Δημιουργούσαν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν αν δεν επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αν τα αντικείμενα στο χώρο τους δεν ήταν τοποθετημένα με ακρίβεια και αν η δόση της καφεΐνης δεν επαρκούσε. Πώς δούλευε ο Ντίκενς, ο Νταλί, ο Μπετόβεν η Μάγια Αγγέλου και ο Προύστ; Παρακάτω ακολουθούν οι μικρές και μεγάλες «παραξενιές» σημαντικών μορφών της τέχνης και της διανόησης.
Charles Dickens
Ο Ντίκενς εργαζόταν από τις 9 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι. Ούτε λεπτό παραπάνω. Απαιτούσε πλήρη ησυχία, ενώ ήθελε την πένα, το μελάνι και κάποια αγαπημένα του αγαλματίδια σε συγκεκριμένη θέση πάνω στο γραφείο του. Ήταν ευρήματα από τα ταξίδια του στον κόσμο που τον βοηθούσαν να σκεφτεί και να οργανώσει τις σκέψεις του. Από κάθε προορισμό, που του έκανε εντύπωση φρόντιζε να παίρνει ένα έπιπλο. Διαμόρφωνε μόνος του τη διακόσμηση του γραφείου του, γιατί ήθελε το βλέμμα του να πέφτει πάντα σε κάτι αγαπημένο. Κοιμόταν πάντα με κατεύθυνση προς τον βορρά, πιστεύοντας ότι μόνο από αυτή τη θέση ευθυγραμμιζόταν με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της Γης.
Beethoven
Κάθε πρωί μετρούσε πάντα 60 κόκκους καφέ. Συνήθως έκανε μεγάλες βόλτες στην εξοχή για να πετυχαίνει καλύτερη συγκέντρωση. Έκανε συχνές στάσεις για να σημειώσει μουσικά μέτρα. Όταν δεν είχε έμπνευση μελετούσε έργα τα οποία θαύμαζε και έδινε προσοχή στις τεχνικές άλλων μεγάλων συνθετών. Συχνά συνέθετε στο μπάνιο. Δεν ήταν λίγες οι φορές, όπως αποκάλυψε η γραμματέας του, Anton Schindler, που ζητούσε να του ρίχνουν νερό με κανάτες, ενώ εκείνος μέσα από τα σχήματα του νερού καθοδηγούσε την έμπνευση του.
Marcel Proust
Στις αρχές του 1900, ο Μαρσέλ Προύστ, ζούσε μέσα στα όρια της κρεβατοκάμαρας του χωρίς να έχει καμία διάθεση να τα «παραβιάσει». Δεν ξυπνούσε ποτέ πριν από τις 4 το απόγευμα και το μοναδικό γεύμα της ημέρας του αποτελούταν απαραιτήτως από κρουασάν και καφέ. Εισέπνεε όπιο αναμεμειγμένο με καπνό, γιατί πίστευε ότι έκανε καλό στο άσθμα του. Από την άνεση του κρεβατιού του, έχοντας πάντα πολλά μαξιλάρια γύρω του ισχυριζόταν πως η συγγραφή ενός μυθιστορήματος ήταν φοβερά επίπονη διαδικασία. Στη δέκατη κιόλας σελίδα ένιωθε ράκος.
Salvador Dali
Ο δάσκαλος του σουρεαλισμού ήταν ένα σχολείο τέχνης που σαν σκοπό είχε να εκμεταλλευτεί την ασυνειδησία του μυαλού και τα όρια της φαντασίας. Οι «παραισθησιογόνες» εικόνες του ήταν γεννήματα μιας συγκεκριμένης ψυχολογίας που πήγαζε από τα παιχνίδια του μυαλού του. Ξάπλωνε κρατώντας ένα μεταλλικό κλειδί, πάνω από το καπάκι μιας κατσαρόλας. Αφού τον έπαιρνε ο ύπνος σε αυτή την αλλόκοτη στάση ήταν φυσικό κάποια στιγμή να του πέσουν από τα χέρια. Ο ήχος, ο θόρυβος και οι εικόνες που είχε την στιγμή που τιναζόταν έντρομος ήταν η πρώτη ύλη για το επόμενο έργο του. Ο Νταλί επινόησε τη μέθοδο “Paranoid-Critical”, μια δημιουργική προσέγγιση που απαιτούσε από τον καλλιτέχνη σκόπιμη μελαγχολία και παρανοϊκή διάθεση. Όπως έλεγε και ο ίδιος ήταν έτοιμος να δημιουργήσει μόνο όταν τα συναισθήματα του γινόταν «μπετόν παραλογισμού».
Maya Angelou
Η φημισμένη ποιήτρια και συγγραφέας έβρισκε την άνεση του σπιτιού της τρομερά ενοχλητική. Επέλεγε να γράφει μέσα από την ηρεμία που απέπνεε το δωμάτιο ενός γραφικού ξενοδοχείου. Νοίκιαζε δωμάτια με τον μήνα, καμιά φορά και με τον χρόνο. Ξεκινούσε τη δουλειά νωρίς το πρωί οπλισμένη με τα υλικά της γραφής της, μια Βίβλο, ένα μπουκάλι σέρι και μια τράπουλα. Έγραφε πάντα σε στάση ανάκλησης ρίχνοντας το βάρος της στο ένα της χέρι με αποτέλεσμα να είναι γεμάτο κάλους.
«Ειλικρινά, μπορούσα να πιω κρυφά, μια ολόκληρη βότκα. Ήμουν επαγγελματίας». Ο Μπραντ Πιτ εξομολογήθηκε τον εθισμό του στο αλκοόλ και αποκάλυψε ότι δεν υπήρξε στοργικός πατέρας. «Μακάρι να άλλαζα όνομα» δήλωσε… 
