Άρχιζε να παίζει σε συγκρότημα από τα 16 της και της άρεσε να προκαλεί με την εμφάνιση και τη συμπεριφορά της. Ξεκίνησε από ένα γυναικείο ροκ συγκρότημα και έκανε προσωπική καριέρα μετά από απουσία μιας δεκαετίας επειδή είχε επικεντρωθεί στην ανατροφή των δύο παιδιών της.
«The runaways»
Η Καρμελίτα Ροζάνα Φορντ γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1958 στο Λονδίνο, αλλά μεγάλωσε στις ΗΠΑ, καθώς οι γονείς της μετανάστευσαν όταν ήταν τεσσάρων ετών.
Μεγαλώνοντας με τις μουσικές των Τζίμυ Χέντριξ, Τζίμι Πέιτζ και Τόνι Αϊόμι, έμαθε να παίζει κιθάρα από τα 10. Έξι χρόνια αργότερα πέρασε από οντισιόν για ένα γυναικείο ροκ συγκρότημα, τις «Runaways». Το συγκρότημα ενθουσιάστηκε με το εξαιρετικό ταλέντο της Φορντ που έγινε αμέσως η βασική κιθαρίστριά του.
Έπαιζαν σε τοπικά πάρτι στην Καλιφόρνια μέχρι που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους ομώνυμο δίσκο το 1976.
Οι κριτικοί αρχικά δεν ενθουσιάστηκαν με το γυναικείο συγκρότημα. Τις έβλεπαν σαν μια παρέα από χαζοκόριτσα που έπαιζε ενοχλητική πανκ μουσική.
Σταδιακά όμως κέρδισαν την εκτίμησή τους με τον σκληρό ήχο, τα προκλητικά ντυσίματα και τους αντιδραστικούς τους στίχους.
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε συνολικά επτά δίσκους και κέρδισε μια πρόσκαιρη αναγνώριση κυρίως στην Ιαπωνία έως το 1979, οπότε και διαλύθηκε από ασυμφωνία χαρακτήρων.
Σόλο πορεία και συνεργασία με κορυφαίους μουσικούς
Μετά τη διάλυση των «Runaways», η Λίτα Φορντ έκανε μαθήματα φωνητικής και παράλληλα, εργάστηκε ως γυμνάστρια και πωλήτρια αρωμάτων για να επιβιώσει.
Το 1983 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο «Out for Blood». Συνάντησε όμως πολλές δυσκολίες επειδή κανένας μουσικός δεν συνεργαζόταν μαζί της για την ηχογράφηση του δίσκου. Δεν μπορούσαν να αποδεχτούν ότι μια γυναίκα μπορούσε να παίζει τόσο καλά ροκ όσο κι ένας άντρας!
Με αρκετή προσπάθεια, η Φορντ κυκλοφόρησε άλλον ένα δίσκο τον επόμενο χρόνο, τον «Dancin’ on the Edge».
Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η μουσική της πορεία σταμάτησε, αλλά το 1988 κυκλοφόρησε το πιο διάσημο άλμπουμ της, το «Lita». Η Φορντ κέρδισε τον τίτλο της «Βασίλισσας της Μέταλ», καθώς ο δίσκος περιελάμβανε κάποια από τα μεγαλύτερα αστέρια του είδους, ενώ την παραγωγή ανέλαβε ο Μάικ Τσάπμαν, γνωστός για τη συνεργασία του με τους «Blondie» και τη Σούζι Κουάτρο. Το τραγούδι «Kiss me Deadly» έγινε αμέσως επιτυχία.
Από τα εννέα τραγούδια του δίσκου, τα επτά τα είχε γράψει η η Λίτα. Για το «If I Close My Eyes Forever», συνεργάστηκε με τον Όζι Όζμπορν και συχνά το τραγουδούσαν μαζί σε ζωντανές εμφανίσεις. Ο Λέμι Κίλμιστερ των «Motorhead» της έγραψε το «Can’t Catch Me» και ο Νίκι Κιλ των «Motley Crue», το «Falling In And Out of Love».
Προσωπικές περιπέτειες και επιστροφή στη μουσική σκηνή
Η επιτυχία της Λίτα Φορντ δεν κράτησε πάρα πολύ και το 1996 αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από τη μουσική.
Είχε κουραστεί πολύ από τις συνεχείς εμφανίσεις και τις αμέτρητες περιοδείες. Έπειτα από έναν σύντομο αρραβώνα με τον Τόνι Αϊόμι των «Black Sabbath» και έναν αποτυχημένο γάμο με τον κιθαρίστα των «W.A.S.P.» Κρις Χολμς, η Λίτα γνώρισε το 1994 τον Τζιμ Γκίλλετ, τον οποίο και παντρεύτηκε έπειτα από δύο εβδομάδες σχέσης. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά και η Λίντα αφοσιώθηκε στη σωστή ανατροφή τους.
Το 2009 κυκλοφόρησε τον δίσκο «Wicked Wonderland» και ξεκίνησε περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη.
Τρία χρόνια αργότερα έκανε αίτηση διαζυγίου και σε συνέντευξή της δήλωσε ότι ο Γκίλλετ «είναι μανιακός με τον έλεγχο» και ότι κατάφερε να στρέψει εναντίον της τους δύο γιους της με το να τους λέει ότι η μητέρα τους προτιμά να ταξιδεύει παρά να είναι μαζί τους.
Μάλιστα, αποκάλυψε ότι ο Γκίλλετ τους ενθάρρυνε να χειροδικήσουν εναντίον της, όταν η Φορντ τους ενημέρωσε ότι θέλει να χωρίσουν.
Ακολούθησαν δύο ακόμη δίσκοι και το 2016 εξέδωσε τη βιογραφία της «Living Like A Runaway».
Σε όλη της τη ζωή έζησε σαν «φυγάς». Σε συνέντευξή της ανέφερε ότι «με τους «Runaways» ήμασταν τρελαμένες και προετοιμασμένες μόνο για ροκ εν ρολ. Είτε το δέχεσαι είτε το παρατάς. Πώς στην ευχή είμαστε ακόμη ζωντανές; Δεν ξέρω, αλλά είμαστε ακόμη εδώ για κάποιο λόγο».
Η Λίντα Φορντ φιλοξενήθηκε στο ειδικό αφιέρωμα του «MTV» στους «Ήρωες της Κιθάρας» μαζί με τον Τόνι Αϊόμι και τον Ντέιβιντ Γκίλμορ και συγκαταλέγεται στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών.
Διαβάστε στη «ΜτΧ»: 
