Προτού περάσει η Αθήνα στην εποχή της αντιπαροχής, ήταν μια όμορφη πόλη. Η πανοραμική φωτογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50 δείχνει την επέλαση των άκομψων πολυκατοικιών που σηκώνονται χωρίς σχέδιο και φροντίδα σε όλο το κέντρο της πόλης. Το λευκό χρώμα των νεόκτιστων έρχεται να τονίσει την αντίθεση με το σκούρο χρώμα των κεραμιδιών και των νεοκλασσικών σπιτιών της πρωτεύουσας.
Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια δεν έμεινε σχεδόν τίποτα όρθιο. Μηχανικοί, αρχιτέκτονες και εργολάβοι έχουν πάρει το πράσινο φως από την πολιτεία να οικοδομήσουν τα πάντα.
Δεν τηρήθηκε ούτε μια στοιχειώδης περιμετρική απαγόρευση για την προστασία της Ακρόπολης.
Η Αθήνα, αν και σχεδιάστηκε στα χρόνια του Όθωνα να είναι όμορφη και λειτουργική μετά από περίπου 120 χρόνια ζωής, ισοπεδώθηκε για τις στεγαστικές ανάγκες που αυξήθηκαν τρομακτικά από την αστυφιλία.
Το 1834 εγκρίθηκε το πολεοδομικό σχέδιο του Κλέντσε που τροποποίησε δυσμενέστερα το αρχικό σχέδιο των δύο αρχιτεκτόνων, Κλεάνθη και Σάουμπερτ, που έδιναν μια εκπληκτική εικόνα της Αθήνας με φαρδείς δρόμους, κήπους, πλατείες και εμβληματικά δημόσια κτίρια. Παρά τις συνεχείς τροποποιήσεις του πολεοδομικού σχεδίου (1837, 1843, 1847, 1856, 1860, 1862, 1864, 1919) η Αθήνα κατάφερνε να γοητεύει σε πείσμα των οικονομικών συμφερόντων και της πολιτικής σκοπιμότητας. Η αντιπαροχή όμως τη «δολοφόνησε».
