Πολλοί πιστεύουν, ότι ο Μάικλ Τζάκσον ήταν αυτός που εκτέλεσε για πρώτη φορά το θρυλικό moonwalk, τη φιγούρα του, που επηρέασε το στυλ εκατομμυρίων πιτσιρικάδων και άλλαξε τις χορογραφίες στα κλιπ.
Στο moonwalk, ο Μάικλ παριστάνει ότι είναι πάνω σε κινούμενο διάδρομο, που κινείται προς τα πίσω, ενώ ο χορευτής προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά, δεξιά ή αριστερά.
Η φιγούρα έγινε το σήμα κατατεθέν του Τζάκσον, όταν την παρουσίασε για πρώτη φορά στις 25 Μαρτίου του 1983, ενώ τραγουδούσε το «Billie Jean», στο σόου «Motown 25».
Ο κόσμος ξετρελάθηκε με τον χορό του Τζάκσον και έκτοτε το «moonwalk» εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.
Όμως, εμπνευστής της φιγούρας δεν ήταν ο Τζάκσον, όπως όλοι πίστευαν.
Υπάρχει βίντεο απ’ το 1955, όπου ο χορευτής Μπιλ Μπέιλι «περπάτησε στο φεγγάρι».
Το όνομα της φιγούρας ήταν «buzz» ή «backslide».
Moonwalk λεγόταν μία άλλη κίνηση, που ο χορευτής παρίστανε ότι περπατάει με μεγάλα βήματα, σαν να μην υπάρχει βαρύτητα.
Ο Μάικλ Τζάκσον αναφέρθηκε στη φιγούρα με το λάθος όνομα και κανείς δεν τον διόρθωσε.
Ο δάσκαλος χορού του Μάικλ Τζάκσον
Το 1980, ο Μάικλ Τζάκσον αποφάσισε να μάθει τη χορευτική φιγούρα που εκείνος αποκαλούσε «moonwalk».
Επέλεξε για δάσκαλό του τον Τζέφρι Ντάνιελ, τον χορευτή του R&B συγκροτήματος Shalamar.
Ο Τζάκσον έγραψε στην αυτοβιογραφία του, που είχε τον τίτλο «Moonwalk»: «Προσπαθούσα καιρό να κάνω το moonwalk και αποφάσισα να το βάλω και στο πρόγραμμα για το Motown 25. Χορευόταν ήδη στους δρόμους (…) Γεννήθηκε ως φιγούρα του breakdance, που χόρευαν οι μαύροι στα γκέτο.
Μου του έμαθαν τρία παιδιά. Μου έδειξαν τα βασικά και εγώ το εμπλούτισα με κάποια δικά μου βήματα.
Το μόνο που ήξερα είναι, ότι στο «Billie Jean» θα περπατούσα μπροστά και πίσω ταυτόχρονα, σαν να περπατούσα στο φεγγάρι».
Τα παιδιά που αναφέρει ο Τζάκσον, ήταν ο Τζέφρι Ντάνιελ και οι φίλοι του, Γκέρον Καντιντέιτ και Ντέρεκ Τζάκσον.
Η απογοήτευση του Μάικλ Τζάκσον
Η παράσταση του Τζάκσον, την 25η Μαρτίου, λατρεύτηκε από το κοινό.
Όμως, ο ίδιος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήταν τόσο τελειομανής, που μπόρεσε να εστιάσει μόνο στα λάθη του κι όχι στη φοβερή επιτυχία του χορού.
Στην αυτοβιογραφία του γράφει: «Θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου στο τέλος και να βλέπω τον κόσμο όρθιο, να χειροκροτεί. Τα συναισθήματά μου ήταν αντικρουόμενα.
Ήξερα ότι είχα κάνει ότι καλύτερο μπορούσα και ένιωθα υπέροχα, τόσο υπέροχα.
Αλλά την ίδια στιγμή, ήμουν απογοητευμένος με τον εαυτό μου. Είχα σχεδιάσει να κάνω μία μεγάλη στροφή και να σταματήσω στα δάχτυλα των ποδιών μου για ένα λεπτό, αλλά έμεινα λιγότερο.
Έκανα τη στροφή και προσγειώθηκα σε ένα μόνο δάχτυλο. Ήθελα να παγώσω εκεί, αλλά δεν μπόρεσα.
Όταν πήγα στα παρασκήνια, όλοι με συγχάρηκαν. Όμως εγώ ήμουν απογοητευμένος.
Την ίδια στιγμή ήξερα, ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: 
