Τα πρώτα χρόνια του μεσοπολέμου ξέσπασε στην Ιταλία κύμα εργατικών κινητοποιήσεων, απεργιών και καταλήψεων γης.
Οι γαιοκτήμονες και μεγάλες βιομηχανικές εταιρίες για να αντιμετωπίσουν την εργατική εξέγερση ζήτησαν τη βοήθεια του ανερχόμενου φασιστικού κινήματος του Μπενίτο Μουσολίνι.
Η αντίδραση ήταν ότι το 1921 ιδρύθηκε η Arditi del Popolo, η πρώτη λαϊκή πολιτοφυλακή που πολέμησε τους φασίστες.
Η «Κόκκινη Διετία» και η αντίσταση του βιομηχάνων
Με τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, ο εργατικός κόσμος της Ιταλίας βρισκόταν σε έντονο επαναστατικό αναβρασμό. Το 1918 πέτυχαν να αναγνωριστούν οι συλλογικές συμβάσεις και η οχτάωρη εργασία, με παράλληλη αύξηση του βασικού μισθού σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Ωστόσο, το 1919, οι τιμές σε βασικά αγαθά αυξάνονταν διαρκώς, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βγει τους δρόμους.
Την ίδια χρονιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας αναδείχθηκε πρώτο στις εκλογές με ποσοστό 32% και οι χρονιές 1919-1920 έμειναν στην ιστορία ως «Κόκκινη Διετία».
Εργάτες απ΄ όλη τη χώρα οργανώθηκαν και έκαναν μαζικές απεργίες και καταλήψεις. Το 1920 οι κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν. Περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες πάγωσαν την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή της Ιταλίας.
Το κεφάλαιο αντέδρασε. Η Γενική Ομοσπονδία Βιομηχανίας και η αντίστοιχη της Γεωργίας ζήτησαν τη βοήθεια του ανερχόμενου Φασιστικού Κόμματος για να ανακόψουν την εργατική δυναμική.
Οι αντεργατικές οργανώσεις γνώριζαν επίσης μεγάλη άνθιση μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Πέρα από την «Combat Fasci» του Μουσολίνι, υπήρχαν επίσης η Λίγκα των Αντιμπολσεβίκων, η «Fasci» για την Κοινωνική Μόρφωση, η Umus, και η Εξιλεωμένη Ιταλία.
Με την υποστήριξη της αστυνομίας και του στρατού, τα μέλη των φασιστικών οργανώσεων έβγαζαν πολύ εύκολα άδειες οπλοφορίας, δίνοντας στους Μελανοχιτώνες και στα υπόλοιπα μέλη σημαντικό πλεονέκτημα ενάντια στους εχθρούς τους. Τον Νοέμβριο του 1921, οι διάφορες ομάδες κρούσης ενώθηκαν στη στρατιωτική οργάνωση «Principi» με σκοπό μια γενικευμένη επίθεση στην εργατική δύναμη.
Η Arditi del Popolo και ο πόλεμος κατά των φασιστών
Με κεντρικό σύνθημα «Να ηττηθεί ο φασισμός», τον Ιούνιο του 1921 ιδρύθηκε η Arditi del Popolo /Λαϊκές Ομάδες Κρούσης/Λ.Ο.Κ.
Η πρώτη αντιφασιστική οργάνωση είχε ρίζες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και συστήθηκε ως ένα κίνημα «αυτοοργάνωσης της άμυνας». Στο απόγειό του έφτασε τα 40.000 μέλη.
Ηγετικά στελέχη ήταν οι Άργκο Σεκοντάρι, Τζίνο Λουτσέτι και Γκουίντο Πιτσέλι.
Τα μέλη της Arditi προέρχονταν σχεδόν από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας. Αναρχικοί, κομμουνιστές, ρεπουμπλικάνοι, δημοκράτες, σοσιαλιστές, ακόμη και πρώην εθνικιστές αξιωματικοί του στρατού.
Παρά την ποικιλομορφία, ήταν μια οργάνωση με ταυτότητα της εργατικής τάξης. Από τα εργοστάσια και τον σιδηρόδρομο μέχρι τις οικοδομές και τα χωράφια, εργάτες ενώθηκαν για να νικήσουν τον φασισμό.
Μαζί τους στρατεύτηκαν φοιτητές, αλλά και υπάλληλοι γραφείου της μεσοαστικής τάξης.
Το σύμβολο της Arditi ήταν ένα δαφνοστεφανωμένο κρανίο με το μαχαίρι στο στόμα και το σύνθημα «A Noi» (Σε εμάς).
Αν και δεν υπήρχε κάποιος κώδικας ενδυμασίας ανάμεσα στα μέλη, η συνηθισμένη «στολή» ήταν σκούρο γκρι παντελόνι, μαύρη μπλούζα και ένα κόκκινο λουλούδι.
Τα τραγούδια της οργάνωσης ήταν άμεσα κι επιθετικά:
«Συγκρατούμε τη βία
των μισθοφόρων φασιστών
Όλοι οπλισμένοι επάνω στο ιππικό
της ανθρώπινης εξιλέωσης
Αυτή η αιώνια νιότη
ανανεώνεται από την πίστη
στους ανθρώπους που απαιτούν ισότητα και ελευθερία».
Έως το καλοκαίρι του 1921, η αντιφασιστική πολιτοφυλακή είχε δημιουργήσει σε όλη τη χώρα περισσότερους από 144 τομείς με τον πυρήνα της δύναμής της σε Λάτσιο και Τοσκάνη.
Η πρώτη δράση της Arditi έγινε στις 19 Ιουλίου 1921 στο Πιομπίνο.
Σημαντικές νίκες κατά των φασιστικών οργανώσεων σημειώθηκαν επίσης στη Σαρζάνα, τη Ρώμη και το Λιβόρνο, με πιο αξιόλογη την επιτυχία στην Πάρμα, όπου η Λ.Ο.Κ. απέκρουσε τη φασιστική επίθεση με επικεφαλής τον Ρομπέρτο Φαρινάτσι.
Το «Σύμφωνο Ειρήνης» και το τέλος της Arditi del Popolo
Η Arditi αποκτούσε δύναμη στον δρόμο και ήταν σε θέση να ανακόψει την πορεία του Φασίστα Μουσολίνι, αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, καθοδηγούμενο από τον Αμαντέο Μπορντίγκαν είχε διαφορετική άποψη.
Η νίκη κατά των φασιστικών οργανώσεων δεν ήταν ο ένοπλος αγώνας, αλλά η διαπραγμάτευση χωρίς τη χρήση βίας.
Ο Μπορντίγκαν πίστευε στον ιταλικό κοινοβουλευτισμό και έφτασε στο σημείο να «μποϊκοτάρει» την Arditi, κάνοντας έκκληση στους εργάτες να μη συμμετέχουν στις διαδηλώσεις.
Η οργάνωση επικρίθηκε επίσης από σοσιαλιστικές εφημερίδες και δεν αναγνωρίστηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Στις 3 Αυγούστου 1921, το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπέγραψε ένα σύμφωνο ειρήνης με το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα.
Ήταν το τέλος των μαζικών εργατικών απεργιών και της Λαϊκής Ομάδας Κρούσης.
Σύντομα, είχαν μείνει μόνο 50 τομείς με 6.000 μέλη τα οποία υποστηρίζονταν μόνο από τη Συνδικαλιστική Ένωση Ιταλίας και την Αναρχική Ένωση Ιταλίας.
Τον Ιούλιο του 1922 η γενική απεργία για την υπεράσπιση των «αστικών ελευθεριών και του συντάγματος» έληξε άδοξα.
Οι τελευταίοι πυρήνες αντίστασης διαλύθηκαν οριστικά το 1924. Πολλά μέλη της οργάνωσης ωστόσο προσχώρησαν στις διεθνείς ταξιαρχίες κατά τη Διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Στις 25 Ιουλίου 1943, οι κομμουνιστές Αντονέλο Τρομπαντόρι και Λουίτζι Λόνγο αναγέννησαν για σύντομο χρονικό διάστημα την ονομασία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης, Arditi del Popolo.
Στοιχεία αντλήθηκαν επίσης από το λήμμα «1918-1922: The Arditi del Popolo»
Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimedia Commons
Διαβάστε στη «ΜτΧ»: Οι Γερμανοί φοιτητές που πολέμησαν ειρηνικά τον ναζισμό στο Μόναχο το ΄43. Δικάστηκαν και αποκεφαλίστηκαν την ίδια μέρα…
