Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 μια παρέα ανδρών περνούσε τα σαββατοκύριακα της…με ένα ιδιαίτερο χόμπι. Ντύνονταν και ζούσαν σαν γυναίκες στο σπίτι «Κάζα Σουζάνα», όπου έγινε το καταφύγιο των ετεροφυλόφιλων τραβεστί της εποχής.
Η παρέα αποτελούνταν από έναν πιλότο, έναν λογιστή, έναν επιχειρηματία, έναν βιβλιοθηκάριο, έναν φαρμακολόγο, έναν εκδότη εφημερίδας και έναν εισαγγελικό μεταφραστή. Τις καθημερινές ήταν σοβαροί κύριοι ντυμένοι με τα βαρετά γκρίζα κοστούμια τους.
Τα Σαββατοκύριακα όμως, ταξίδευαν στην «Κάζα Σουζάνα» και μεταμορφώνονταν σε Φελίσιτι, Σίνθια, Γκέιλ, Σάντυ, Φιόνα, Βιρτζίνια και Σουζάνα.
Φορούσαν άσπρα γάντια, χαμηλά τακούνια, σεμνά φορέματα και δύσκαμπτες περούκες.
Πολλοί ήταν παντρεμένοι, είχαν παιδιά ή σχεδίαζαν αν κάνουν με τη σύζυγό τους.
Κι όμως αυτοί οι άνδρες ένιωθαν δυσφορία, εγκλωβισμένοι σε λάθος σώμα και έβρισκαν καταφύγιο σε ένα σπίτι, όπου απελευθέρωναν τη γυναικεία τους φύση.
Εκεί μπορούσαν να επιδοθούν στα πιο «τρελά όργια»: να παίξουν Σκραμπλ πάνω σε ένα φόρεμα, να ανταλλάξουν απόψεις για μακιγιάζ και να τραβήξουν άφοβα πολλές φωτογραφίες. Η «Κάζα Σουζάνα» ήταν ένα μπανγκαλόου στην υποβαθμισμένη συνοικία Χάντερ της Νέας Υόρκης, όπου οι καταπιεσμένοι αυτοί άνδρες μαζεύονταν τα Σαββατοκύριακα και ένιωθαν σαν το σπίτι τους.
Η ιστορία αυτή ήρθε στην επιφάνεια δεκαετίες αργότερα, όταν ο Ρόμπερτ Σουόπ, ένας πωλητής επίπλων, βρήκε ένα κουτί με ένα άλμπουμ με 400 φωτογραφίες σε μια υπαίθρια αγορά στο Μανχάταν.
Δεν ήξερε τίποτα για τις ιστορίες τους πέρα από το προφανές: ότι έβλεπε μια ομάδα ανδρών να είναι ντυμένοι, όπως οι γυναίκες και να ποζάρουν με χαρά στον φακό. Έπαιζαν χαρτιά, έτρωγαν φαγητό και χαμογελούσαν.
Δεν ήταν εξεζητημένο το ντύσιμο τους, σαν τις Ντραγκ Κουίν. Έμοιαζαν περισσότερο με γυναίκες της διπλανής πόρτας. 
Ο Σουόπ έμεινε έκπληκτος από τις εικόνες και αποφάσισε να ανακαλύψει τον μυστήριο κόσμο της «Κάζα Σουζάνα». Ο ίδιος και ο συνεργάτης του Μάικλ Χερστ, συγκέντρωσαν όλες τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες σε ένα βιβλίο με τίτλο «Casa Susanna», το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα από τις εκδόσεις «Powerhouse» το 2005 και επανεκδόθηκε την περασμένη άνοιξη.
Ο Ρόμπερτ Χιλ, υποψήφιος διδάκτωρ στο αμερικανικό πρόγραμμα σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, που ολοκλήρωνε τη διατριβή του για τα ετερόφυλα τραβεστί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αμερική, ήρθε σε επαφή με τον Σουόπ και τον Χερστ και τους έδωσε λεπτομέρειες για την ιστορία της…βίλας, που μόνο των οργίων δεν ήταν.
Οικοδέσποινα της «Κάζα Σουζάνα» ήταν η Σουζάνα. Τις εργάσιμες μέρες άκουγε στο όνομα Τίτο Βαλέντι και εργαζόταν στα δικαστήρια, ως εισαγγελικός μεταφραστής.
Η σύζυγός του Μαρί είχε ένα κατάστημα με περούκες στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης και τους προμήθευε. Ο Τίτο ήταν ετεροφυλόφιλος.
Αγαπούσε την γυναίκα του, αλλά από μικρός του άρεσε να ντύνεται γυναίκα. Κάποια στιγμή αποφάσισε να εκμυστηρευτεί στη σύζυγό του το πρόβλημά του.
Εκείνη όχι μόνο το αποδέχτηκε, αλλά οργάνωνε και σεμινάρια για να μαθαίνει στους ενδιαφερόμενους κυρίους πως θα βάφονται και θα χτενίζονται, ώστε να μη μοιάζουν με παρακμιακές γυναίκες.
Για περίπου 10 χρόνια η «Κάζα Σουζάνα» έγινε η «απόδραση» του σαββατοκύριακου. Μέσα σε δύο μέρες, οι άνδρες έκαναν πραγματικότητα τις φαντασιώσεις μιας εβδομάδας και ζούσαν μακριά από την πίεση και το περιθώριο της κοινωνίας, φορώντας τα τακούνια τους υπό το φως της ημέρας.
Κάθε πρωί συγκεντρώνονταν στο μπάνιο, δημιουργώντας ένα αστείο σκηνικό.
Άνδρες ντυμένοι με νυχτικιές, σατέν ρόμπες και παντόφλες, συνωστίζονταν στο μπάνιο για να ξυριστούν.
Η Κάζα Σουζάνα απέκτησε πάρα πολλούς πελάτες και έτσι ο Τίτο Βαλέντι αγόρασε ένα μεγαλύτερο σπίτι στα προάστια της Νέας Υόρκης.
Οι άνδρες για 25 δολάρια την ημέρα ζούσαν την καθημερινότητα μιας γυναίκας. Κουτσομπόλευαν, μαγείρευαν, έπαιζαν χαρτιά και απαθανάτιζαν την κάθε τους στιγμή.
“Η φωτογραφία ήταν αναγκαία για αυτούς. Ήταν η μοναδική απόδειξη ότι υπήρχαν και σαν γυναίκες”, είχε πει ο Μάικλ Χερστ.
Στο τέλος της δεκαετίας του ’60, η «Κάζα Σουζάνα» έκλεισε για άγνωστους λόγους. Οι ένοικοι συνέχιζαν να ζουν την ζωή τους σαν ευυπόληπτοι άντρες ντυμένοι με τα κοστούμια τους και πίστευαν ότι θα χαθεί για πάντα αυτή η μυστική τους ταυτότητα.
Ωστόσο για κάποιους η «Κάζα Σουζάνα» τους άλλαξε τη ζωή.
Ο 75χρονος Τζον Κιούμινγκς, που πήγαινε στο σπίτι ως Φιόνα τα σαββατοκύριακα, ζει σήμερα στο Σίδνεϋ ως γυναίκα με το όνομα Κατερίνα, ενώ τη ζωή της τραβεστί υιοθέτησαν επίσης η Βιρτζίνια και η Σουζάνα.
