Στις 20 Ιουλίου 1974 κανένα κτήριο δεν εξαιρέθηκε από την «ειρηνευτική επιχείρηση» του Αττίλα. Κτήρια που δεν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους, όπως το Αρμενικό Σχολείο Μελκονιάν, τα γραφεία του Ερυθρού Σταυρού στη Λευκωσία, η εκκλησία της Μακεδονίτισσας ισοπεδώθηκαν από τις τουρκικές βόμβες. Μαζί με αυτά και το «άσυλο ψυχοπαθών», όπως ονομαζόταν τότε το Ψυχιατρείο Αθαλάσσας.
Ο βομβαρδισμός και τα γέλια
Οι βόμβες και η απόβαση είχαν ξεκινήσει από τις 5 το πρωί.
Κάποιες νοσοκόμες ζήτησαν άδεια για να πάνε σπίτι τους, μαθαίνοντας τα νέα, όμως ένας από τους γιατρούς, ο Δημήτρης Θεοκλήτου, τις διαβεβαίωσε πως το Νοσοκομείο εν καιρώ πολέμου ήταν ένα από τα πιο ασφαλή μέρη.
Δεν φανταζόταν πως τέσσερις ώρες μετά, τα τουρκικά αεροπλάνα δεν θα έκαναν διακρίσεις: οι βόμβες έπεφταν ανελέητα στις πτέρυγες της ψυχιατρικής κλινικής και οι 800 ασθενείς ουρλιάζοντας, κλαίγοντας και γελώντας με το θέαμα έσπαγαν τις πόρτες και ξεχύνονταν στην αυλή και τους δρόμους.
Οι βόμβες που έπεφταν μέχρι τη 1:30 το μεσημέρι, σκορπίζοντας τον απόλυτο πανικό.
Ο θάλαμος 1, τάφος των ασθενών
Στην αρχή κλείδωσαν τους ασθενείς στους θαλάμους για τη δική τους ασφάλεια. Θεωρούσαν πως οι βομβαρδισμοί είχαν προκληθεί κατά λάθος και ίσως στόχος των αεροπλάνων να ήταν το στρατόπεδο πιο δίπλα.
Όταν κανείς δεν βρισκόταν στην αυλή, οι βόμβες έπεφταν βροχή.
Ένας από τους ασθενείς, θυμάται ο Κύπρος Δημοσθένους, νοσηλευτής, γαζώθηκε από 7 σφαίρες και έπεσε αιμόφυρτος στην αυλή.
Οι κυριότεροι στόχοι ήταν οι θάλαμοι 1, 4, 5, 34 και 39 – ο θάλαμος των γυναικών.
Στον θάλαμο 1 έπεσε μία βόμβα και τον κατέστρεψε ολοσχερώς. Οι 30 ασθενείς του κατακομματιάστηκαν. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί μάζευαν τα κομμάτια των ανθρώπων και τα τύλιγαν σε σεντόνι. Μετά τα έθαβαν πρόχειρα έξω από τον θάλαμο 5.
Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε από τη μεγάλη βόμβα 500 λίμπρων, έγινε αργότερα ο τάφος των ασθενών της Αθαλάσσας.
Ανάμεσα στα θύματα και δύο νοσηλευτές, οι Κώστας Ξενοφώντος και Κώστας Χριστοφή.
Ο ασθενής που ντύθηκε ταγματάρχης
Τρεις ώρες μετά τον βομβαρδισμό νοσηλευτές και γιατροί κοίταζαν το κατεστραμμένο τοπίο, όταν πλησίασε την αυλή ένα «λαντορόβερ» της Εθνικής Φρουράς.
Ένας λοχαγός κατέβηκε και πλησίασε τον γιατρό Δημήτρη Θεοκλήτου.
«Έχουμε ένα δικό σας, να τον παραλάβετε γιατί έχει προκαλέσει ανησυχία».
Δύο νοσοκόμες πλησίασαν το αμάξι κι επέστρεψαν με έναν ταγματάρχη. Ο γιατρός σκέφτηκε πως ίσως επιστράτευαν και τους ίδιους.
Τότε η νοσοκόμα Βαλεντίνη έτρεξε πάνω στον ταγματάρχη και τον αγκάλιασε, όταν διαπίστωσε πως ήταν ένας από τους ασθενείς που είχαν βγει την ώρα του βομβαρδισμού.
Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήγε στο ΓΕΕΦ και «ενημέρωσε» πως ήταν ταγματάρχης, οι στρατιώτες του πέθαναν, αλλά ο ίδιος ήθελε να συνεχίζει να πολεμά.
Του έδωσαν ένα αμάξι με οδηγό και στρατιώτες. Όταν ο οδηγός τον ρώτησε «που πάμε;» ο ασθενής απάντησε «Ξέρω ΄γω, που στα ανάθεμα να πάμε; Εγώ είμαι ο διοικητής της πόστας! (δηλαδή του ταχυδρομείου).
Τότε το ΓΕΕΦ κατάλαβε τι συνέβαινε και επέστρεψε τον ασθενή-«ταγματάρχη», πίσω στην κλινική.
Φωτογραφίες:Φωτογραφικό αρχείο Μπάμπη Αβδελόπουλου – εφημερίδα Πολίτης
Πληροφορίες: «Ο άλλος πόλεμος των γιατρών του 1974»
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Κάποιες κοπέλες τις βίαζαν καθημερινά και για κάθε βιασμό έβαζαν και μία στάμπα στα πόδια». Οι εφιαλτικές μνήμες μιας εγκλωβισμένης Μορφίτισσας
