Η πολιομυελίτιδα σάρωνε τη Αμερική τη δεκαετία του ’40 και του ’50.
Εκατοντάδες παιδιά μολύνονταν απ’ την ασθένεια που προκαλούσε παράλυση και συχνά οδηγούσε στον θάνατο. Έκλειναν πάρκα, κινηματογράφοι, δημόσιες πισίνες, ακόμα και σχολεία, για να αποτρέψουν την διάδοση της ασθένειας.
Οι τρομοκρατημένοι γονείς δεν άφηναν τα παιδιά τους να βγουν απ’ το σπίτι.
Δυστυχώς, παρ’ όλες τις προσπάθειές τους, τα κρούσματα ήταν χιλιάδες.
Μικρά παιδιά επέστρεφαν απ’ το σχολείο ή τον παιδικό σταθμό με συμπτώματα μιας απλής ίωσης και μέσα σε λίγες μέρες, είχε παραλύσει ολόκληρο το κορμί τους.
Όταν παρέλυαν και οι μυς του στέρνου, ο θάνατος πλησίαζε επικίνδυνα, καθώς ο ασθενής δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Μέχρι και το 1928, ο θάνατος ήταν σχεδόν αναπόφευκτος, όταν έφτανε κάποιος σε αυτό το σημείο.
Όμως στις 12 Οκτωβρίου του 1928, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο «πνεύμονας σιδήρου», μία καταπληκτική κατασκευή που κινούσε τους μυς του στέρνου και το διάφραγμα και ανάγκαζε τον ασθενή να αναπνεύσει.
Η συσκευή έμοιαζε με ένα τεράστιο σωλήνα, μέσα στον οποίο έμπαινε το σώμα του ασθενή και εξείχε μόνο το κεφάλι.
Το αποκαλούμενο «σιδηρούν πνευμόνι» λειτουργούσε σαν μια ηλεκτρική σκούπα, έβγαζε και έβαζε αέρα, πιέζοντας τους παράλυτους μυς έτσι ώστε να κινηθούν και τα πνευμόνια να «τραβήξουν» οξυγόνο.
Κανονικά κάθε πνεύμονας σιδήρου χωρούσε ένα άτομο, αλλά τη δεκαετία του ’50, όταν η ασθένεια βρισκόταν στην έξαρσή της, κατασκευάστηκαν ορισμένοι για «ομαδική» χρήση, όπως αυτός στη φωτογραφία.
Οι πνεύμονες σιδήρου έσωσαν χιλιάδες ζωές παιδιών, αλλά και ενηλίκων, που είχαν προσβληθεί από πολιομυελίτιδα.
Η χρήση τους ελαττώθηκε μετά το 1962, όταν κυκλοφόρησε το εμβόλιο κατά της ασθένειας, αλλά δεν εξαφανίστηκαν.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν μέσα στους πνεύμονες σιδήρου, γιατί η παράλυση δεν υποχώρησε ποτέ.
Ο ασθενής που «κατάργησε» το μηχάνημα
Ο 67χρονος Πολ Αλεξάντερ προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα όταν ήταν 6 χρονών και πέρασε όλη του τη ζωή μέσα σε ένα πνεύμονα σιδήρου.
Μετά από δεκαετίες, έμαθε στον εαυτό του να αναπνέει χωρίς τη βοήθεια του πνεύμονα σιδήρου, κινώντας τους μυς τους στέρνου και το διάφραγμα.
Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που πρέπει να θυμίσει στον εαυτό του να πάρει ανάσα και να δώσει εντολή σε κάθε μυ ξεχωριστά, καθώς η αναπνοή δεν γίνεται αυτόματα όπως σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ο Αλεξάντερ, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, σπούδασε και εδώ και χρόνια διατηρεί ένα πετυχημένο δικηγορικό γραφείο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η συσκευή της «ανάρτησης». Η 20χρονη δεν υποβάλλεται σε κάποιο βασανιστήριο, αλλά δοκιμάζει έναν πρωτοποριακό μηχανισμό που έσωσε χιλιάδες ασθενείς…
