Το 1889 οι Παριζιάνοι ήταν χαρούμενοι για το άνοιγμα του πιο εμβληματικού και γνωστού καμπαρέ της γαλλικής πρωτεύουσας.
Το Μουλέν Ρουζ άνοιξε τις πόρτες του εκείνη τη χρονιά και άρχισε να προσελκύει την αφρόκρεμα του Παρισιού, που πήγαινε να θαυμάσει τις όμορφες χορεύτριες να λικνίζονται σε ρυθμούς καν-καν.
O κόκκινος μύλος, όπως είναι η μετάφραση του ονόματος του, δημιουργήθηκε από τους Ιωσήφ Ογιές και Σαρλ Ζίντλερ και βρισκόταν στην περιοχή της Μονμάρτης. (Montmartre)
Η Μονμάρτη την περίοδο εκείνη ήταν μια υπανάπτυκτη περιοχή με πολλά χαμόσπιτα.
Όμως, με τη λειτουργία του περίφημου καμπαρέ εξελίχθηκε σε τόπο συγκέντρωσης της καλής κοινωνίας.
Εκτός από το πρωτότυπο είδος διασκέδασης που προσέφερε, ήταν κι ένας ιδιαίτερος χώρος που ξεχώρισε αμέσως από τα μέχρι τότε κέντρα διασκεδάσεως.
Το κτίριο ήταν από τα πρώτα με ηλεκτρικό ρεύμα της πρωτεύουσας, είχε στην κορυφή του έναν μύλο και τον κήπο του κοσμούσε ένας τεράστιος ελέφαντας.
«Το πρώτο παλάτι των γυναικών», ήταν το παρατσούκλι του Μουλέν Ρουζ και η σκηνή του καμπαρέ γέμιζε με χορεύτριες ελευθέρων ηθών, που διασκέδαζαν το κοινό τους.
Οι τολμηρές φιγούρες και το εντυπωσιακό παρουσιαστικό τους ήταν ο κύριος λόγος που το Μουλέν Ρουζ έγινε δημοφιλής προορισμός για τους Παριζιάνους.
Το γαλλικό καν-καν μάλιστα ξεκίνησε από τα καμπαρέ της Μονμάρτης, ώστε στη συνέχεια να γίνει δημοφιλές και στον υπόλοιπο κόσμο.
Ήταν ένας χορός γεμάτος ενέργεια και αρκετά σκανδαλώδης, όπου οι γυναίκες σήκωναν συγχρόνως ψηλά το πόδι, δείχνοντας στο κοινό για ελάχιστα δευτερόλεπτα το εσώρουχο τους.
Η πιο γνωστή χορεύτρια που για είκοσι χρόνια συνέδεσε το όνομα της με το καμπαρέ ήταν η Mistinguett.
Η Mistinguett δεν ήταν από τις πιο όμορφες παρουσίες μεταξύ των χορευτριών, αλλά έλαβε μέρος στις πιο γνωστές παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’20.
Αρκετοί ήταν οι γνωστοί θαμώνες του καμπαρέ που πήγαιναν για να θαυμάσουν τα όμορφα κορίτσια, ανάμεσα τους διάσημοι ποιητές, ζωγράφοι, πολιτικοί ακόμα και βασιλιάδες.
Ο καλλιτέχνης Ανρί Ντε Τουλούζ-Λωτρέκ μάλιστα, ήταν αυτός που εμπνεύστηκε από την ατμόσφαιρα του καμπαρέ και σχεδίασε πολλές διαφημιστικές αφίσες των παραστάσεων.
Μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο τον Φεβρουάριο του 1915, ήταν ο λόγος που το Μουλέν Ρουζ σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια.
Η πρόσοψη του κτιρίου έμεινε ανέπαφη, αλλά το αμφιθέατρο και η σκηνή του χορού καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Το 1921, ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του.
Ανάμεσα στους διάσημους Γάλλους καλλιτέχνες που βρέθηκαν στη σκηνή του Μουλέν Ρουζ και έδωσαν μοναδικές παραστάσεις ήταν η Εντίθ Πιάφ και η Λάιζα Μινέλι.
Το καμπαρέ αναγκάστηκε να κλείσει γα μια ακόμη εξαετία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς όμως να χάσει τους πιστούς επισκέπτες του, που μέχρι σήμερα συρρέουν για να απολαύσουν χορευτικά σόου και μιούζικαλ.
