1967. Το μιούζικαλ «Hair» («Μαλλιά») παρουσιάστηκε στο «Joseph Papp’s Public Theater» της Νέας Υόρκης και προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον και κριτική σε όλο τον κόσμο.
Οι ηθοποιοί που σε πολλές σκηνές εμφανίζονταν στο σανίδι ολόγυμνοι, ανήκαν στο κίνημα των Χίπις.
Το έργο χτυπούσε τις πολιτικές επιλογές των ΗΠΑ, όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ενώ ήταν μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στον ρατσισμό.
Το σενάριο αναπαριστούσε τα βιώματα μιας ομάδας νέων που ζούσαν σε κοινόβιο και περίμεναν με ανυπομονησία τον ερχομό του «Υδροχόου», δηλαδή την έλευση ενός καλύτερου μέλλοντος για την ανθρωπότητα, όπως εκφράστηκε μέσα από τους στίχους του «Aquarious», που ήταν το γνωστότερο τραγούδι του μιούζικαλ.
Η κοινωνία των ΗΠΑ δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μια τόσο τολμηρή παράσταση, που τότε θα προκαλούσε τα ήθη σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Έτσι ακολούθησαν πολλά «παρατράγουδα».
Στο έργο οι ήρωες του «Hair» θρηνούσαν το χαμό ενός φίλου τους στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η νεολαία αγκάλιασε το θέμα και οι ηθοποιοί έγιναν σύμβολα του ειρηνιστικού κινήματος με παγκόσμια απήχηση, σε όσες χώρες βέβαια υπήρχε ενημέρωση για το έργο τους.
Σύντομα η παράσταση μεταφέρθηκε στο «Broadway» και γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Μέχρι τον Απρίλιο του 1968, είχαν πραγματοποιηθεί 1.750 παραστάσεις και είχαν πουληθεί 3 εκατομμύρια ηχογραφημένοι δίσκοι με τα τραγούδια του μιούζικαλ.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στο έργο συμμετείχαν πολλοί νέοι και άσημοι ηθοποιοί.
Την πρωταγωνίστρια Shelley Plimpton, δεν τη βρήκαν από κάστινγκ, αλλά ο σεναριογράφος Gerome Ragni τη «μάζεψε» κυριολεκτικά από τους δρόμους που ζούσε.
«Θέλουμε να δείξουμε τι συμβαίνει στους δρόμους. Γι’ αυτόν το λόγο επιλέξαμε τη Shelley», εξήγησε στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν για την επιλογή του.
Η αναφορά στα έργα του Shakespeare και οι συμβολισμοί
Τα «Μαλλιά» αναφέρονταν πολύ συχνά στα έργα του Shakespeare, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και «Άμλετ».
Οι στίχοι των τραγουδιών περιείχαν ατάκες από τα πρωτότυπα κείμενα των θεατρικών έργων, όπως για παράδειγμα, το τραγούδι «What a Piece of Work a Man Is».
Τα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα του έργου ήταν πολλά. Στο σενάριο κυριαρχούσε και ένα παιχνίδι με τα μαλλιά που ήταν το χαρακτηριστικό όλων των χίπιδων.
«Όσο περισσότερο διευρύνεται το μυαλό και γίνεται πιο δραστήριο σχετικά με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τόσο μακραίνουν τα μαλλιά των πρωταγωνιστών. Μπορεί αυτό να είναι σοκαριστικό, αλλά συνάμα είναι επαναστατικό. Σαν ένα είδος ‘’σημαίας’’», έλεγε ο σεναριογράφος James Rado.
Η κριτική και οι απελάσεις
Όπου κι αν παίχτηκε η παράσταση, από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, εντυπωσίασε. Μετά το Λος Άντζελες, η πορεία της συνεχίστηκε σε Λονδίνο, Παρίσι, Ντίσελντορφ, Σίδνεϊ, Βελιγράδι, Βοστόνη, Σικάγο, Σαν Φρανσίσκο, Ισραήλ, Τσεχοσλοβακία, Φινλανδία, Ισπανία, Καναδά, Ιταλία και Ιαπωνία.
Το έργο έπαιξαν και ξένοι θίασοι, όπως σε Δανία, Σουηδία και Νορβηγία.
Ακόμη και ο στρατάρχης Τίτο είχε παρακολουθήσει το μιούζικαλ στη Γιουγκοσλαβία.
Οι κριτικές που απέσπασε η παράσταση ήταν διθυραμβικές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Οι «New York Times» είχαν γράψει χαρακτηριστικά: «Τι είναι αυτό που μας αρέσει στο «Hair»; Απλά το ότι μας αρέσει πολύ».
Επίσης, το τηλεοπτικό δίκτυο «NBC» είχε αναφέρει για το μιούζικαλ:
«Οι Τρίχες είναι το μόνο μιούζικαλ στο Broadway εδώ και χρόνια και είναι το πιο διασκεδαστικό γι’αυτή τη σεζόν».
Το περιοδικό «TIME» το είχε χαρακτηρίσει «πιο τολμηρό από ποτέ».
Ωστόσο, υπήρξαν κι εκείνοι που θεώρησαν ότι το έργο δεν είχε μια ενιαία πλοκή και στα μείον καταλόγιζαν κακές μουσικές συνθέσεις, ενώ ορισμένοι κριτικοί υποστήριζαν ότι ήταν αμφίβολο το ταλέντο των ηθοποιών.
Όταν δε, αποφασίστηκε η παράσταση να παιχτεί και στο Μεξικό, απελάθηκαν 15 ηθοποιοί, εκ των οποίων οι 13 ήταν Αμερικανοί.
Δείτε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Aquarius»
