16 Ιουνίου 1990. Στις 6 το πρωί ο καυστήρας του ιστορικού κινηματογράφου «Ιντεάλ» στην οδό Πανεπιστημίου, αρπάζει φωτιά. Οι ζημιές ήταν μικρές, καθώς οι πυροσβέστες κατάφεραν μέσα σε δύο ώρες να ελέγξουν την πυρκαγιά πριν να επεκταθεί.
Δύο ώρες αργότερα όμως, την ώρα που οι υπεύθυνοι του σινεμά έκαναν πρόχειρο απολογισμό των ζημιών, ξεσπούσε κατά περίεργο τρόπο μια δεύτερη μεγαλύτερη φωτιά στη σκηνή.
Λόγω των εύφλεκτων υλικών, γρήγορα εξαπλώθηκε στην αίθουσα και τους υπόλοιπους χώρους.
Η πυροσβεστική δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πλέον.
Ο κινηματογράφος είχε μετατραπεί σε αποκαΐδια, μαζί με τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό που είχε αγοραστεί ένα χρόνο νωρίτερα για την ανακαίνισή του.
«Μας είχε κοστίσει 60-70 εκατομμύρια. Η ασφάλεια ήταν για 45 εκατομμύρια δραχμές και πρόχειροι υπολογισμοί δείχνουν ότι για να ξαναλειτουργήσει ο κινηματογράφος χρειάζονται περίπου 120 εκατομμύρια δραχμές», έλεγε ο ιδιοκτήτης Αλέκος Σπέντζος.
Ήταν η εποχή που οι θεατές για πρώτη φορά έβλεπαν ταινίες σε μια από τις μεγαλύτερες οθόνες προβολής της Ευρώπης, κάθονταν σε καθίσματα γαλλικού τύπου και και είχε τοποθετηθεί σύστημα Dolby Stereo.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το δημοφιλές σινεμά της πόλης έπιανε φωτιά.
Στις 3 Ιουνίου 1933 συνέβη το ίδιο. Τότε είχε αποκαλυφθεί μια άλλη τραγική αλήθεια που αφορούσε τους μηχανικούς του «Ιντεάλ».
Εκεί κατοικούσαν οι πολυπληθείς οικογένειες του μηχανικού και του επιστάτη που κόντεψαν να καούν ζωντανοί και διασώθηκαν ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών.
Το «Ιντεάλ» έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στον χώρο του θεάματος.
Άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό στις αρχές της δεκαετίας του 1920 και είχε χτιστεί πίσω ακριβώς από το κτήριο του Τσίλερ.
Λειτουργούσε πότε ως θέατρο και πότε ως κινηματογράφος και υπήρχαν στιγμές που έπαιζε ακόμη και ταινίες πορνό.
Το 1989 όμως άλλαξε και πάλι όψη και η πρόσοψή του απέκτησε την αρχική αρχιτεκτονική του μορφή.
