Του Κ. Φίλη
Οποιαδήποτε συμφωνία γινόταν μεταξύ του Γιανουκόβιτς και της αντιπολίτευσης υπόκεινταν σε μεγάλο βαθμό στο τι θα έλεγε η πλατεία, δηλαδή οι συγκεντρωμένοι.
Λίγες ώρες μετά τη συμφωνία είδαμε την αντιπολίτευση να την αθετεί, τον Γιανουκόβιτς να φεύγει άρον άρον, άγνωστο για πού και να επικρατεί τελικά η λογική των συγκεντρωμένων.
Πολλοί από τους διαδηλωτές βρίσκονται στις παρυφές ακραίων αντιλήψεων, που ουδεμία σχέση έχουν με την Ευρώπη και την πολιτική που ένα σημαντικό κομμάτι των Ουκρανών θέλει να ακολουθήσει η χώρα τους.
Η Ευρώπη στήριξε την ανατροπή ενός δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου
Φοβούμαι ότι η Ευρώπη δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο.
Έχουμε μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και ένα δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο.
Αυτός στα τέλη Νοέμβρη παίρνει μία απόφαση με την οποία διαφωνεί ένα βασικό κομμάτι αυτών που δεν τον είχαν ψηφίσει στις προεδρικές εκλογές του 2009.
Η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως με το Βερολίνο στο επίκεντρο και την Πολωνία να σπρώχνει λόγω των ιστορικών καταβολών και συμφερόντων που έχει στην περιοχή, εμένα δεν μου κάνει και πολύ ευρωπαϊκή.
Ας δούμε για παράδειγμα της χώρα μας.
Ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού φαίνεται να είναι αντιμνημονιακό, μιας και ορισμένοι μας έχουν χωρίσει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Αντιλαμβάνεστε τι θα σήμαινε για το ευρωπαϊκό κεκτημένο αν κατάφερναν 100, 200, 300 ή 100.000, ορισμένοι απ’ τους οποίους είναι μπαχαλάκηδες, να ανατρέψουν μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και να έρθουν κατόπιν οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών να αναγνωρίσουν την νέα κατάσταση, η οποία ουδεμία σχέση έχει με τη νομιμότητα;
Στην Ουκρανία το κοινοβούλιο έχει λάβει μία σειρά από αποφάσεις, μεταξύ των οποίων την καθαίρεση του Προέδρου, την αποφυλάκιση της Τιμοσένκο, την τοποθέτηση ενός προσωρινού Προέδρου μέχρι τις εκλογές και την προκήρυξη προσωρινών εκλογών στις 25 Μαΐου.
Αυτές οι αποφάσεις, δεν ήταν μέρος της συμφωνίας μεταξύ του Γιανουκόβιτς και των ηγετών της Αντιπολίτευσης και δεύτερον, είναι όλες έκνομες.
Ο λόγος είναι, ότι βάσει του Συντάγματος της Ουκρανίας, αυτές οι αποφάσεις πρέπει να προέλθουν από τον Πρόεδρο.
Και έρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και βέβαια η Ουάσινγκτον, και αναγνωρίζουν αυτή τη νέα κατάσταση.
Φοβούμαι ότι δημιουργούν ένα κακό προηγούμενο.
Και μέσα σε όλα αυτά, φοβούμενοι όλοι για τις ενέργειες της Μόσχας την παρακαλούν να μην επέμβει δυναμικά.
Έφτασε μάλιστα στο σημείο η Σύμβουλος της Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. να παρακαλέσει τη Μόσχα να μη στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία.
Αντιλαμβάνεστε ότι η προσέγγιση αυτή παραπέμπει σε ψυχροπολεμικές μεθόδους και αντιλήψεις κι όχι σε αυτό το νέο, ελπιδοφόρο που θέλουμε ως Δύση, να φέρουμε στην Ουκρανία.
Γιούλια Τιμοσένκο
Η Τιμοσένκο είναι η σύζυγος ενός πολύ πλούσιου Ουκρανού.
Στα πρώτα χρόνια, τα δύσκολα χρόνια της ανεξαρτησίας και της ασυδοσίας, η Τιμοσένκο μαζί με το σύζυγό της έκαναν μια πολύ μεγάλη περιουσία.
Έχουν περίπου 11 δις, όσο είναι το χρηματοδοτικό κενό της Ουκρανίας για το επόμενο εξάμηνο, το οποίο θα αναγκαστεί να καλύψει μέσω ΔΝΤ, από τη στιγμή που η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να δώσει τη βοήθειά της.
Οι Τιμοσένκο κεφαλαιοποίησαν τις σχέσεις που ανέπτυξαν με την πολιτική της χώρας τη δεκαετία του ‘90, όταν έκαναν μια μεγάλη περιουσία, στα χρόνια της ασυδοσίας.
Η Τιμοσένκο ελέγχεται για μια σειρά ενεργειών, μεταξύ των οποίων ήταν και η συμφωνία που είχε κάνει με την Γκάζπρομ.
Η εταιρία του συζύγου της προμηθευόταν φυσικό αέριο, το οποίο μετά το πουλούσε με καπέλο στις κρατικές ουκρανικές εταιρίες, οι οποίες δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υψηλές τιμές.
Η τυχοδιωκτική πολιτική
Η μεγάλη στήριξη της Τιμοσένκο στη φυλακή ήταν από τη Γερμανία.
Όμως προσέξτε ένα παράδειγμα για να καταλάβετε πώς αλλάζουν τα δεδομένα και πόσο οπορτουνιστές είναι οι Ουκρανοί.
Η Τιμοσένκο το 2004 με το Γιούσενκο, έκαναν την πορτοκαλί επανάσταση, η οποία είχε στον πυρήνα της την προοπτική η Ουκρανία να βρεθεί στην Ευρώπη και στη Δύση, κυρίως κάτω από τη σκέπη των Αμερικανών.
Τότε η αμερικανική εξωτερική πολιτική ήταν πιο επιθετική από ότι η σημερινή.
Όταν η πορτοκαλί επανάσταση άρχισε να φαίνεται ότι αποτυγχάνει, η Τιμοσένκο στράφηκε προς τη Ρωσία ως πρωθυπουργός τότε της Ουκρανίας.
Η Ρωσία της έδωσε μια συμφωνία για το φυσικό αέριο, η οποία ήταν προς τα συμφέρον της Μόσχας αλλά όχι του Κιέβου.
Η Τιμοσένκο δεν είχε κανένα πρόβλημα να την υπογράψει προσβλέποντας στις εκλογές του 2009 τη στήριξη της Μόσχας.
Δεν πήρε αυτή τη στήριξη, την πήρε ο Γιανουκόβιτς και έγινε πρόεδρος.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι η ανάδειξη της Τιμοσένκο καταδεικνύει το πολύ χαμηλό βεληνεκές των υπολοίπων ηγετών της αντιπολίτευσης.
Κανένας από αυτούς τους ηγέτες δεν κατάφερε να ελέγξει την πλατεία και κανένας δεν κατάφερε να ενοποιήσει τα στοιχεία της αντιπολίτευσης σε βάρος του Γιανουκόβιτς με πολιτική λογική, όχι με τη λογική των όπλων.
Η επιλογή Τιμοσένκο συνιστά οπισθοδρόμηση για τη χώρα, διότι βαρύνεται με αρκετά αμαρτήματα.
Το να θεωρούν ότι αυτή θα βγάλει τη χώρα από την κρίση δεν έχει προοπτική, εκτός αν ο σκοπός είναι να δώσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της για να καλύψει το οικονομικό κενό της χώρας.
Η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας
Ο παράγων Ρωσία δεν έχει μιλήσει.
Ακούω ορισμένους να χαίρονται επειδή ο Πούτιν συμφώνησε με τη Μέρκελ ότι η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας είναι και πρέπει να παραμείνει δεδομένη.
Αλλά μήπως θα είχαμε επίσημη τοποθέτηση της Μόσχας, η οποία θα έλεγε ότι εμείς αμφισβητούμε την εδαφική ακεραιότητα Ουκρανίας;
Προφανώς και όχι.
Αυτά γίνονται υπόγεια μεθοδευμένα και συνήθως αποτελεσματικά.
Ο Κ. Φίλης είναι Δ/ντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Η παραπάνω ανάλυση είναι απόσπασμα από ραδιοφωνική συνέντευξη στο ΒΗΜΑ fm 99.5
