Μέσα σε ένα κλειστοφοβικό ασανσέρ βρίσκεται η Αϊρίν με τον οδηγό που ποτέ δεν μαθαίνουμε το όνομά του και έναν ακόμη άγνωστο.
Ο «Driver» ξέρει ήδη πως το σκοτεινό παρελθόν του τον βρήκε και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εγκαταλείψει το Λος Άντζελες. Έχει καταπατήσει τον «κώδικα τιμής» του κι ερωτεύτηκε μια κοπέλα.
Είναι έτοιμος να πληρώσει.
Υπό τον ήχο μιας ήρεμης μελωδίας, φιλά παθιασμένα την Αϊρίν και εκφράζει όλα όσα δεν μπορεί να πει.
Η μουσική σταματά απότομα και το χάος ξεκινά. Ο «Driver» επιτίθεται στον «άγνωστο» που έχει έρθει να τον σκοτώσει.
Τον πετά στο πάτωμα και του λιώνει το κεφάλι. Η Αϊρίν βγαίνει από το ασανσέρ και εκείνη τη στιγμή γνωρίζει ότι βλέπει για τελευταία φορά τον οδηγό με το σατέν μπουφάν και τον σκορπιό στην πλάτη του.
Η αλλαγή στον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή
Στην ταινία «Drive», κεντρικό πρόσωπο είναι ένας οδηγός χωρίς όνομα. Το πρωί εργάζεται ως μηχανικός και κασκαντέρ και το βράδυ πληρώνεται σαν οδηγός διαφυγής για εγκληματίες της πόλης.
Ο οδηγός αναπτύσσει μια πλατωνική σχέση με τη νέα γειτόνισσά του Αϊρίν, ενώ έρχεται κοντά και με τον γιο της, Μπενίσιο.
Οι ισορροπίες αλλάζουν, όταν καταφθάνει ο σύζυγός της Αϊρίν, πρώην κατάδικος. Η οικογένειά του δέχεται απειλές και εκείνος ξυλοκοπείται, καθώς χρωστά λεφτά σε έναν κακοποιό που τον προστάτευσε στη φυλακή.
Ο οδηγός προτίθεται να βοηθήσει τον σύζυγο της Αϊρίν, να ξεφύγει μετά από μια ληστεία.
Τα πράγματα όμως δεν πάνε καθόλου καλά και ο «Driver» βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ομάδα αρχιμαφιόζων που δεν θα πάψουν να τον κυνηγούν μέχρι να τον δουν νεκρό.
Ο Δανός σκηνοθέτης Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, στο «Drive», κατάφερε να συνδυάσει μοναδικά την ελπίδα και την καταστροφή, το κύριο θεματικό στοιχείο του νεο-νουάρ έργου του.
Στο σύγχρονο και σκοτεινό Λος Άντζελες δεν παύει να λείπει ο ρομαντισμός και το φως.
Η ταινία μπορεί σήμερα να θεωρείται καλτ, ωστόσο ο αρχικός σκηνοθέτης, αλλά και ο πρωταγωνιστής ήταν διαφορετικοί.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έπαιρνε ο Χιου Τζάκμαν και τη σκηνοθεσία θα έκανε ο Νιλ Μάρσαλ.
Το σχέδιο ναυάγησε και επιλέχθηκε ο Ράιαν Γκόσλινγκ.
Μάλιστα, εκείνος ήταν που διάλεξε και τον σκηνοθέτη.
Επέλεξε τον Ρεφν, παρόλο που είχε ολοκληρώσει μόλις μία ταινία. Στην αρχή, βέβαια, είχε ενδοιασμούς.
Η πρώτη τους συνάντηση δεν ήταν η καλύτερη.
Ο Ρεφν ταλαιπωρούταν από ίωση και δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον .
Καθώς ο Γκόσλινγκ γύριζε τον σκηνοθέτη στο σπίτι του με το αμάξι, δεν μιλούσε κανείς. Αποφάσισε να ανοίξει το ραδιόφωνο που έτυχε να παίζει ένα γνωστό ποπ κομμάτι.
Τόσε, ο Ρεφν, με δάκρυα στα μάτια, αποκρίθηκε στον Γκόσλινγκ: «Ξέρω τι ταινία είναι αυτή. Θα μιλάει για έναν τύπο που οδηγάει όλη την ώρα, ακούγοντας ποπ μουσική, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να εκφραστεί».
Οι πολύωρες συζητήσεις και οι ελάχιστες ατάκες
Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Τζέιμς Σάλις.
Σεναριογράφος ήταν ο Χοσείν Αμίνι, ο οποίος όταν διάβασε το βιβλίο για πρώτη φορά, δήλωσε πως ήταν «πολύ σύντομο, πολύ σκοτεινό, σαν ένα ποίημα».
Ο Αμίνι χρειάστηκε να κάνει αρκετές αλλαγές στο σενάριο, καθώς ήταν γραμμένο στα μέτρα μιας ταινίας δράσης ύψους 60 εκατομμυρίων δολαρίων.
Ο Ρεφν όμως είχε στη διάθεσή του μόλις 15 εκατομμύρια.
Από τις μεγαλύτερες αλλαγές, ωστόσο, ήταν αυτή της Αϊρίν, της κοπέλας που ερωτεύεται ο σιωπηλός οδηγός του Γκόσλινγκ.
Αν και ο ρόλος προοριζόταν για λατίνα ηθοποιό, ο Αμίνι ξανάγραψε τον ρόλο μόλις είδε τη γλυκιά βρετανή Κάρεϊ Μάλιγκαν.
Η τελευταία είχε απορρίψει άλλη δουλειά για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Ρεφν.
Μάλιστα, μαζί με τον σεναριογράφο έμεναν στο σπίτι του σκηνοθέτη, για να δουλέψει καλύτερα τον ρόλο της.
Ο Νίκολας Γουίντιγν Ρεφν περνούσε ατέλειωτες ώρες με τους ηθοποιούς πριν από τα γυρίσματα, αλλά και ανάμεσα στα διαλείμματα, αναλύοντας τον τρόπο που ο καθένας θα ανέπτυσσε τον ρόλο του.
Δεν τον ενδιέφεραν οι διάλογοι, αλλά ο τρόπος που «συνομιλούσαν» τα βλέμματα των ηθοποιών.
Αυτό φαίνεται, άλλωστε ξεκάθαρα και στη σχέση μεταξύ του οδηγού και της Αϊρίν.
Χωρίς πολλές κουβέντες, ο σεναριογράφος ξεγύμνωσε τους χαρακτήρες από άσκοπα λόγια γιατί επιθυμούσε να «δει δύο ανθρώπους καταπιεσμένους, που θέλουν να κάτι κάτι τόσο απεγνωσμένα και να το λένε με τα μάτια. Ήταν αστείο σε κάποιες περιπτώσεις, γιατί έμοιαζε σαν γυριζόταν βωβή ταινία».
Πράγματι, το έργο είχε ελάχιστους διαλόγους και πολλή μουσική. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ σε ολόκληρη την ταινία ξεστόμισε συνολικά 891 λέξεις!
Το περίφημο σατέν μπουφάν με τον σκορπιό και ο μύθος πίσω από αυτό
Στο «Drive» εντύπωση έκανε και το ιδιαίτερο πανωφόρι του πρωταγωνιστή.
Ένα μπουφάν σε σατέν μπεζ-χρυσό χρώμα και ένας τεράστιος σκορπιός- στάμπα στην πλάτη.
Η ιδέα ήταν του Ρεφν.
Ο σκηνοθέτης ανέφερε πως πηγή υπήρξε το τραγούδι των «KISS», «I was made for loning you» και δήλωσε για το συγκεκριμένο μπουφάν πως «ο οδηγός έπρεπε να φορά ένα σατέν τζάκετ σαν πανοπλία, και η εικόνα του σκορπιού παρέπεμπε σε αυτό το είδος προστασίας, θεωρώ. Και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το μπουφάν ταίριαζε υπέροχα με το τραγούδι των KISS. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά».
Ο Γκόσλινγκ, όμως, το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Κατά τη διάρκεια γυρισμάτων σε μια ταράτσα, ο ηθοποιός γύρισε στον σκηνοθέτη και τον ρώτησε: «Γιατί να μην πω την ιστορία με τον βάτραχο και τον σκορπιό;».
Ο μύθος θέλει έναν σκορπιό να ζητάει από έναν βάτραχο να τον περάσει την απέναντι όχθη του ποταμιού. Ο βάτραχος διστάζει στην αρχή, γιατί φοβάται ότι ο σκορπιός θα τον τσιμπήσει. Ο σκορπιός του απαντά ότι δεν πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί θα υπέγραφε την καταδίκη και των δύο.
Στα μισά της διαδρομής, όμως, ο σκορπιός τσίμπησε τον βάτραχο, με αποτέλεσμα να πνιγούν και οι δύο. Ο βάτραχος πριν πεθάνει ρώτησε τον σκορπιό γιατί τον τσίμπησε, με τον σκορπιό να αποκρίνεται πως «αυτή είναι η φύση μου».
Όπως η συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων παραμένει ανεξέλεγκτη, ανεξάρτητα τις συνέπειές, έτσι και ο πρωταγωνιστής σε όλη τη διάρκεια της ταινίας βρίσκεται διχασμένος σε ένα δίπολο, όπου μέχρι το τέλος δεν γνωρίζει αν υπερισχύει ο βάτραχος ή ο σκορπιός.
Η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών και ο Γκόσλινγκ εδραιώθηκε ως ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.
Διαβάστε στη «ΜτΧ»: Η ατάκα του Μάρλον Μπράντο ως Βίτο Κορλεόνε που έμεινε στην ιστορία. Η «προσφορά» που αρνήθηκε ο παραγωγός Τζακ Ουόλτζ και βρήκε στο κρεβάτι του ένα κομμένο κεφάλι αλόγου…
