Ήταν ένα από τα χιλιάδες «χαμένα παιδιά». Πρόσφυγες – θύματα του εμφυλίου πολέμου στο Σουδάν. Ο πρόσφυγας από την επαρχία Νταρφούρ έγινε ο σημαιοφόρος της ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου το 2008.
Επιλέχθηκε μετά από ψηφοφορία των αθλητών της αμερικανικής αποστολής που συγκινήθηκαν από την ιστορία του και θεώρησαν ότι ο 23χρονος τότε Λόμονγκ, αθλητής των 1.500 μέτρων – έπρεπε να κρατήσει τη σημαία.Ήταν υπερήφανος που εκπροσωπούσε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα του.
Από τη φυλακή στους Ολυμπιακούς
Στα έξι του χρόνια ο Λόμονγκ αποχωρίστηκε βίαια την οικογένειά του στο Σουδάν. Τον απήγαγαν στρατιώτες και μαζί με άλλα αγόρια τον έκλεισαν σε μια φυλακή προκειμένου να εκπαιδευτεί για να πολεμήσει.
«Έβλεπα παιδιά να πεθαίνουν κάθε μέρα κι έλεγα ότι θα είμαι ο επόμενος», εξομολογήθηκε ο Λόμονγκ σε συνέντευξή του στο CNN.
Όμως, λίγες εβδομάδες αργότερα το μικρό αγόρι κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή με τη βοήθεια άλλων τριών μεγαλύτερων παιδιών.
Ξυπόλυτοι αλλά αποφασισμένοι, ο Λόμονγκ και οι φίλοι του βγήκαν από μια τρύπα του φράχτη της φυλακής κι άρχισαν να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Ήταν μια «κούρσα προς την ελευθερία», όπως την αποκάλεσε αργότερα ο αθλητής.
Έτρεχαν επί τρία μερόνυχτα και τελικά κατάφεραν να φτάσουν στην Κένυα, όπου ο Λόμονγκ πέρασε τα επόμενα 10 χρόνια σε καταυλισμό προσφύγων.
Το 2001 η ζωή του πήρε άλλη τροπή. Στα 16 του ήταν ανάμεσα στα περίπου 4.000 «χαμένα παιδιά» που εγκαταστάθηκαν σε διάφορες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ως μέρος ενός προγράμματος του ΟΗΕ.
Υιοθετήθηκε από μία οικογένεια σε μια μικρή πόλη κοντά στη Νέα Υόρκη. Άρχισε να πηγαίνει σχολείο και να σκέφτεται να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό, όταν είδε τον Μάικλ Τζόνσον στους Ολυμπιακούς του 2000.
Το 2007 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ένα χρόνο αργότερα πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Αν και δεν τα κατάφερε να φτάσει στον τελικό των 1500 μέτρων, οι συναθλητές του τον τίμησαν επιλέγοντας τον 23χρονο δρομέα ως σημαιοφόρο.
Ο Λόμονγκ ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του. Ίδρυσε ένα ίδρυμα για να βοηθήσει τους ανθρώπους στο πολύπαθο Σουδάν. «Πρέπει να μπορούμε να πάμε πίσω και να τους δώσουμε εκπαίδευση, καθαρό νερό, τροφή και φάρμακα», δήλωνε σε συνεντεύξεις του.
Αν και ο Λόμονγκ ήταν σίγουρος πως οι γονείς του είχαν σκοτωθεί από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Σουδάν, επανασυνδέθηκε με την οικογένειά του που τότε ζούσε στο Ναϊρόμπι. Το 2009 συνάντησε τους συγγενείς του και επιστρέφοντας πήρε μαζί του τα δύο μικρότερα αδέρφια του για να σπουδάσουν στην Αμερική.
Ο Λόμονγκ έγραψε κι ένα βιβλίο με τίτλο «τρέχοντας για τη ζωή μου: το ταξίδι ενός χαμένου παιδιού από τα πεδία μάχης του Σουδάν στους Ολυμπιακούς Αγώνες», όπου διηγείται το μακρύ ταξίδι της ζωής του.
«Θέλω να πω στον κόσμο ότι τα παιδιά πρέπει να παίζουν, να μορφώνονται και όχι να τους δίνουμε ένα ΑΚ-47s για να πολεμήσουν»…
Διαβάστε:Η ιστορία του λευκού αθλητή δίπλα στους εμβληματικούς μαύρους αθλητές, που ύψωσαν συμβολικά τη γροθιά τους στους Ο.Α του 1968. Τιμωρήθηκε σκληρά για τη στάση του. 38 χρόνια μετά οι δύο μαύροι συναθλητές σήκωσαν το φέρετρό του
Διαβάστε: 
