Η μακάβρια ανακάλυψη ενός δακτυλίου από κρανία παιδιών σε μια περιοχή με λίμνες στη Γερμανία και την Ελβετία έφερε στο φως μια παλιά παράδοση θυσιών και προσφορών στους θεούς του νερού.
Αρχαιολόγοι από το πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία βρήκαν κρανία παιδιών που σχημάτιζαν ένα προστατευτικό δακτύλιο γύρω από οικισμούς.
Επρόκειτο για μία μορφή προσφοράς των ανθρώπων προς τις θεότητες του νερού για να αποτρέπουν τις καταστρεπτικές πλημμύρες.
Τα κρανία ήταν σπασμένα σαν να είχαν δεχθεί ισχυρό κτύπημα από τσεκούρι. Οι ερευνητές εκτίμησαν ότι τα παιδιά είχαν βίαιο θάνατο μετά από πολεμική επιδρομή και στη συνέχεια θάφτηκαν. Αργότερα διάφορες κοινότητες στην εποχή του χαλκού βρήκαν τα κρανία και τα τοποθέτησαν περιμετρικά γύρω από τους οικισμούς τους με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτρέψουν τις πλημμύρες που τόσο συχνά τους ταλαιπωρούσαν.
Αυτά τα κρανία είναι ένα σπάνιο εύρημα. Ο Μπέντζαμιν Τζένινγκς, αρχαιολόγος στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, είπε στο LiveScience ότι τα κρανία βρέθηκαν ακριβώς περιμετρικά του οικισμού, ούτε πιο μέσα ούτε πιο έξω από τον οικισμό, σαν ένα είδος φράγματος κατά των νερών που η στάθμη τους ανέβαινε συχνά και απειλητικά.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, διάφοροι πολιτισμοί πίστευαν στις δυνάμεις του νερού, σε θεότητες και πνεύματα με καλές αλλά και κακές προθέσεις. Συνήθως τα πνεύματα του νερού θεωρούνταν αλλοπρόσαλλα με άστατο χαρακτήρα. Επειδή τα θεωρούσαν επικίνδυνα, οι άνθρωποι τους προσέφεραν αγαθά ή έκαναν θυσίες σε τελετές για να τα εξευμενίσουν. Μερικές από αυτές τις παραδόσεις υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Από τον Έλληνα Ποσειδώνα στον Κέλτη Μανάναν
Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεού της θάλασσας είναι ο θεός Ποσειδώνας στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Οι Ρωμαίοι τον αποκαλούσαν Neptune. Ο Ποσειδώνας ήταν θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών και των πόσιμων νερών, αλλά και των σεισμών. Ήταν δε γνωστός για τον βίαιο χαρακτήρα του, αφού μπορούσε με την τρίαινά του να ταράξει τα νερά και να προκαλέσει τρικυμίες. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κατέστρεψε τον Μινωικό πολιτισμό με ένα τσουνάμι.
Οι ναύτες πριν ξεκινήσουν για τα ταξίδια του έκαναν επικλήσεις και προσφορές.
Η σύζυγος του Ποσειδώνα, η Αμφιτρίτη, θεά και αυτή της θάλασσας, είναι ταυτόσημη με την καλή τύχη και το όνομά της δίνεται ακόμα και σήμερα σε πλοία.
Η ονοματοδοσία των πλοίων είναι μία πολύ παλιά παράδοση και σχετίζεται με τις προλήψεις των ναυτικών και την πίστη τους σε θεότητες των ωκεανών και του νερού.
Το όνομα του πλοίου δινόταν με την ελπίδα πως ο θεός θα προστάτευε τους ναυτικούς από τα στοιχεία της φύσης.
Στην κελτική μυθολογία υπάρχει ένας θεός ο Manannan mac Lir που τον συναντάμε στην ιρλανδική και σκωτσέζικη λογοτεχνία, αλλά και σε λογοτεχνικά κείμενα στη Νήσο του Μαν που είναι ένα νησί στην Ιρλανδική θάλασσα. Σε μπαλάντες αυτός, ο θεός κατονομάζεται ως ο πρώτος κυβερνήτης της Νήσου του Μαν και ακόμα του προσφέρουν δώρα, όπως κίτρινα λουλούδια και ένα φυτό που ονομάζεται πάπυρος σε μια τελετή κατά το θερινό ηλιοστάσιο. Με το τέλος της τελετής και την προσφορά των δώρων, ο Manannan εξευμενίζεται, διώχνει τους τυχόν εισβολείς και προστατεύει τους νησιώτες.
Η Patti Wigington γράφει σε ένα βιβλίο, στο Water Folklore and Legends, όπου καταγράφει θρύλους και μύθους, ότι για τους κατοίκους των Βρετανικών νησιών, τα ρυάκια και τα πηγάδια ήταν το σπίτι θεοτήτων του νερού που έπαιζαν το ρόλο του προστάτη της περιοχής. Οι ιστορικοί λένε ότι για αυτό το λόγο άρχισε το έθιμο να ρίχνουν μέσα σε αυτά κάτι ασημένιο, όπως νομίσματα ή καρφίτσες κτλ ως δώρο στους θεούς που ζούσαν εκεί.
Από τις Σειρήνες στις Γοργόνες
Όμως οι θεοί του νερού και τα δώρα τους δεν ήταν πάντα τόσο αθώα. Για παράδειγμα υπήρχαν οι Σειρήνες, πανέμορφες και ανθρωποφάγες, που με το τραγούδι τους αποπλανούσαν τους ναύτες, οι οποίοι έχαναν τον προσανατολισμό τους, χτυπούσαν σε ξέρες και πνίγονταν.
Αλλά και οι Νύμφες και οι Ναϊάδες που κατά την ελληνική μυθολογία ήταν νύμφες των γλυκών νερών και ζούσαν σε έλη, λιμνούλες και ποτάμια ήταν εξίσου επικίνδυνες. Ζηλιάρες κατά τη μυθολογία γοήτευαν και παρέσερναν με την ομορφιά τους τα υποψήφια θύματά τους και στη συνέχεια τα έπνιγαν στο νερό.
Η γοργόνα της κελτικής παράδοσης έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις Σειρήνες και τις Νύμφες, αλλά έγινε πιο γνωστή για την ουρά ψαριού.
Στην αρχαία Ελλάδα τα αγόρια και τα κορίτσια έκοβαν τα μαλλιά τους και τα έριχναν στις πηγές που ήταν αφιερωμένες στις Ναϊάδες της περιοχής τους κατά τη διάρκεια τελετής για την ενηλικίωσή τους. Χρησιμοποιούσαν επίσης το νερό σε τελετές εξαγνισμού για να αποκτήσουν τη δύναμη του νερού και έπνιγαν ζώα προς τιμήν των θεών.
Στη γιαπωνέζικη μυθολογία, το Κάππα είναι ένα ον με λέπια που μοιάζει με ξωτικό και στο κεφάλι του υπάρχει μια κοιλότητα γεμάτη με μαγικό νερό. Αν τυχόν το νερό χυθεί, τότε το Κάππα χάνει τις μαγικές του δυνάμεις. Για να μην πνίγονται τα παιδιά τους, οι Γιαπωνέζοι γονείς έγραφαν τα ονόματα της οικογένειας σε αγγουράκια και τα πετούσαν στο νερό πριν κάνουν μπάνιο ώστε να κατευνάσουν το Κάππα. Είναι μια παράδοση που υπάρχει και σήμερα.
Σε ένα άρθρο στο επιστημονικό περιοδικό «The Scotsman» διαβάζουμε ότι ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν κάποια έθιμα και παραδόσεις που σχετίζονται με τον εξευμενισμό των θεών του νερού. Σύμφωνα με τον πρώτο Βρετανό ηγέτη του Βουδισμού, o Nessie δηλαδή το γνωστό τέρας Λοχ Νες στη Σκωτία είναι ένα Νάγκα (naga), δηλαδή μία θεότητα του βουδισμού με χαρακτηριστικά ερπετού που φέρνει ευημερία και γονιμότητα. Πίστευαν ότι τα naga είχαν το ελιξήριο της ζωής και συμβολίζουν την αθανασία. Ο Βουδιστής ιερέας είπε ότι ο Nessie είχε μια μαγική δύναμη και γι αυτό πρέπει το περιβάλλον του να προστατευτεί ώστε οι ντόπιοι να διατηρούν άριστες σχέσεις με αυτό. Το «Scotsman» γράφει πως έχουν αποδοθεί τιμές στο Νάγκα και έχουν γίνει θυσίες προς τιμήν του.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Άμπερντην, William Tuladhar- Douglas, λέει πως η ιστορία των θεών του νερού και των θυσιών προς τιμήν τους ξεπερνά τα 2.500 χρόνια.
Με πληροφορίες από The Epoch Times
