Τα μαγιό που φορούσαν οι γυναίκες τον 19ο αιώνα δεν χαρακτηρίζονται «βολικά» και πιο πολύ θύμιζαν τουαλέτες.
Τα ήθη της εποχής απαγόρευαν την έκθεση του σώματος. Ο κανόνας του μαγιό ήταν να κατασκευάζεται από βαρύ ύφασμα ώστε να μη γίνεται διαφανές όταν βρέχεται.
Το «κοστούμι μπάνιου» της εποχής αποτελείτο κορσάζ, μακριά φούστα ή φόρεμα, καπέλο ακόμα και κολάν μέχρι τους αστραγάλους για να μη φαίνεται απολύτως τίποτα.
Οι γυναίκες εκείνη την εποχή άλλαζαν στις λεγόμενες «μηχανές κολύμβησης». Ήταν κάτι σαν τα σημερινά αποδυτήρια που υπάρχουν στις παραλίες, αλλά με ρόδες και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή σε τουριστικά θέρετρα της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας.
Οι «μηχανές» βρίσκονταν στην άμμο ή ακόμα και μέσα στο νερό και διέθεταν μια μικρή ξύλινη σκάλα ώστε οι γυναίκες να μπαίνουν αμέσως στη θάλασσα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των αντρών. Οι γυναίκες έμπαιναν στις καμπίνες από τοn δρόμο ώστε να φορέσουν το μαγιό τους.
Στη συνέχεια ο οδηγός τις πήγαινε στην παραλία με άλογο.
Σε περίπτωση που κάποια γυναίκα δεν ήξερε κολύμπι, υπήρχε ένα καλώδιο που τύλιγε γύρω από τη μέση της, ώστε να μην παρασυρθεί από τα κύματα.
Όταν τέλειωναν το μπάνιο τους, επέστρεφαν στην καμπίνα, φορούσαν ξανά τα ρούχα τους και χρησιμοποιώντας ένα σημαιάκι ειδοποιούσαν τον οδηγό να τις επιστρέψει.
Τα μηχανήματα αυτά εξαφανίστηκαν στις αρχές του 1920. Ήταν τότε που και τα μαγιό είχαν γίνει πιο μικρά και κυρίως πιο βολικά για κολύμπι.
Διαβάστε επίσης:
