Η Βρετανία ήταν ανέκαθεν ο μεγάλος μπελάς των Ρωμαίων.
Ο Καίσαρας προσπάθησε να την καταλάβει το 55 π.Χ, αλλά δεν κατάφερε να διασχίσει τη θάλασσα της Μάγχης λόγω της κακοκαιρίας.
Η Βρετανία αποδείχτηκε δύσκολος αντίπαλος και το 54 π.Χ, όταν εκστράτευσε ξανά εναντίον της, απέτυχε και εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Σχεδόν έναν αιώνα μετά, το 43 μ.Χ, ο αυτοκράτορας Κλαύδιος αποφάσισε να φέρει εις πέρας την μισοτελειωμένη αποστολή του Καίσαρα.
Τα κατάφερε με τη βοήθεια εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών.
Οι διασκορπισμένες φυλές της Βρετανίας δεν μπόρεσαν να κρατήσουν μακριά τις αναρίθμητες στρατιωτικές δυνάμεις που απέστειλε εναντίον τους ο Κλαύδιος.
Η Μπουντίκα ήταν σύζυγος του Βασιλιά της φυλής Ικένι, Πρασουτάγκους, που συνεργάστηκε με τους Ρωμαίους και εξασφάλισε πολλά προνόμια για τη φυλή του.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του, γύρω στο 60 μ.Χ.
Σύμφωνα με τους ρωμαϊκούς κανονισμούς, όλη του η περιουσία και τα εδάφη που κατείχε θα παραχωρούνταν στη Ρώμη.
Όμως ο Πρασουτάγκους άφησε διαθήκη, σύμφωνα με την οποία χώριζε την περιουσία του ακριβώς στη μέση, μεταξύ της οικογένειάς του και της αυτοκρατορίας.
Οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να δεχτούν τέτοια ανυπακοή από τους κατακτημένους.
Τα προνόμια των Ικένι σταμάτησαν να ισχύουν και τους επιβλήθηκαν υπέρογκοι φόροι που γονάτισαν τον πληθυσμό.
Όταν η Βασίλισσα Μπουντίκα τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για την κακομεταχείριση των Ρωμαίων, η απάντηση που έλαβε έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό της.
Τη μαστίγωσαν δημοσίως στο κέντρο της πλατείας και βίασαν τις δύο κόρες της, μπροστά της.
Οι Ρωμαίοι ήθελαν να δώσουν ένα γερό μάθημα στην ατίθαση βασίλισσα.
Ήταν ένα λάθος που τους κόστισε 80 χιλιάδες ζωές.
Η Μπουντίκα ηγήθηκε των Ικένων και της αγριότερης βρετανικής φυλής, των Τρινοβάντων.
Επιτέθηκαν στους Ρωμαίους με ορμή και αποφασιστικότητα.
Ο διοικητής της πόλης Καμουλόντουνουμ κάλεσε ενισχύσεις, αλλά μόνο 200 άντρες πρόλαβαν να έρθουν και δεν προέβαλαν καμία αντίσταση στη Μπουντίκα.
Η θυμωμένη γυναίκα ήταν ανελέητη. Έκαψε τα σπίτια, κατέσφαξε τους κατοίκους, κάποιους τους σταύρωσε και πολλούς τους θυσίασε στους Θεούς.
Δεν έμεινε κανείς ζωντανός, αλλά η οργή της δεν κατευνάστηκε.
Οι εξεγερμένοι Βρετανοί κατευθύνθηκαν στο Λονδίνο.
Όταν έφτασαν, το βρήκαν απροστάτευτο, γιατί ο ρωμαϊκός στρατός με επικεφαλής τον Σουητώνιο Παυλίνο έλειπε σε εκστρατεία εναντίον των Δρυϊδων.
Η Μπουντίκα δεν άφησε τίποτα όρθιο και ανενόχλητη συνέχισε την καταστροφική της πορεία μέχρι την κοντινή πόλη του Σαιντ Όλμπανς.
Ο στρατός των Ρωμαίων δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Η μάχη του Γουότλινγκ Στριτ
Οι Βρετανοί φάνταζαν ανίκητοι, αλλά δεν είχαν ακόμα αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες σε οργανωμένη μάχη.
Μετά την καταστροφή του Σαιντ Όλμπανς, οι Ρωμαίοι επέστρεψαν από την εκστρατεία εναντίων των Δρυΐδων και συντάχθηκαν στην κοιλάδα του Γουότλινγκ Στριτ.
Το στράτευμα του Σουητώνιου έφτανε μόλις τις 10 χιλιάδες, ενώ της Μπουντίκα ξεπερνούσε τις 200 χιλιάδες.
Ήταν τόσο άνισες οι δυνάμεις των δύο αντιπάλων, που αν οι Ρωμαίοι παρατάσσονταν όλοι σε μία γραμμή ο ένας δίπλα στον άλλο, δε θα έφταναν το πλάτος του στρατού της Μπουντίκα.
Όμως τον βρετανικό στρατό συνόδευαν γυναίκες και παιδιά, που ήταν ευάλωτα και εμπόδιζαν το στρατό σε περίπτωση οπισθοχώρησης.
Ήταν ένα σημαντικό στρατηγικό λάθος, που τους κόστισε τη νίκη.
Η Μπουντίκα στεκόταν περήφανη πάνω στο πολεμικό της άρμα, δίπλα στις κόρες της.
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό, Τάκιτο, η βασίλισσα μίλησε στα στρατεύματα πριν από τη μάχη:
«Δεν πολεμάω σαν γυναίκα από αριστοκρατική γενιά, αλλά σαν μια απλή γυναίκα.
Όπως κι εσείς, θέλω να πάρω εκδίκηση για τη χαμένη ελευθερία μου, το βασανισμένο μου κορμί, την προσβολή προς τις κόρες μου. Η λαγνεία των Ρωμαίων δεν σέβεται ούτε την τιμή μας, ούτε την ηλικία ούτε καν την παρθενιά μας.
Αλλά οι Θεοί υποστηρίζουν την δίκαιη εκδίκηση. Οι Ρωμαίοι δεν θα φοβηθούν απ’ τις κραυγές μας αλλά θα λυγίσουν κάτω από την ορμητικότητα της επίθεσης μας. Σε αυτή τη μάχη πρέπει είτε να νικήσουμε είτε να πεθάνουμε. Αυτή είναι η απόφαση μιας γυναίκας».
Η μάχη ξεκίνησε και σύντομα υπερίσχυσε το άρτια εκπαιδευμένο ρωμαϊκό πεζικό.
Οι Βρετανοί πολεμούσαν με γενναιότητα, αλλά χωρίς οργάνωση και δεν είχαν ελπίδα εναντίον των Ρωμαίων που κατάφεραν να τους περικυκλώσουν.
Υπολογίζεται ότι οι Ρωμαίοι έχασαν μόνο 400 άντρες, ενώ τα θύματα των Βρετανών ήταν δεκάδες χιλιάδες.
Οι ιστορικοί δίνουν διαφορετικές εκδοχές για τον θάνατο της βασίλισσας. Ο Τάκιτος έγραψε ότι η Μπουντίκα αυτοκτόνησε με δηλητήριο, ενώ ο Κάσσιος Δίων αναφέρει ότι αρρώστησε και πέθανε.
Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το μύθο της Βρετανής βασίλισσας για να δικαιολογήσουν τις αρχικές τους ήττες.
Η Μπουντίκα έγινε σύμβολο της αγριότητας των βάρβαρων λαών, που κατατρόπωσε η «πολιτισμένη ρωμαϊκή αυτοκρατορία».
Της Αθηνάς Τζίμα
