“Γιάνκη, Γιάνκη θα σε σκοτώσω», φώναζε ο Βιετκόνγκ μέσα από τη ζούγκλα.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ ξεκίνησε ως ένα παιχνιδάκι για την Αμερική.
Οι αμερικανοί στρατιώτες βρέθηκαν να πολεμούν σε μια χώρα χωρίς να ξέρουν γιατί.
Συχνά πολεμούσαν μια φευγαλέα οπτασία, που χανόταν μέσα στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας.
Ο στρατιώτες αποδεκατίζονταν καθημερινά από τους Βιετκόνγκ.
Ο πόλεμος αυτός κόστισε στην Αμερική μισό εκατομμύριο νεκρούς και αγνοούμενους, αλλά και χιλιάδες ανάπηρους, τοξικομανείς και ψυχικά άρρωστους.
Το “σύνδρομο του Βιετνάμ”, δηλαδή η ήττα και οι ψυχολογικές της συνέπειες, άρχισε να ξεπερνιέται στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με την εκλογή του Ρόναλντ Ρήγκαν στην προεδρία της Αμερικής.
Η ισορροπία αποκαταστάθηκε την περίοδο της προεδρικής θητείας του Τζορτζ Μπους (του πατέρα).
Ακόμα και με τους αιώνιους εχθρούς τους τους Σοβιετικούς, άρχισαν να βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης.
Η επιστροφή των βετεράνων
Μέσα σε αυτό το κλίμα της ύφεσης, μοιραία άρχισαν να αναθεωρούνται οι σχέσεις με την άλλοτε “καταραμένη” ασιατική χώρα, το Βιετνάμ.
Στην αρχή, δειλά δειλά.
Άρχισαν να γίνονται συζητήσεις για εμπορικές ανταλλαγές και αποστολή εξελιγμένων γεωργικών μηχανημάτων για την ενίσχυση της βιετναμέζικης γεωργίας, που βρισκόταν σε πρωτόγονο επίπεδο.
Από την άλλη, οι σχέσεις των δύο λαών άρχισαν να αναθερμαίνονται και να ξεπερνιέται η αμοιβαία καχυποψία.
Οι αμερικάνοι βετεράνοι, πρώην πεζοναύτες, επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος, μετά από χρόνια. Όχι όμως με νοοτροπία Ράμπο για να εκδικηθούν ή να απελευθερώσουν υποθετικούς αιχμαλώτους συμπατριώτες τους που σάπιζαν σε κλουβιά στη ζούγκλα.
Γύρισαν σαν προσκυνητές ενός τόπου μαρτυρίου για όλους τους εμπόλεμους και για να λυτρωθούν από το βάρος που τους στοίχειωνε τόσα χρόνια.
Οι ντόπιοι τους δέχτηκαν με συμπάθεια και χαμόγελο και τους φιλοξένησαν με ανοιχτές αγκάλες.
Στη δική τους ταοϊστική φιλοσοφία είναι φυσιολογικό αυτός που υπέφερε και έκανε και άλλους να υποφέρουν, να επιστρέφει για να εξαγνιστεί και να κερδίσει ηρεμία ψυχής.
Διαβάστε επίσης στη «ΜτΧ»: «Έθαψα τα 12 από τα 15 παιδιά μου και ετοιμάζομαι για τα άλλα δύο». Οι παραμορφώσεις και οι θάνατοι, από τα φυτοκτόνα που ψέκασαν οι Η.Π.Α στο Βιετνάμ. 40 χρόνια μετά, προκαλούν ακόμη τερατογενέσεις
Οι βετεράνοι είχαν δημιουργήσει συλλόγους για την οργανωμένη επιστροφή τους στο Βιετνάμ, όπως η “Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή” από την Πολιτεία της Ουάσινγκτον ή το “Κομιτάτο για το ταξίδι του Γυρισμού” από το Οχάιο.
Καμεραμέν και ρεπόρτερ από τα δίκτυα του ABC και NBC συνόδευσαν την αποστολή της “επιστροφής” για να απαθανατίσουν αυτές τις μοναδικές ιστορικές στιγμές.
Στα μικρά καλαμένια λασποχώρια, ξυπόλυτα παιδάκια έτρεχαν να προϋπαντήσουν τους Αμερικάνους.
Αυτά δεν έζησαν την φρίκη του πολέμου, τις βόμβες Ναπάλμ και τα δηλητηριώδη αέρια. Τους θαύμαζαν.
Τους έβλεπαν σαν “θείους” φορτωμένους με δώρα.
Οι άλλοι κάτοικοι που είχαν ζήσει τον πόλεμο, τους υποδείχτηκαν με συμπάθεια και τους προσέφεραν ρύζι και φρούτα. Άλλωστε καλύτερα φίλοι παρά εχθροί.
Για τους αμερικανούς βετεράνους, η ένθερμη υποδοχή των ντόπιων ήταν μια λύτρωση.
Ακόμη και οι παλιοί πολεμιστές Βιετκόνγκ αγκάλιασαν με συγκίνηση τους άλλοτε θανάσιμους εχθρούς τους.
Τα παιδιά ρωτούσαν εάν οι λευκοί επισκέπτες ήταν Ρώσοι, οι μόνοι Δυτικοί που είχαν δει στη ζωή τους μέχρι τότε.
Οι βετεράνοι, με τις λιγοστές βιετναμέζικες λέξεις που γνώριζαν, απαντούσαν ότι «όχι είμαστε Αμερικάνοι», φοβούμενοι ότι τα πρόσωπα των παιδιών θα σκοτείνιαζαν από απέχθεια.
Αλλά οι μικροί συνέχισαν να χαμογελούν και εξακολουθούσαν να δέχονται με χαρά τα δώρα των βετεράνων, όπως τσίχλες, στυλό και σοκολάτες.
Για το Βιετνάμ, τα πεδία της μάχης είναι μία τουριστική ατραξιόν και τότε στην Αμερική ήξεραν ότι η εμπορική και πολιτιστική εισβολή είναι όχι μόνο πιο ανώδυνη, αλλά και πιο αποτελεσματική… ώσπου ήρθε ο Μπους τζόυνιορ.
