«Δέησις»
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.-
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί –
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Κ. Π. Καβάφης
Στο ποίημα «Δέησις» ο Κ. Π. Καβάφης αναδεικνύει τη διάσταση ανάμεσα στην ανάγκη των ανθρώπων για την προστασία του Θεού και στην τραγική πραγματικότητα του θανάτου.
Η μητέρα δεν γνωρίζει πως ο γιος της έχει πνιγεί, ανάβει ένα κερί στην Παναγία και προσεύχεται να επιστρέψει το παιδί της. Αγνοεί ότι έχει χαθεί και ελπίζει.
Η Παναγία, ως σεβάσμια μητρική μορφή, ακούει λυπημένη τη δέηση της μητέρας, αλλά δεν μπορεί να εκπληρώσει τη δίκαιη παράκλησή της. Ο ναύτης έχει χαθεί και η Παναγία είναι συγκινημένη.
Ο ποιητής περνάει έτσι χωρίς να το θίγει ευθέως, το μήνυμα του προβληματισμού για τη θεϊκή παρέμβαση που δεν γίνεται ώστε να αποφευχθεί ο πρόωρος θάνατος.
Η «Δέησις» δημοσιεύτηκε το 1898 και είναι ένα από τα 154 ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη (1863-1933), που ο ποιητής θεώρησε ότι τον ικανοποιούν και τα συμπεριέλαβε στο επίσημο σώμα της ποίησής του. Γι’ αυτό συμπεριλαμβάνεται στα «αναγνωρισμένα».
Η εικόνα είναι ο πίνακας «Ικεσία» του Θεόδωρου Ράλλη.
