Τη δεκαετία του ’80 ξέσπασε μια υστερία χρήματος. Ο πλούτος που φυλασσόταν διακριτικά καλυμμένος άρχισε να γίνεται ανοιχτός και προφανής. Οι πλούσιοι αυξήθηκαν, αλλά συγχρόνως άρχισε να κυριαρχεί και η αλαζονία.
Ακόμα και οι μικροαστοί άρχισαν να αγοράζουν ακριβά πράγματα. Τότε εμφανίσθηκαν οι κάρτες, οι τραπεζικές δόσεις και οι προσφορές σε είδη πολυτελείας.
Ακόμα και στις τηλεοπτικές σειρές κυριαρχούσαν οι εκατομμυριούχοι. Επαύλεις, μαρμάρινα τζάκια, κρύσταλλα μπακαρά και αυτοκρατορικά κρεβάτια. Η δυναστεία και το Ντάλας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Σε αυτή την υστερία χρήματος έκαναν την εμφάνιση τους και τα «χρυσά παιδιά» των χρηματιστηρίων. Άλλωστε εμφανίσθηκαν έντονα και τα νέα χρηματιστηριακά προϊόντα που ήθελαν εξιδεικευμένες γνώσεις, επιθετικές αγορές και απέφεραν τεράστια κέρδη.
Οι νέοι χρηματιστές, αφού κατάφεραν να εξουσιάσουν τηνΝέα Υόρκη, εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο και το Παρίσι. Το επάγγελμα τους ήταν να μετακινούν τεράστιες ποσότητες χρήματος και «χρηματιστηριακού αέρα»και να συμβουλεύουν τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις για τις επενδύσεις τους. Η ηλικία τους δεν ξεπερνούσε τα 30 και ο μισθός του κυμαινόταν από 300.000 – 4.200.000 φράγκα το χρόνο.
Ήταν η γενιά που λίγα χρόνια αργότερα θα έτρεχε εταιρείες όπως η Goldman Sacks και η Lehman Brothers, οι οποίες θα προκαλούσαν παγκόσμια οικονομική κρίση και μαζική φτώχεια σε εκατομμύρια πολίτες.
Η συνταγή του τέλειου χρηματιστή
Τα golden boys της δεκαετίας του ’80, είχαν σπουδάσει σε ένα Πανεπιστήμιο του κύρους του Χάρβαρντ ή άλλου ισοδύναμου. Είχαν δυναμική προσωπικότητα, ευφυΐα και γνώριζαν πολλές γλώσσες.
Μια συνηθισμένη μέρα ενός «χρυσού αγοριού», ξεκινούσε στις 6:15 το πρωί με την ανάγνωση της εφημερίδας «Wall street» ή των «Financial Times», στο μετρό ή το ταξί πηγαίνοντας προς το γραφείο.
Στις 7:45 ήταν προγραμματισμένο το πρώτο μίτινγκ για να καταστρωθεί το ημερήσιο σχέδιο δράσης.
Στη συνέχεια γίνονταν τα πρώτα τηλεφωνήματα με προτεραιότητα το Χρηματιστήριο του Τόκιο που άνοιγε πρώτο.
Το γραφείο τους ήταν πάντα υπερβολικά καθαρό, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Πάνω στον πανικό της αγοράς και πώλησης τίτλων, ούρλιαζαν για να ακουστούν, ενώ τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα.
Για τους νέους χρηματιστές το επάγγελμα που είχαν επιλέξει δεν ήταν ούτε εύκολο ούτε σίγουρο για το μέλλον. Έπρεπε να είναι σε συνεχή επιφυλακή, καθώς η θέση και ο μισθός τους δεν ήταν δεδομένα. Πάντα καραδοκούσε ένας άλλος λύκος να τους «φάει» τον πελάτη και να ξεκινήσουν και πάλι από το μηδέν. Επίσης, έπρεπε συνεχώς να ενημερώνονται για τις κινήσεις των αγορών, καθώς έπρεπε να συμβουλεύουν τους πελάτες τους για τις καλύτερες τοποθετήσεις των χρημάτων τους.
Μια μικροθόνη του Ρόιτερ ήταν πάντα ανοιχτή στο γραφείο τους για να μαθαίνουν τις τελευταίες τιμές του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Το μεσημεριανό γεύμα συχνά παραλειπόταν ή γινόταν με ταχείς ρυθμούς παράλληλα με τη δουλειά.
Το πόσο «χρυσά» ήταν αυτά τα αγόρια, το αποδείκνυε το πανάκριβο ντύσιμο τους και το αυτοκίνητο τους, που ήταν είτε μάρκας Μπέντλει ή Μερσεντές 190. Ντύνονταν στο Delauray στο Σεν Ζερμάν και αγόραζαν πουκάμισα στου Alain Figaret. Σύχναζαν στα καλύτερα εστιατόρια, ενώ έμεναν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στο Παρίσι με θέα τον Σηκουάνα ή στην πανάκριβη περιοχή του Παρκ Άβενιου της Νέας Υόρκης.
Παρόλο που δούλευαν σε αγχώδεις ρυθμούς τις καθημερινές, σέβονταν απόλυτα τα σαββατοκύριακα. Την Παρασκευή το απόγευμα τα πάντα σταματούσαν σαν να πάγωνε ο χρόνος. Επίσης οι καλοκαιρινές τους διακοπές δεν ξεπερνούσαν τις 8 μέρες, ενώ επέλεγαν να πάρουν μερικές μέρες άδεια τον Φεβρουάριο για να πάνε για ψάρεμα τόνου στην Φλόριντα.
Τα golden boys είχαν τη δική τους στολή εργασίας.
Σακάκια καστόρινα, αγγλικά πουκάμισα και κασμιρένιες γραβάτες. Απέφευγαν τα μπλε κοστούμια γιατί τα θεωρούσαν τρομερά μπανάλ και κλασσικά. Σε καιρούς κατακτημένης ισότητας, έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα golden girls με κλασικά ταγιέρ, αυστηρά πουκάμισα, δερμάτινες φούστες και τεράστια ντεκολτέ για το βράδυ.
