Στη δεκαετία του 1930, λίγο πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η όμορφη πόλη της Βουδαπέστης κέρδισε μια πολύ άσχημη φήμη.
Η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας θεωρήθηκε η «Πόλη των Αυτοκτονιών».
Gloomy Sunday: το τραγούδι-υπεύθυνο για τις αυτοκτονίες
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά οι συνέπειες του και η οικονομική κρίση που ακολούθησε διέλυσε πολλές οικονομίες και προκάλεσε οξύτατα κοινωνικά προβλήματα.
Η Ευρώπη δυσκολευόταν να ορθοποδήσει.
Τις μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετώπισαν τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Η κρίση οδήγησε πολλούς πολίτες στη απόγνωση. Στη Βουδαπέστη άρχισαν οι αυτοκτονίες.
Αρκετοί, μάλλον υπερβολικά, θεώρησαν ότι ένα τραγούδι που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1933, επηρέασε πολλούς κατοίκους της Βουδαπέστης ώστε να πάρουν την τελική απόφαση.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος αυτοκτονίας ήταν ο πνιγμός, γι΄ αυτό και τα πλοία του λιμενικού αύξησαν τις περιπολίες στις όχθες του Δούναβη για να αποτρέψουν τους απελπισμένους Μαγυάρους.
Το τραγούδι λεγόταν, «Gloomy Sunday» – Ζοφερή Κυριακή και πιστεύεται ότι πολλοί αυτόχειρες πριν πνιγούν, άκουγαν αυτό το κομμάτι.
Έτσι, έμεινε γνωστό ως το Ουγγρικό Τραγούδι της Αυτοκτονίας.
Αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί απαγόρευσαν την αναμετάδοση επειδή συνδέθηκε με τις μαζικές αυτοκτονίες.
Μόνο το BBC, οκτώ χρόνια αργότερα «έπαιξε» το τραγούδι που ήταν διασκευή από την Μπίλυ Χόλιντεϊ.
Το τραγούδι ακούστηκε πρώτη φορά το 1933 από τον Rezso Seress:
Σχολείο Χαμόγελων
Οι αυτοκτονίες έπρεπε να αντιμετωπιστούν και επιλέχθηκε ένας μάλλον παράδοξος τρόπος.
Ο καθηγητής Τζένο μαζί με τον υπνωτιστή Μπίνκζο αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία λέσχη γέλιου.
Αν και αρχικά η σκέψη ξεκίνησε σαν αστείο, το Σχολείο για Χαμόγελα είχε θετικό αποτέλεσμα.
Μέχρι και σήμερα πολλοί νευρολόγοι και κλινικοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ακόμη κι ένα βεβιασμένο χαμόγελο έχει την δυνατότητα να «ξεγελάσει» τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Καθώς ο άνθρωπος χαμογελά, εκούσια ή ακούσια, ο εγκέφαλός του εκκρίνει ορμόνες που είναι υπεύθυνες για την ευτυχία και την καλή ψυχολογική κατάσταση.
Όταν το ποσοστό της αυτοχειρίας μειώθηκε, το σχολείο επικεντρώθηκε στην εκπαίδευση συγκεκριμένων τύπων χαμόγελων.
Οι δύο πρωτοπόροι του κλαμπ έδειχναν πώς χαμογελούσαν σημαντικά πρόσωπα της Ιστορίας, αλλά και διάσημες φιγούρες της εποχής.
Τα επικρατέστερα χαμόγελα ήταν αυτά του προέδρου Ρούσβελτ, το μειδίαμα της Τζοκόντα, αλλά και αινιγματικό γελάκι του Κλαρκ Γκεμπλ, του ηθοποιού που ενσάρκωσε τον γόη Ρετ Μπάτλερ στην ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος.
Για την εκμάθηση των διάσημων χαμόγελων χρησιμοποιούνταν ειδικές συσκευές, οι οποίες εφάρμοζαν στο πρόσωπο και στο στόμα των ανθρώπων που ήθελαν να χαμογελάνε παρόμοια με επιφανή πρόσωπα. Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον τρομαχτικό.
Το σχετικό άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Τάιμς του Πέρθ της Αυστραλίας, στις 17 Οκτωβρίου του 1937:
