«Όταν φυλακίζεις μια γυναίκα, φυλακίζεις όλη της την οικογένεια», δήλωσε η πρώην κρατούμενη Ράστι Μίλερ-Χιλ
και ξέρει πού καλά τι λέει καθώς τα παιδιά της δόθηκαν σε ανάδοχη οικογένεια όσο εξέτιε τη διετή ποινή της.
Υιοθετήθηκαν πριν αποφυλακιστεί και πλέον είναι αδύνατον να επιστρέψουν στην οικογένειά τους. Έτσι έχασε τα παιδιά της.
Σχεδόν 2 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ μεγαλώνουν χωρίς τις μητέρες τους, που βρίσκονται στη φυλακή.
Υπάρχουν λίγες γυναικείες φυλακές στη χώρα, με αποτέλεσμα οι κρατούμενες να εκτίουν τις ποινές τους σε εγκαταστάσεις πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής τους.
Η επαφή με τα παιδιά τους είναι δύσκολη έως αδύνατη, ειδικά για τις πιο φτωχές οικογένειες, των οποίων η μητέρα είναι φυλακισμένη.
Πολλές φορές, η διεύθυνση των φυλακών χρησιμοποιεί την απομάκρυνση από τις οικογένειες ως τιμωρία για διάφορα παραπτώματα.
Οι κρατούμενες αποκαλούν αυτή την άτυπη τιμωρία «δεύτερη ποινή».
Για να καλύψουν το κενό, οι φυλακισμένες δημιουργούν εικονικές οικογένειες μέσα στη φυλακή.
Παίρνουν ρόλους μητέρας, θείας, αδερφής.
«Κλαίμε μαζί, θυμώνουμε μαζί και ζητάμε συγχώρεση μαζί», είπε η Λίλιαν Χουσεΐν, κρατούμενη στη φυλακή Νανακούλι στη Χαβάι.
Τη ζωή και τα προβλήματα αυτών των γυναικών ανέδειξε η Πάιπερ Κέρμαν με το βιβλίο της, «Orange is the new black», που συγκλόνισε την Αμερική με τις δυνατές περιγραφές αληθινών καταστάσεων που κουκουλώνονται από την αδιαφορία και τη σιωπή.
Το 2004, η Κέρμαν καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 μηνών.
Το 2010 εκδόθηκε το βιβλίο της, το οποίο μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη το 2013.
Η επιτυχία του βιβλίου αλλά και της σειράς, έφερε στο προσκήνιο ένα θέμα με το οποίο δεν ασχολείται σχεδόν κανείς: τη ζωή των γυναικών στις φυλακές.
Αρκετές εθίζονται στα ναρκωτικά, ενίοτε κακοποιούνται σεξουαλικά από τους φύλακες και όλες αναγκάζονται να μείνουν μακριά από τα παιδιά τους.
Τα σωφρονιστικά ιδρύματα, λέει η Κέρμαν, όχι μόνο δεν προετοιμάζουν τις γυναίκες για την επανένταξη στην κοινωνία, αλλά καταστρέφουν κάθε ελπίδα προσαρμογής στον έξω κόσμο.
Σύμφωνα με έρευνα του American Jail Association, το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που καταλήγουν στις φυλακές, μεγάλωσαν σε βίαιες οικογένειες, δέχονταν κακοποίηση ως παιδιά και στην συντριπτική πλειοψηφία, έκαναν τακτική χρήση ναρκωτικών.
Ο εθισμός τους όμως εντείνεται στις φυλακές όπου τα ναρκωτικά βρίσκονται παντού.
Δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο που αφορά αποκλειστικά τις Η.Π.Α.
Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ν. Κουράκη,(2000) το σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού αποτελεί έναν από τους «καλύτερους» πελάτες των εμπόρων ναρκωτικών.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που γλιτώσουν απ’ τα ναρκωτικά, οι κρατούμενες έχουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των ψυχιατρικών φαρμάκων.
Σύμφωνα με την Κέρμαν, το ιατρικό προσωπικό των φυλακών, επιδιώκοντας να διατηρήσει την ηρεμία, χορηγεί τεράστιες ποσότητες ηρεμιστικών στις κρατούμενες που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα.
Στόχος τους, λέει η Κέρμαν, δεν είναι να θεραπεύσουν τις ασθενείς, αλλά να τις ναρκώσουν, έτσι ώστε να μην «εξεγείρουν» και τις υπόλοιπες.
Η σεξουαλική κακοποίηση
Σύμφωνα με την Κέρμαν, το προσωπικό των γυναικείων φυλακών αποτελείται κυρίως από άντρες.
Οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης είναι πολύ συχνές και δυστυχώς αναπότρεπτες.
Οι κρατούμενες βρίσκονται στο έλεος των φυλάκων, που εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος.
Η Κέρμαν τονίζει ότι ακόμα και οι γυναίκες του προσωπικού, έφταναν σε ακραία σημεία τιμωρίας, όταν παρασύρονταν από την αίσθηση εξουσίας που τους παρέχει το επάγγελμά τους.
Η φοιτήτρια που κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση και τη δολοφονία της συγκατοίκου της με 47 μαχαιριές. Η Amanda Knox καταδικάστηκε σε 26 χρόνια κάθειρξη, αλλά μετά από αλλεπάλληλα δικαστήρια αθωώθηκε… 
