Μετά το μαύρο καλοκαίρι του ΄74, η Ελλάδα βοήθησε με κάθε μέσο τους πρόσφυγες της Κύπρου. Ένα από τα μέτρα, ήταν και η φιλοξενία παιδιών προσφυγικών οικογενειών σε ανάδοχες οικογένειες της χώρας.
415 Ελληνόπουλα της Κύπρου εις Ηλείαν
Μία απλή ανακοίνωση στις εφημερίδες από τον Μητροπολίτης Ηλείας και Ωλένης, ανακοίνωνε πως θα φρόντιζε να φιλοξενηθούν παιδιά σε ιδρύματα και σε οικογένειες, για ένα χρόνο, μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη στο νησί και να είναι σίγουροι οι γονείς τους πως δεν θα τους βρει νέα συμφορά.
Έτσι ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του ’74, 415 παιδιά με τη γραμμή Λεμεσό-Πειραιά, για να βρουν στοργή και στέγη μακριά από τον πόλεμο. Ήταν παιδιά προσφυγικών οικογενειών, αιχμαλώτων, αγνοουμένων και εκτελεσμένων.
Ο Γιώργος Γεωργίου, βουλευτής του ΑΚΕΛ, θυμάται: «Άγνωστοι τότε ανάμεσά μας. Στοιβαγμένοι απάνω στο πλοίο της γραμμής για τον Πειραιά. Με βλέμμα απλανές, κάποιοι μαζεύονταν απόμερα και άκουγες το συριστό κλάμα τους. Μακριά από τους δικούς μας, κάποιων είχαν σκοτωθεί και άλλων αγνοούνταν. Μακριά από τον όλεθρο του πολέμου. Δέος απερίγραπτο όταν αντικρύσαμε τον Πειραιά. Ένα πέπλο στοργής και απέριττης αγάπης σ’ όλη τη διαδρομή ως τον Πύργο. Σε κάθε στάση του λεωφορείου αγκαλιές, κλάματα, λόγια συμπαράστασης. Αλλά και θυμού που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ανακόψει το κακό που μας βρήκε. Κάποιοι παρέμειναν στα ιδρύματα κι άλλοι σε οικογένειες. Κι άνοιξαν οι φτωχοί άνθρωποι, αγρότες και μεροκαματιάρηδες, τα σπιτικά τους , μα πιο πολύ την ψυχή τους και μας ζέσταναν για μια χρονιά».
Ο δημοσιογράφος, Μιχάλης Μιχαήλ, ένα από τα 415 παιδιά περιγράφει εκείνες τις στιγμές: «Πρωί πρωί ήμασταν έτοιμοι, βάλαμε τα… καλά μας, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και πήγαμε στο λιμάνι της Λεμεσού. Εκεί κάποιοι μας επιβίβασαν σε ένα μεγάλο πλοίο με το όνομα «Πάτρα», μας έβαλαν σε καμπίνες και σε λίγο η Λεμεσός ούτε καν φαινόταν μας».
Η κ. Ελένη Κωνσταντίνου, μητέρα της Μαργαρίτας, έμαθε για την αποστολή μέσω του Ερυθρού Σταυρού. «Είχα τρομοκρατηθεί πολύ με ό,τι συνέβαινε στην Κύπρο, έζησα πολύ τον πόλεμο γιατί μέναμε στην Πράσινη Γραμμή, τα αδέλφια μου το ένα αγνοείται και το ένα πιάστηκε αιχμάλωτο. Αποφάσισα να στείλω τη Μαριάννα εκεί με την προϋπόθεση ότι κι εγώ πολύ σύντομα θα πήγαινα εκεί. κι έτσι είχα συναισθήματα πολύ μπερδεμένα, ήμουν χαρούμενη γιατί θα έφευγε το παιδί από τον πόλεμο και ήμουν στεναχωρημένη γιατί δεν θα είχα το παιδί μου κοντά μου, έφυγε η Μαριάννα τέλη Αυγούστου πήγα κι εγώ Σεπτέμβριο».
Πολλά προσφυγόπουλα, βρήκαν στέγη και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως στη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, την Πάτρα και την Κρήτη.
Πληροφορίες: Ιστορικές διαδρομές
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Τα πρώτα χριστούγεννα της προσφυγιάς σε «τσαντήρια, σταύλους και φάτνες». «Θείε θείε, να φέρεις και της αρφής μου δώρο». Τα παιδάκια στόλιζαν ξερόκλαδα μέσα σε στρατιωτικούς κάλυκες
