Δεκαετία του ‘50, ένα παλιό λεωφορείο κινείται κατά μήκος του γκρεμού στην Ήπειρο. Την περίοδο εκείνη το οδικό δίκτυο της χώρας ήταν σε άθλια κατάσταση και τα ορεινά χωριά ήταν αποκομμένα. Για να φτάσουν τα λεωφορεία στα Τζουμέρκα, έπρεπε να κινηθούν στους ανηφορικούς λιθόστρωτους δρόμους, οι οποίοι συχνά γίνονταν απροσπέλαστοι από τις χειμερινές κατολισθήσεις.
Τον Χειμώνα του 1958 ένα από τα τραγικότερα δυστυχήματα λεωφορείων έγινε σε έναν κατσικόδρομο, κοντά στο Τσίμποβο.
Ήταν 22 Δεκεμβρίου 1958 στις επτά το πρωί, όταν ένα λεωφορείο των Κτελ Ιωαννίνων με 22 επιβάτες ξεκίνησε με προορισμό τους Χουλιαράδες.
Ανάμεσα τους επιβαίνοντες ήταν οικογένειες, παιδιά και νέες γυναίκες, που πήγαιναν στα χωριά τους για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Όταν το λεωφορείο έφτασε στο χωριό Χαροκόπι τρεις επιβάτες κατέβηκαν. Τότε 11 άντρες που επέστρεφαν από έναν γάμο ζήτησαν από τον οδηγό να τους μεταφέρει στο χωριό τους. Αρχικά ο οδηγός του λεωφορείου αρνήθηκε γιατί το λεωφορείο είχε μόνο 24 θέσεις, αλλά μετά από πιέσεις, τους επέτρεψε να επιβιβαστούν.
Ο επίμονος επιβάτης
Το λεωφορείο συνέχισε τη διαδρομή του με τριάντα πλέον επιβάτες. Σε μια στροφή ένας άνθρωπος πετάχτηκε στο δρόμο και έκανε νόημα στον οδηγό να σταματήσει για να επιβιβαστεί αλλά συνέχισε την πορεία του, καθώς το λεωφορείο ήταν υπερπλήρες. Ο άνθρωπος επέμεινε και τρέχοντας εμφανίστηκε ξανά μπροστά του και του έκανε σινιάλο. Ο οδηγός και πάλι δεν σταμάτησε. Την τρίτη φορά που εμφανίστηκε στον δρόμο του, τον λυπήθηκε και άνοιξε τις πόρτες και τον πήρε μαζί του.
Εφημερίδα «Το Βήμα».
Το δυστύχημα
Στις 8:45 το πρωί το λεωφορείο πλησίαζε τον προορισμό του. Βρισκόταν τρία χιλιόμετρα από το Τσίμποβο, στη τοποθεσία «Κέδρος».
Ο οδηγός σταμάτησε το λεωφορείο για να στρίψει σε μια επικίνδυνη στροφή και ζήτησε από τον 20χρονο εισπράκτορα να κατέβει για να του δώσει οδηγίες.
Ο εισπράκτορας πήρε μερικές πέτρες για να τις τοποθετήσει στους πίσω τροχούς του λεωφορείου καθώς ο δρόμος ήταν ανηφορικός. Πριν προλάβει να τις τοποθετήσει, το λεωφορείο έγειρε προς τα πίσω.
Η μαρτυρία της κοπέλας που πήδηξε από το λεωφορείο
Εκείνη τη στιγμή μια εικοσάχρονη κοπέλα, η Σταυρούλα Κωνσταντινίδη- Βράνου, που καθόταν στη μπροστινή θέση, πετάχτηκε έξω στον δρόμο. Όπως είχε αναφέρει αργότερα:
«Ακούω την κουμπάρα μου και χωριανή μου που φώναξε «μωρέ τι πάθαμε…» και τότε το λεωφορείο σηκώθηκε σχεδόν αμέσως στις πίσω ρόδες. Εμείς οι δύο με την κουμπάρα μου, καθόμασταν στις πρώτες θέσεις και εγώ χωρίς να καταλάβω τίποτα και ασυνείδητα, σηκώθηκα όρθια και βρέθηκα έξω από το λεωφορείο απ’την ανοικτή πόρτα που είχε αφήσει ο εισπράκτορας. Χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να πηδήξω απ’αυτό».
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το λεωφορείο γλίστρησε στον γκρεμό και έκανε βουτιά από ύψος 300 μέτρων. Άρχισε να χτυπά πάνω στους βράχους και να διαλύεται. Οι επιβάτες φώναζαν αλλά η ορμή της πτώσης δεν τους επέτρεψε να αντιδράσουν. Μόνο ένας νεαρός πρόλαβε και πήδηξε έξω από το λεωφορείο και σώθηκε.
Οι υπόλοιποι εκτινάχθηκαν από τα συνεχή χτυπήματα και σκοτώθηκαν. Ό,τι απέμεινε από τον σκελετό του λεωφορείου, κατέληξε στα νερά του ποταμού Άραχθου.
Ο εισπράκτορας όταν είδε από το ύψος του δρόμου τους επιβάτες να φωνάζουν και να εκτινάσσονται στα βράχια, έπαθε νευρικό κλονισμό και εξαφανίστηκε από το σημείο του δυστυχήματος.
Μόλις τα νέα για το δυστύχημα του λεωφορείου έφτασαν στα γειτονικά χωριά, οι κάτοικοι πήγαν στο σημείο για να βοηθήσουν και να μάθουν αν υπήρχαν στο λεωφορείο δικοί τους άνθρωποι.
Χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να περισυλλεγούν τα πτώματα, το οποία ήταν ακρωτηριασμένα και αποκεφαλισμένα από τη σφοδρή πτώση στη χαράδρα.
Ο τραγικός απολογισμός ήταν 28 νεκροί που σκοτώθηκαν ακαριαία και μια ακόμα κοπέλα που πέθανε την επόμενη ημέρα στο νοσοκομείο. Συνολικά μόνο πέντε άτομα κατάφεραν να σωθούν.
Ο χειμώνας του 1958 ήταν δύσκολος για τα χωριά των Τζουμέρκα. Το ΚΤΕΛ Ιωαννίνων, μετά το τραγικό συμβάν, διέκοψε τα δρομολόγια των λεωφορείων στην περιοχή για το επόμενο διάστημα.
Πιθανόν το αυτοκίνητο είχε πρόβλημα στα φρένα και πολλοί είπαν ότι ο οδηγός είχε αναφέρει ότι τα φρένα δεν λειτουργούσαν καλά, γι’αυτό δεν κατάφερε να σταματήσει το λεωφορείο εγκαίρως.
Την περίοδο εκείνη, οι οδηγοί εκτός από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα οχήματα, είχαν να αντιμετωπίσουν τους επικίνδυνους δρόμους και να φτάσουν σώους τους επιβάτες τους στα ορεινά χωριά.
Σήμερα ο δρόμος που έγινε το τραγικό δυστύχημα δεν θυμίζει τον κατσικόδρομο της δεκαετίας του ’50. Στο σημείο που έπεσε το λεωφορείο, δίπλα από το γκρεμό, έχει στηθεί ένα γλυπτό 4,50 μέτρων από ανοξείδωτο μέταλλο, το οποίο είναι τσαλακωμένο για να θυμίζει την κατάληξη του λεωφορείου.
Αρχική φωτογραφία: Ανδρέας Οικονόμου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
