγγίσουν τα γυναικόπαιδα για να συλλέξουν πληροφορίες και για να τα καταφέρουν άρχισαν να τους χαρίζουν τα κάστανά τους.
Αυτό φάνηκε ύποπτο στις πονηρές Μανιάτισσες και ειδοποίησαν τους άντρες, οι οποίοι εμφανίστηκαν και αιχμαλώτισαν τους κατασκόπους.
Όταν οι καστανάδες παραδέχτηκαν τον ρόλο τους και ρώτησαν τους Μανιάτες τι θα τους έκαναν, εκείνοι απάντησαν ειρωνικά «Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα».
