Μπορεί ο θάνατος να είναι η φυσική (και τελευταία) εξέλιξη της ζωής, όμως διάφορες πόλεις σε όλο τον κόσμο έχουν καταστήσει την έλευσή του παράνομη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μεσαιωνική πόλη Sellia στην Ιταλία. Οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 537, ενώ οι περισσότεροι είναι άνω των 65 ετών, γεγονός που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον του τόπου.
Σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian, ο δήμαρχος της πόλης, Davide Zicchinella, έθεσε τον προηγούμενο μήνα σε εφαρμογή την «Ordinanza 11», η οποία καθιστά παράνομο το να αρρωστήσει κανείς και απαγορεύει ρητώς τον θάνατο. Όσοι αρνούνται να λάβουν τα αναγκαία μέτρα ώστε να παραμείνουν υγιείς, κάνοντας συχνά εξετάσεις, τιμωρούνται με πρόστιμα που ανέρχονται στα 10 ευρώ το χρόνο και δέχονται φορολογικές επιβαρύνσεις.
Ο δήμαρχος, ο οποίος είναι και παιδίατρος, εξηγεί πως δεν μπορούσε να καταστήσει παράνομο τον θάνατο ευθέως, όμως αυτός ήταν ο σκοπός του όταν υπέγραψε το συγκεκριμένο νομοθέτημα.
Όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα, η Sellia δεν είναι η μόνη πόλη που προσπάθησε να δώσει μάχη ενάντια στον θάνατο χρησιμοποιώντας τον νόμο. Στην γαλλική πόλη Cugnaux ο δήμαρχος είχε προχωρήσει στην ίδια ενέργεια το 2007 όταν το νεκροταφείο δεν μπορούσε πλέον να χωρέσει άλλους τάφους. Παρόμοια περιστατικά σημειώθηκαν το 2008 στο Sarpourenx στη Γαλλία, το 2005 στην πόλη Biritiba Mirim στην Βραζιλία, το 1999 στην ισπανική Lanjaron και το 2012 στην πόλη Falciano del Massico στην Ιταλία.
«Είχαμε μεγάλο πρόβλημα», θυμάται ο δήμαρχος της πόλης Cugnaux, Philippe Guerin.
Ο ίδιος σχεδίαζε να χτίσει ένα άλλο νεκροταφείο σε ένα αχρησιμοποίητο χωράφι, όμως η διαδικασία της αδειοδότησης αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη, καθώς κάποιοι επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σούπερ μάρκετ στο σημείο. Καθώς του φαινόταν απαράδεκτο να δοθεί άδεια σε κάποιον για το χτίσιμο ενός καταστήματος, αντί ενός νεκροταφείου, ο δήμαρχος προχώρησε σε ένα ακραίο μέτρο, απαγορεύοντας τον θάνατο.
Αυτές οι κινήσεις δεν αποτελούν φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου. Ο Θουκυδίδης είχε εξάλλου καταγράψει ότι τον 5ο αιώνα πΧ ο θάνατος στην Δήλο ήταν απαγορευμένος για να μην κηλιδωθεί η ιερότητα του νησιού. Το ίδιο ίσχυε και με τις γεννήσεις. Οι ετοιμοθάνατοι και οι ετοιμόγεννες μεταφέρονταν πάντα στην Ρήνεια.
Κάτι παρόμοιο ίσχυε και για το νησί Itsukushima στην Ιαπωνία, το οποίο θεωρείται ιερό. Ο θάνατος και η γέννηση στον συγκεκριμένο τόπο ήταν απαγορευμένος μέχρι το 1868, ενώ ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν νοσοκομεία ή νεκροταφεία στην περιοχή.
Στο Longyearbyen στη Νορβηγία ο θάνατος είναι απαγορευμένος από το 1950, μετά από μια μακάβρια ανακάλυψη. Μια έρευνα στο νεκροταφείο της περιοχής έδειξε πως οι νεκροί δεν αποσυνθέτονταν εξαιτίας του πολικού ψύχους. Έκτοτε αποφασίστηκε ότι οι ετοιμοθάνατοι θα πρέπει να εγκαταλείπουν την περιοχή και όσοι τύχει να πεθάνουν εκεί, θα θάβονται στον νότο.
Γιατί όμως πόλεις συνεχίζουν να απαγορεύουν τον θάνατο; Μπορεί να ηττηθεί ο θάνατος;
Σύμφωνα με τον The Guardian, η απαγόρευση του θανάτου αποτελεί μια παλιά τεχνική που χρησιμοποιούν οι τοπικοί άρχοντες για να καταγγείλουν ένα πρόβλημα και να στρέψουν την προσοχή των μίντια προς αυτό. Παρόλα αυτά, αυτές οι κινήσεις δεν είναι πάντοτε αποτελεσματικές. Το Cugnaux επί παραδείγματι, οκτώ χρόνια μετά την απαγόρευση του θανάτου, συνεχίζει να μην έχει νεκροταφείο.
ΠΗΓΗ: HuffingtonPost.gr
