Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τα αποθέματα βαμβακιού είχαν σχεδόν εξαντληθεί τόσο στην Γερμανία, όσο και στην Αυστρία. Οι επιστήμονες αναζητώντας τι θα μπορούσε να υποκαταστήσει το βαμβάκι σκέφτηκαν το εξής: να ανακατέψουν πολύ μικρές ποσότητες από το βαμβάκι που τους είχε απομείνει με ανθεκτικές ίνες από τσουκνίδα.
Μόνο το 1915 οι Γερμανοί καλλιέργησαν 1,3 εκατομμύρια κιλά του νέου υλικού που κατασκεύασαν και άλλα 2,7 εκατομμύρια κιλά το 1916.
Ένα χρόνο μετά και ύστερα από πολλές προσπάθειες οι Βρετανοί πήραν στα χέρια τους δύο γερμανικές στολές και όπως ήταν αναμενόμενο, η ανάλυση της σύνθεσής τους προκάλεσε έκπληξη.
Τα πλεονεκτήματα της καλλιέργειας της τσουκνίδας είναι περισσότερα από του βαμβακιού. Η τσουκνίδα δεν θέλει τόσο νερό όσο το βαμβάκι, ούτε πολύ ζεστό κλίμα ενώ δεν χρειάζονται και μεγάλες ποσότητες εντομοκτόνων όπως στην καλλιέργεια βαμβακιού.
Οι Γερμανοί δεν ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν ότι με την τσουκνίδα μπορούν να φτιάξουν είδη ρουχισμού. Πολύ νωρίτερα, τον 17ο αιώνα οι Σκωτσέζοι χρησιμοποίησαν την τσουκνίδα καθώς είχαν αντιληφθεί ότι οι ίνες της ήταν κατάλληλες για ανθεκτικά υφάσματα.
Οι ίνες της τσουκνίδας χρησιμοποιήθηκαν στην κλωστοϋφαντουργία την εποχή του Καίσαρα. Ιστός τσουκνίδας βρέθηκε στη Δανία, σε τάφο που χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού.
Αρχαιολογικά ευρήματα από όλη την Ευρώπη έχουν δείξει ότι ίνες τσουκνίδας έχουν χρησιμοποιηθεί σε διάφορες χώρες για την κατασκευή διχτυών ψαρέματος και σπάγκων ακόμα και χορδών.
Στην κατασκευή υφασμάτων δεν χρησιμοποιούνται τα τριχίδια που τσιμπούν αλλά οι μακριές ίνες στο μίσχο.
Με πληροφορίες από: Το βιβλίο ολικής άγνοιας, Τζον Λόϋντ & Τζον Μιτσινσον, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
Διαβάστε επίσης: Διάβασαν αρχαίους Ελληνικούς πάπυρους που κάηκαν στην έκρηξη του Βεζούβιου με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας
