Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της ναζιστικής Γερμανίας ήταν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δημιούργησε τους καταπληκτικούς αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας.
Ο Γκέμπελς και οι λοιποί προπαγανδιστές του Τρίτου Ράιχ, δεν έχαναν ευκαιρία να εκθειάσουν για αυτό το έργο, τον Φύρερ.
Έτσι ξεκίνησε η φήμη ότι οι «autobahn», οι φημισμένοι εθνικοί οδοί της Γερμανίας, ήταν ιδέα του Χίτλερ και εξαιτίας τους, εξαλείφθηκε η ανεργία στη χώρα.
Επίσης, μέσω των εθνικών οδών μεταφέρονταν οι προμήθειες, τα πυρομαχικά και οι στρατιώτες.
«Θα ωφελήσει μόνο τους πλούσιους αριστοκράτες και τους Εβραίους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους»
Στην πραγματικότητα, τα σχέδια και η κατασκευή του πρώτου τμήματος των δρόμων ξεκίνησαν από τον Δήμαρχο της Κολωνίας και μετέπειτα Καγκελάριου της Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ.
Το 1931, ένα χρόνο πριν ανέβει στην εξουσία ο Χίτλερ, ο Αντενάουερ εγκαινίασε τα πρώτα 20 χιλιόμετρα εθνικού δρόμου. «Έτσι θα είναι οι δρόμοι του μέλλοντος», είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας είχε συνεργαστεί με το Κομμουνιστικό Κόμμα, για να εμποδίσουν την κατασκευή του δρόμου.
Πίστευαν ότι «θα ωφελήσει μόνο τους πλούσιους αριστοκράτες και τους Εβραίους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους».
Όμως όταν ο Χίτλερ ανέλαβε τα ηνία της Γερμανίας, όλα άλλαξαν.
Ο δρόμος του Αντενάουερ στην Κολωνία ονομάστηκε «επαρχιακός» και οι Ναζί διέδωσαν σε ολόκληρη τη Γερμανία, ότι ο Φύρερ θα κατασκεύαζε για πρώτη φορά τους «δρόμους του μέλλοντος».
Οι αιχμάλωτοι πολέμου έπαιρναν τις δουλειές των Γερμανών
Η προπαγάνδα υποστήριζε ότι η κατασκευή των δρόμων δημιούργησε τόσες νέες θέσεις εργασίας, που εξάλειψε την ανεργία στη χώρα.
Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Εργάστηκαν ελάχιστοι Γερμανοί στα έργα και σίγουρα δεν μείωσαν σημαντικά το ποσοστό της ανεργίας.
Υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε 600.000 νέες θέσεις εργασίας, αλλά οι εργαζόμενοι δεν ξεπέρασαν ποτέ τους 120.000.
Μετά την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι εργάτες δεν ήταν καν Γερμανοί. Ο μεγαλύτερος αριθμός ήταν Εβραίοι και αιχμάλωτοι πολέμου.
Ακόμα ένα ψέμα, ήταν ότι οι δρόμοι ωφέλησαν στις μεταφορές του στρατού. Στην πραγματικότητα, ο στρατός χρησιμοποιούσε σχεδόν αποκλειστικά τα τρένα.
Μέχρι το 1941, είχαν κατασκευαστεί 3.800 χιλιόμετρα, λιγότερα από τα μισά που είχαν προγραμματιστεί.
Μέχρι το 1943, τα έργα είχαν σταματήσει εντελώς και στους εθνικούς δρόμους κυκλοφορούσαν κυρίως ποδηλάτες, γιατί υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα.
Φυσικά η σύλληψη του Αντενάουερ για μεγάλους και σύγχρονους δρόμους με πολλαπλά οφέλη για την οικονομία, την κοινωνία και τον πολιτισμό, ήταν σωστή και μετά την ειρήνη επαληθεύτηκε περίτρανα.
Αυτή τη φορά δε χρησιμοποιήθηκαν σκλάβοι εβραϊκής καταγωγής ή αιχμάλωτοι, αλλά μετανάστες.
