Ο Πύργος του Άιφελ είναι ένα από τα πιο γνωστά μνημεία του κόσμου και σήμα κατατεθέν της Γαλλίας.
Δέχεται κάθε χρόνο περίπου 7 εκατομμύρια επισκέπτες έχει αποτελέσει σκηνικό για ταινίες του Χόλυγουντ και για πολλούς είναι σύμβολο του ρομαντισμού.
Υπεύθυνος για την κατασκευή του ήταν ο μηχανικός Γουστάβο Άιφελ, από τον οποίο πήρε και το όνομά του.
Η ανέγερσή του Πύργου ξεκίνησε το 1887 και για την ολοκλήρωση, χρειάστηκαν 2 χρόνια, 2 μήνες και 5 ημέρες.
Τα επίσημα εγκαίνια του έγιναν στις 31 Μαρτίου του 1889, ενώ για το κοινό άνοιξε τον Μάιου του ίδιου χρόνου.
Έχει ύψος 300 μέτρα (325 μέτρα με την κεραία) και από την κορυφή του μπορεί κανείς να θαυμάσει τη θέα της πόλη στου Παρισιού.
Τα πρώτα χρόνια οι Γάλλοι απεχθάνονταν τον Πύργο του Άιφελ και τον θεωρούσαν άσχημο και αντιαισθητικό.
Μια ομάδα αρχιτεκτόνων υπέγραψε κείμενο διαμαρτυρίας για την κατασκευή του, ενώ ο μυθιστοριογράφος Γκι Ντε Μοπασσάν είχε δηλώσει δημόσια ότι έτρωγε καθημερινά το μεσημεριανό του πάνω στον Πύργο, επειδή εκεί ήταν το μοναδικό σημείο της πόλης, από όπου δεν έβλεπε τον Πύργο!
Το μυστικό διαμέρισμα
Ο ίδιος ο Γουστάβο Άιφελ δεν πτοήθηκε από την αρνητική κριτική.
Είχε προβλέψει μάλιστα ότι το δημιούργημά του θα γινόταν το αγαπημένο αξιοθέατο των κατοίκων, αλλά και των τουριστών.
Όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή, ο Άιφελ αντάμειψε τον εαυτό με ένα δώρο, που πολλοί ζηλεύουν ακόμα και σήμερα.
Ένα μυστικό διαμέρισμα στην κορυφή, που αποτέλεσε το προσωπικό του ησυχαστήριο.
Το διαμέρισμα ήταν απλό και ζεστό από πλευράς διακόσμησης παραπέμποντας σε ένα κλασικό παριζάνικο σπίτι της εποχής. Τόσο, που πολλοί, αψηφώντας την προνομιακή του θέα, το χαρακτήρισαν «παρακμιακό».
Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με πολύχρωμες ταπετσαρίες, τα δωμάτια ήταν διακοσμημένα με ξύλινα έπιπλα, πολλά από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα, βιβλιοθήκες, πίνακες και ένα πιάνο με ουρά.
Ο Άιφελ είχε μετατρέψει έναν από τους χώρους του διαμερίσματος σε εργαστήριο, το οποίο είχε εξοπλίσει με ειδικά όργανα, ώστε να μπορεί να κάνει μετεωρολογικές μελέτες.
Οι Παριζιάνοι φθονούσαν τον Άιφελ για το διαμέρισμά του στο οποίο κανείς, εκτός από τους καλεσμένους του, δεν είχε πρόσβαση.
Ο συγγραφέας Χένρι Τζίραρ στο βιβλίο του «Ο πύργος του Άιφελ των 300 μέτρων», αναφέρει ότι οι κάτοικοι του Παρισιού προσέφεραν μικρές περιουσίες στο Γουστάβο για να τους νοικιάσει το διαμέρισμά του για μια νύχτα, αλλά εκείνος αρνείτο πεισματικά.
Ο χώρος είχε φτιαχτεί αποκλειστικά για εκείνον.
Προνομιούχοι ήταν μόνο οι φίλοι του, πολλοί από τους οποίους ήταν επιστήμονες, που επισκέπτονταν το εργαστήριό του.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Τόμας Έντισον, ο οποίος χάρισε στον Άιφελ έναν φωνογράφο.
Πρόσφατα υπήρχε η σκέψη το δωμάτιο να γίνει επισκέψιμο, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα.
Το διαμέρισμα είναι διατηρημένο άψογα, πολλά από τα έπιπλα είναι αυθεντικά και στο εσωτερικό του έχουν τοποθετηθεί δύο ομοιώματα.
Ένα του ιδιοκτήτη και ένα του αγαπημένου φίλου, Έντισον.
