Το 1973, η ταινία «Ο Εξορκιστής» του Ουίλιαμ Φρίντκιν, που διηγούνταν τον «δαιμονισμό» ενός 12χρονου κοριτσιού, τρομοκράτησε τους θεατές που επισκέφτηκαν τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Τόσο η ταινία, όσο και το ομώνυμο βιβλίο του Πίτερ Μπλάτι, βασίστηκαν στον πραγματικό εξορκισμό ενός αγοριού, γνωστό με το ψευδώνυμο «Ρόναλντ Ντο», στο Μιζούρι το 1949.
Το μοναχικό αγόρι και ο θάνατος της αγαπημένης του θείας
Την δεκαετία του 1940, σε μια επαρχιακή πόλη στο Μέριλαντ των ΗΠΑ κατοικούσε ένα ζευγάρι που είχε αποκτήσει έναν μοναχογιό, τον «Ρόναλντ».
Ο Ρόναλντ, που είχε μεγαλώσει υπό τις διδαχές του λουθηρανισμού, ήταν απόμακρος, δεν είχε πολλούς φίλους και προτιμούσε να συναναστρέφεται μόνο με τα μέλη της οικογένειάς του, κυρίως με τη θεία του, Χάριετ, που της είχε και ιδιαίτερη αδυναμία.
Η Χάριετ πίστευε στην παρουσία των πνευμάτων και ήταν εκείνη που έμαθε στον ανιψιό της πώς να χρησιμοποιεί τον πίνακα Ouija ή αλλιώς τον πίνακα των πνευμάτων.
Όταν ο Ρόναλντ ήταν 13, η θεία του πέθανε ύστερα από μία ασθένεια που την ταλαιπωρούσε καιρό.
Το σοκ για το αγόρι ήταν μεγάλο και χρειάστηκε να μείνει μερικές στο νοσοκομείο της περιοχής του, για να συνέλθει.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, τον έπιασε «μανία» με τον πίνακα των πνευμάτων, καθώς απεγνωσμένα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με την νεκρή αγαπημένη του θεία.
Οι γονείς του τότε, παρατήρησαν κάποια ανεξήγητα φαινόμενα.
Παράξενα τριξίματα ακούγονταν από το ταβάνι, ενώ απόκοσμοι ήχοι και σταγόνες νερού «έτρεχαν» από τους τοίχους.
Ο Ρόναλντ έμενε κλεισμένος στο δωμάτιό του για ώρες και τις νύχτες ακούγονταν περίεργες φωνές πίσω από την πόρτα του 14χρονου, πλέον αγοριού.
Βάζα έσπαγαν και πολυθρόνες μετακινούνταν, όποτε περνούσε από δίπλα τους.
Όταν οι γονείς του αγοριού είδαν το κρεβάτι του να αιωρείται λίγα εκατοστά από το έδαφος, αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια.
Οι εξορκισμοί
Οι γονείς του Ρόναλντ στράφηκαν σε ψυχιάτρους και πάστορες του Λουθηρανισμού, χωρίς επιτυχία.
Τότε ο πάστορας Μάιλς Σούλζε τους πρότεινε να δουν έναν «Καθολικό ιερέα».
Τον Φεβρουάριο του 1949, ο ιερέας Άλμπερτ Χιους, αφού παρατήρησε το αγόρι, ζήτησε από την αρχιεπισκοπή της Ουάσινγκτον να του επιτρέψει να προχωρήσει σε εξορκισμό του αγοριού.
Ωστόσο, ο Χιους σταμάτησε την τελετή που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Τζορτζτάουν, όταν ο Ρόναλντ κατάφερε να λύσει το δεμένο του χέρι, έσπασε ένα κομμάτι από το κρεβάτι και τραυμάτισε τον ώμο του ιερέα, που χρειάστηκε να κάνει ράμματα.
Λίγες μέρες, μετά το περιστατικό, εμφανίστηκαν κόκκινα εξανθήματα στο σώμα του αγοριού ενώ σχηματίστηκε και η λέξη «ΛΟΥΙΣ» στην περιοχή της κοιλιάς του.
Η οικογένεια ταξίδεψε στο Σεντ Λούις του Μιζούρι και την υπόθεση ανέλαβε ο ιερέας Ρέιμοντ Τζ. Μπίσοπ μαζί με τον Ουίλιαμ Μπόουντερν.
Ακόμη μία άδεια δόθηκε για τον εξορκισμό του αγοριού, αυτή τη φορά στο νοσοκομείο «Alexian Brothers».
Οι δύο ιερείς για εβδομάδες προσπαθούσαν να «θεραπεύσουν» το αγόρι.
Ο Ρόναλντ το πρωί ήταν ήρεμος, τη νύχτα όμως η συμπεριφορά του άλλαζε. Γινόταν επιθετικός και βίαιος.
Ορισμένες φορές, έπεφτε σε κωματώδη κατάσταση και έβγαζε ακατάληπτους λαρυγγικούς ήχους.
Οι ιερείς παρατήρησαν επίσης ότι ο Ρόναλντ μετακινούσε αντικείμενα και έδειχνε τεράστια αποστροφή στη θέα ενός «ιερού» αντικειμένου.
Για μήνες το αγόρι βασανιζόταν.
Στις 19 Απριλίου 1949, ο Μπόουντερν έγραφε στο ημερολόγιο του»: Η λέξη «ΓΕΙΑ» ήταν χαραγμένη στον θώρακα και στον μηρό του Ρόναλντ. Κατά την ανάγνωση αποστολικών κειμένων, βαθιές ουλές εμφανίστηκαν σε όλο του το σώμα, από τους γοφούς μέχρι τους αστραγάλους».
Ένα τεράστιο «Χ» στο στομάχι του Ρόναλντ, οδήγησε τους εξορκιστές στο συμπέρασμα ότι ο 14χρονος είχε καταληφθεί από 10 δαίμονες.
Τελικά, σε μια τελευταία προσπάθεια εξορκισμού, που κράτησε περίπου 8 λεπτά, ο Ρόναλντ αιωρήθηκε και φώναξε: «Σατανά! Είμαι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Σε προστάζω να φύγεις από αυτό το σώμα αυτή την στιγμή!».
Ο Ρόναλντ στη συνέχεια είχε ένα έντονο επεισόδιο με σπασμούς και ψιθύρισε «έφυγε».
Ο «Εξορκιστής» και η αμφισβήτηση του γεγονότος
Μετά τον εξορκισμό του, ο Ρόναλντ είχε μία φυσιολογική ζωή. Μεγάλωσε, απέκτησε οικογένεια και έμεινε στο Μέριλαντ.
Το δωμάτιο του στο νοσοκομείο σφραγίστηκε και κανείς δεν αναφέρθηκε ποτέ στο συγκεκριμένο γεγονός.
Όταν ένα άρθρο της εφημερίδας » Washington Post» έπεσε τυχαία στα χέρια του Πίτερ Μπλάτι, εκείνος έγραψε ένα μυθιστόρημα βασισμένο στα γεγονότα του Ρόναλντ που είχαν καταγράψει οι δύο ιερείς.
Κυκλοφόρησε το 1971 και έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία, όπως και η ομώνυμη ταινία που προβλήθηκε δύο χρόνια αργότερα.
Όπως ο Ρόναλντ εμφάνιζε εξανθήματα και ουλές στο σώμα, είχε βίαιη συμπεριφορά και αιωρούνταν, έτσι έγινε και με την 12χρονη Ρίγκαν της ταινίας.
Με την μόνη διαφορά, ότι η Ρίγκαν γύριζε το κεφάλι της 360 μοίρες, έκανε εμετό μια άγνωστη πράσινη ουσία και χρησιμοποιούσε έναν ματωμένο σταυρό για την αυτοϊκανοποίησή της!
Το 1993, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Τόμας Άλεν «Possessed: The True Story of an Exorcism», που υποστήριζε ότι ο Ρόναλντ δεν είχε καταληφθεί από δαιμονικές και μοχθηρές παρουσίες, αλλά ήταν «ένα βαθιά προβληματικό αγόρι που δεν είχε τίποτα υπερφυσικό απάνω του. Ίσως έπασχε από κάποια διαταραχή ή είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή απλά κατασκεύασε όλο το περιστατικό»
Ο συγγραφέας Μαρκ Όψανικ, πήγε ένα «βήμα» παραπάνω, αναφέροντας ότι ο «Ρόναλντ ήταν ένα κακομαθημένο παιδί, ένας νταής που σκοπίμως σκέφτηκε τα περίεργα τεχνάσματα, μόνο για να κεντρίσει την προσοχή της οικογένειάς του ή να κάνει κοπάνα από το σχολείο».
Παράλληλα, βρήκε πολλά «κενά» στην ιστορία των ιερέων και δεν κατάφερε να διασταυρώσει πολλά από αυτά που ήταν γραμμένα στα ημερολόγιά τους, ενώ το νοσοκομείο όπου έγινε ο εξορκισμός, κατεδαφίστηκε λίγα χρόνια μετά και μαζί του χάθηκαν και όλα τα ιατρικά αρχεία.
Όπως και να έχει, σε περίπτωση που η επιστήμη μπορεί να αποδείξει και να εξηγήσει με τη λογική συγκεκριμένες συμπεριφορές, η έννοια του εξορκισμού μοιάζει να χάνει την υπόστασή της.
Αναλυτές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση του Ρόναλντ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το 14χρονο αγόρι έπασχε από ψυχική ασθένεια, πιθανώς από σχιζοφρένεια ή το Σύνδρομο Τουρέτ, μια νευροψυχιατρική διαταραχή, που την δεκαετία του 40 δεν ήταν ακόμη ευρέως γνωστή.
Διαβάστε στη «ΜτΧ»:
