Έγχρωμες φωτογραφίες από μια ασπρόμαυρη δεκαετία που πεινούσε και πονούσε. Σταδίου 1945

Αθήνα 1945.
Η οδός Σταδίου φωτογραφημένη από την Εδουάρδου Λώ (σημερινή Χρήστου Λαδά).
Το πρώτο κτίριο δεξιά είναι  το Ξενοδοχείο Αυτοκρατορικόν. Στη  θέση του σήμερα είναι το κλειστό ξενοδοχείο Esperia Palace.

Τα ανακαινισμένα εμπορικά μαρτυρούν ότι η πόλη προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του πολέμου και των καταστροφικών Δεκεμβριανών του 44.
Πριν ακριβώς ένα χρόνο αυτός ο δρόμος αποτελούσε ορμητήριο των Βρετανικών τανκς, που επιχειρούσαν καταδρομικές επιθέσεις στα Εξάρχεια κατά των θυλάκων αντίστασης των ΕΛΑΣιτών.

Πρώτη δημοσίευση:  «Η Αθήνα μέσα στο χρόνο» της Δέσποινας Δρεπανιά (Αρχείο Jim Horan).

Στην δεύτερη σπάνια απεικόνιση της Σταδίου του ’45  μεταξύ των οδών Πεσμαζόγλου και Γεωργίου Σταύρου, αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για τα κτίρια της περιοχής και τους ανθρώπους που κινούνται βιαστικά μέσα στη βροχή. Άλλοι κρατούν ομπρέλες, άλλοι φορούν καπέλλα και κοστούμια, ενώ έντονη είναι η παρουσία των ενστόλων. Ο ένας είναι στρατιώτης μάλλον εξοδούχος και πίσω ακολουθεί ένας αξιωματικός.

Σύμφωνα με την τεκμηρίωση της Δ. Δρεπανιά βλέπουμε στην  Σταδίου 33  το Μέγαρο Αλέξανδρου Σούτσου, το οποίο κατασκευάστηκε γύρω στα 1885 σε σχέδια του στρατιωτικού μηχανικού Αναστάσιου Θεοφιλά [γεν. 1827 – † 1901].
Το συγκεκριμένο μέγαρο κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1960.

Επίσης στην Σταδίου 35 φαίνεται καθαρά ότι το αρχικό υπέροχο κτίριο του Χρυσικόπουλου  αντικαταστάθηκε με πολυώροφο κτήριο.

Η επόμενη φωτογραφία απαντά στο φυσικό ερώτημα τι γκρεμίστηκε.

Η ιστορία του συγκεκριμένου κτιρίου φαίνεται ότι ήταν πάντα ταραχώδης, καθώς άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες και χρήσεις.
Από νεοκλασικό με έναν όροφο, έγινε διώροφο και τελικά μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε πολυόροφο, αλλά και κακόγουστο.
Το καλοκαίρι του 1981 λειτουργούσε ως έδρα του πολυκαταστήματος Τσιτσόπουλοι, όταν τυλίχτηκε στις φλόγες μαζί με τον Κλαουδάτο. Δεν ήταν τα μόνα στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Είχαν προηγηθεί οι εμπρησμοί στο Μινιόν και μετά οι φωτιές στο Δραγώνα και τον  Λαμπρόπουλο.

Πριν κλείσουμε αυτήν τη γρήγορη αναδρομή σ΄ αυτό το εμπορικό και πολυσύχναστο κομμάτι της πρωτεύουσας, να θυμηθούμε πώς ξεκίνησε εκείνη η εφιαλτική δεκαετία του ΄40.
Στα χρόνια της κατοχής, ο ίδιος δρόμος παρουσίαζε αυτήν την εικόνα.
Λουστράκια, μικροί «φτωχοδιάβολοι» αγωνίζονταν για την επιβίωση με τα κασελάκια τους.
Προσπαθούσαν να πείσουν κάποιον καλοντυμένο κύριο, έστω έναν βαθμοφόρο του κατοχικού στρατού για ένα γυάλισμα παπουτσιών.

Στη φωτογραφία διακρίνεται το Εστιατόριον Αβέρωφ στην  Σταδίου 6 και Αμερικής. Άγνωστο εάν σέρβιρε το δυσεύρετο φαγητό.
Το σίγουρο είναι ότι εάν είχε πελάτες, οι περαστικοί που λιμοκτονούσαν δεν έπρεπε να τους βλέπουν να τρώνε.
Έτσι η τζαμαρία παρέμενε καλυμμένη.

Αν και ασπρόμαυρη, η συγκεκριμένη φωτογραφία «μιλάει» περισσότερο από το έγχρωμο φιλμ της ανοικοδόμησης και των κατεδαφίσεων. Γιατί δείχνει ότι πρώτα κατεδάφισαν τους ανθρώπους και μετά γκρέμισαν τα κτίρια.