Τη δεκαετία του ’70 περισσότεροι από 12.000 άνθρωποι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου στην περιβόητη φυλακή Tuol Sleng της Καμπότζης. Σήμερα, 40 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Πολ Πoτ, δύο από τους ελάχιστους επιζώντες επιστρέφουν καθημερινά στα αιματοβαμμένα κελιά για να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους όσα φρικτά συνέβησαν εκεί.
Ερωτηθείς τι θα έκανε αν βρισκόταν στη θέση των δεσμοφυλάκων λέει: «Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Αν δεν κατάφερναν να μου αποσπάσουν την ψεύτικη ομολογία, θα τους είχαν εκτελέσει».
Η φυλακή Tuol Sleng έμεινε στην ιστορία με την κωδική ονομασία S-21.
Ήταν σχολείο που μετατράπηκε σε ανακριτικό κέντρο με εντολή του Πολ Ποτ μετά τον Απρίλιο του 1975, όταν η Καμπότζη περιήλθε υπό τον Έλεγχο των Ερυθρών Χμερ.
Εκεί βρήκαν φρικτό θάνατο 12.000 άνθρωποι. Μόλις 15 επέζησαν. Ανάμεσά τους ο 83χρονος Chum May και ο 74χρονος Bou Meng. Μηχανικός ο πρώτος, καλλιτέχνης ο δεύτερος, φάνηκαν χρήσιμοι στους Χμερ, γι΄ αυτό και ανέστειλαν την εκτέλεσή τους.
Συνταξιούχοι πλέον και οι δύο, επέλεξαν να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στην S-21 που έχει πλέον μετατραπεί σε μουσείο. Εκεί πουλούν και τα απομνημονεύματά τους. Με 10 ευρώ το αντίγραφο, διασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα.
Μια ζωντανή υπενθύμιση της πιο μαύρης σελίδας στην ιστορία της Καμπότζης.
«Το πιο σημαντικό είναι να καταγραφεί το τι ακριβώς συνέβη εδώ» λέει ο Bou Meng. «Θέλω όλος ο πλανήτης να μάθει για τη γενοκτονία των Χμερ.»
«Πέθαναν τόσο νέοι», μονολογεί ο Chum Mey, καθώς κοιτάζει μια σειρά από φωτογραφίες δολοφονημένων ανθρώπων και εξηγεί πως αυτά τα πρόσωπα τους στοιχειώνουν «υποχρεώνοντάς» τους να επιστρέφουν εκεί κάθε μέρα για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους.
Ο ίδιος συνελήφθη στις 28 Οκτωβρίου 1978. Τις πρώτες 12 ημέρες, επί 3 φορές την ημέρα, τον έπαιρναν από το μικροσκοπικό κελί και τον πήγαινα στο δωμάτιο της ανάκρισης όπου τον βασάνιζαν. «Μπορούσα να αντέξω τον πόσο όταν με χτυπούσαν, ακόμα και όταν μου έβγαλαν το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Το μόνο που δεν υπέφερα ήταν τα ηλεκτροσόκ» λέει ο Mey που έτσι έχασε την ακοή του από το ένα αυτί. Όπως λέει, τον άφησαν να ζήσει για να τους επισκευάζει τις ραπτομηχανές για τις στολές τους και τις γραφομηχανές που χρησιμοποιούσαν στις ανακρίσεις.
Ο Bou Meng, από πλευράς του, εξηγεί πώς το ταλέντο του στη ζωγραφική του έσωσε τη ζωή. «Όταν έμαθαν ότι είμαι καλλιτέχνης, μου ζήτησαν να φτιάξω ένα ασπρόμαυρο πορτραίτο του Πολ Ποτ. Με προειδοποίησαν όμως πως αν δεν ήταν αρκετά ρεαλιστικό θα με σκοτώσουν».
Έφτιαξε αυτό και άλλα πολλά πορτραίτα μέχρι την απελευθέρωσή του.
Διαβάστε επίσης στο news247: Ουκρανία: Με παύση πληρωμών του εξωτερικού της χρέους απειλεί η κυβέρνηση
