Πηγή: Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου, εκδόσεις Μεταίχμιο
Το 542 μ.Χ μια τρομερή επιδημία βουβωνικής πανώλης, που ξεκίνησε από την Αίγυπτο, απλώθηκε σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και στην Πόλη. Στην τελευταία πέθαιναν καθημερινά περίπου 10.000 άτομα.
Η ταφή των νεκρών σταδιακά έγινε αδύνατη. Τα πτώματα αρχικά μεταφέρονταν και στοιβάζονταν σε ένα εγκαταλελειμμένο φρούριο, γρήγορα όμως το γέμισαν, ξεπερνώντας το ύψος των επάλξεών του.
Στη συνέχεια, ειδικές ομάδες που οργάνωσε ο Ιουστινιανός συγκέντρωσαν τα πτώματα σε πλοία και τα έριχναν στην Προποντίδα, ενώ άλλα τα πετούσαν σε λατομεία.
Οι άνθρωποι κλείνονταν στα σπίτια τους και δεν άνοιγαν σε κανέναν, ούτε και στους συγγενείς τους, από τον φόβο της μόλυνσης.
Τότε πέθανε και ο νομομαθής Τριβωνιανός. Η Πόλη ερήμωσε, οι αγορές νέκρωσαν, οι καλλιέργειες καταστράφηκαν…
Έτσι, όταν η πανώλη έφυγε, ήρθε η πείνα, με τα δικά της θύματα.
Υπολογίζεται ότι στην Πόλη πέθαναν συνολικά 300.000 άνθρωποι, περίπου τα 2/5 του πληθυσμού της.
Η τρέλα πάει στις μονές…
Στα μεγάλα βυζαντινά νοσοκομεία νοσηλεύονταν, εκτός των άλλων, και οι τραυματίες από τους πολέμους, οι πάσχοντες από νοσήματα των ματιών, οι ανάπηροι ακόμα κι όσοι είχαν κάποιο ψυχικό νόσημα.
Μάλιστα, για τις γυναίκες με ψυχική νόσο το κράτος φρόντιζε ιδιαίτερα: απαγορευόταν να τις χωρίσει ο σύζυγος τους πριν περάσουν τουλάχιστον τρία χρόνια.
Αν τελικά δεν γιατρεύονταν και δεν είχαν συγγενείς να τις πάρουν σπίτι τους, ο επίσκοπος της περιοχής έδινε εντολή να μπουν σε μοναστήρι.
Διαβάστε: 
Διαβάστε: 
