Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Ρίκας Διαλυνά που η ίδια είχε αναρτήσει στην σελίδα της μετά την είδηση του θανάτου του κορυφαίου Αιγύπτιου ηθοποιού το καλοκαίρι του 2015.
Εκείνη την εποχή, μετά τον Λόρενς της Αραβίας, τον Μέγιερλιγκ και τον Ντόκτορ Ζιβάγκο, ήταν στις μεγάλες του δόξες ο Ομάρ Σαρίφ. Ήταν γλυκύτατος και δεν τον είχε επηρεάσει καθόλου που ήταν το πρόσωπο της ημέρας.
Είχαμε γνωριστεί στο σπίτι που παλιά άνηκε στον Τζόν Μπάριμορ, αλλα μετά ζούσε σε αυτό ο Λόρενς Χάρβεϋ.
Πάντα θυμόταν τα χρόνια που είχε περάσει στην Αίγυπτο και ξαφνικά βρέθηκε όχι μόνο να ξέρει, αλλά να είναι και φίλος με τη θεία μου τη Θάλεια, την αδελφή της μητέρας μου, που ζούσε κι αυτή στην Αίγυπτο.
Έπαιζαν μαζί μπρίτζ τα βράδια στο κλαμπ. Μου μίλησε για την απίθανη ομορφιά της. Ήταν πραγματικά μια καλλονή. Είχε μάλιστα εκλεγεί Μις Κρήτη.
Αυτό το γεγονός με έφερε πιο κοντά του. Συχνά πηγαίναμε στο σπίτι της Άγγελας Λάνσμπερυ, ένα παλάτι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου.
Η Άγγελα είχε μόνιμα εγκαταστημένο στο σπίτι της ένα μασέρ, που σου έκανε μασάζ έξω για να μπορείς να απολαύσεις τη μαγευτική θέα. Τότε αισθανόσουν σαν ολύμπιος Θεός!
Ο Ομάρ, μέσα σε όλα του, ήταν και πονόψυχος. Μια φορά είχε έρθει μια δημοσιογράφος και μας φωτογράφιζε όλη την ημέρα, απαθανατίζοντας την κάθε μας κίνηση.
Ο Ομάρ τα δεχόταν όλα με καλοσύνη, χωρίς μουρμούρα και χωρίς ίχνος βεντετισμού ή έστω προσποιητής δυσφορίας. Το βράδυ όταν έφυγε μου είπε:
-Τι κρίμα, έπρεπε να την κρατήσουμε απόψε μαζί μας.
-Μα αφού την κρατήσαμε για φαγητό.
-Ναι αλλά δεν είδες πόσο μελαγχολικά έφευγε;
-Τότε κακώς δεν την κράτησες. Υπάρχουν τόσες άδειες κρεβατοκάμαρες στο σπίτι.
-Μα αυτή ήταν δυστυχής γιατί ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας….
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο, αλλά φαντάστηκα ότι δεν κατάλαβα καλά κι έτσι δεν προσπάθησα να το αναλύσω.
Ο Ομάρ είχε τέτοια καλοσύνη και τόσο μαλακό χαρακτήρα, που μπορούσες να τον κάνεις ότι ήθελες. Είχε περάσει πολλά στη ζωή του και δεν μπορούσε να είναι σκληρός με τους άλλους. Ίσως αυτό να ήταν και το μεγάλο του μειονέκτημα. Δεν είχε μάθει να λέει ποτέ του όχι. Όσο για τη δουλειά, πίστευε ότι το σημαντικότερο είναι να μπορείς να δουλεύεις συνέχεια.
Εγώ εκεί διαφωνούσα και του έλεγα ότι έπρεπε να είναι πιο εκλεκτικός και πιο δύσκολος.
Δεν είχε μέτρο όμως. Τότε όλοι τον θαύμαζαν στο Χόλλυγουντ. Όταν πηγαίναμε στα πάρτι, που και αυτά ήταν μέρος της δουλειάς, έβλεπα πόσο τον εκτιμούσαν και τον καμάρωναν..
Ο Τζέιμς Μέισον, αυτός ο μεγάλος ηθοποιός με τη φανταστική φωνή, αρκετά γερασμένος πια, του έκανε μεγάλα κοπλιμέντα. Κι όμως ο Ομάρ τα δεχόταν χωρίς έπαρση, σαν να παίνευαν κάποιον άλλον… Οι πόρτες ήταν όλες ανοιχτές γι’ αυτόν. Ότι κι αν ζητούσε θα το είχε.
Ήταν όμως ολιγαρκής και καθόλου εγωιστής. Η ζωή του χαμογέλασε αλλά αυτός δεν της το ανταπέδωσε».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 
