Μπορεί το ευδόκιμο ζωής του Μεσαίωνα να ήταν μικρό και οι άνθρωποι να πέθαιναν από αρρώστιες, αλλά η διατροφή τους περιείχε πολλές βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ οι προνομιούχοι στην κατανάλωση τροφίμων ήταν οι άρχοντες, τα τραπέζια των χωρικών διέθεταν τα πιο υγιεινά φαγητά.
Στα πλουσιοπάροχα τραπέζια των αριστοκρατών κυριαρχούσαν το κρέας και στις παράκτιες περιοχές τα ψάρια.
Τα ελάφια και τα αγριογούρουνα κατείχαν εξέχουσα θέση, χάρη στους κυνηγούς των παλατιών.
Το κρέας ήταν πολύτιμο και δεν ήταν αρκετό να θρέψει τον κόσμο, γι’ αυτό απαγορευόταν στους φτωχούς να κυνηγάνε.
Η τιμωρία ενός χωρικού που κυνηγούσε ήταν θάνατος ή ακρωτηριασμός των χεριών, όπως μπορείτε να διαβάσετε και σε διηγήματα τύπου, Ρομπέν των Δασών.
Το κρέας φυσικά ήταν πηγή χοληστερίνης και το πολύτιμο κυνήγι, ανέβαζε το ουρικό στα ύψη, για αυτό και οι ευγενείς συχνά κούτσαιναν από την ποδάγρα ή αλλιώς, νόσο των ευγενών.
Οι έχοντες έτρωγαν κυρίως αρνί, χοιρινό και βοδινό, σε αντίθεση με τους χωρικούς που προτιμούσαν τα πτηνά και τα πουλερικά. Άρα οι χωρικοί κατανάλωναν λιγότερα λιπαρά και απέφευγαν τα χοληστερινούχα.
Σε αρκετές μη ορεινές περιοχές, απέφευγαν το νερό, γιατί ήταν μολυσμένο και φοβόντουσαν μην κολλήσουν αρρώστιες.
Το φαγητό τους το συνόδευαν με άφθονη μπίρα οι χωρικοί, και κρασί οι πλούσιοι.
Μετά την υπερκατανάλωση λιπαρών σειρά είχε το επιδόρπιο.
Οι μάγειρες των παλατιών ετοίμαζαν τούρτες και πολλά γλυκά, που επιβάρυναν με θερμίδες τον οργανισμό και συμπλήρωναν τη διατροφική βόμβα των λιπαρών.
Οι φτωχοί άθελά τους, είχαν καλύτερη διατροφή από τους καλοφαγάδες αφέντες.
Έτρωγαν ελαφριά και δούλευαν πολύ στα χωράφια. Άρα έκαναν την απαιτούμενη άσκηση, καταναλώνοντας θερμίδες και χτίζοντας ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Εφόσον βέβαια δεν εξαντλούνταν στη δουλειά, με υπερβολικά ωράρια και συνθήκες καταπίεσης.
Τα λαχανικά και τα φρούτα που η υψηλή κοινωνία απέρριπτε, ήταν στο καθημερινό διαιτολόγιο τους.
Οι χορτόσουπες, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα βότανα και τα καρύδια γέμιζαν το τραπέζι των χωρικών, με μια σειρά από πολύτιμες βιταμίνες.
Τα δημητριακά ήταν δημοφιλή στον Μεσαίωνα, οι πλούσιοι ζύμωναν ψωμί από το καλύτερο σιτάρι, ενώ οι φτωχοί από κατώτερα υλικά όπως βρώμη, σίκαλη και κριθάρι.
Μεγάλη σημασία έδιναν στον τρόπο που μαγείρευαν και στις συνταγές που ακολουθούσαν.
Τα φαγητά για να είναι νόστιμα έπρεπε να μαγειρεύονται ανάλογα με τη φύση τους.
Οι διαιτολόγοι της εποχής διαχώριζαν τα φαγητά σε οκτώ γεύσεις: γλυκιά, λιπαρή, πικρή, αλατισμένη, δυνατή, τραχιά, αλμυρή και όξινη.
Τα υγρά και χυμώδη έπρεπε να τα στεγνώνουν με το ψήσιμο, αντίθετα τα στεγνά να τα υγραίνουν με το βράσιμο.
Τα μπαχαρικά δεν έλειπαν από τις μεσαιωνικές συνταγές τα οποία εισήγαγαν από την Ανατολή.
Η κατανομή των προϊόντων άλλαξε μετά τις θανατηφόρες ασθένειες που έπληξαν την Ευρώπη του Μεσαίωνα.
Εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την ευλογιά και την πανούκλα, με αποτέλεσμα να υπάρχει άφθονο κρέας για να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού.
Η σημασία της μάχης των Θερμοπυλών στην αρχαία εποχή. Γιατί ο Μ. Αλέξανδρος κατηγόρησε τους απόγονους του Λεωνίδα για δειλία και πώς οι Εβραίοι ανακάλυψαν κοινή καταγωγή με την αρχαία Σπάρτη… 
