ΠΗΓΗ: Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ο μέγας στρατηλάτης της ιστορίας, Peter Green, εκδόσεις Διόπτρα
Καθώς οι μακεδόνες προετοιμάζονταν για την εκστρατεία κατά της Περσίας, ο Μέγας Αλέξανδρος διέταξε μια μοίρα πολεμικών πλοίων να αποπλεύσει από τη Μιικρά Ασία για τη Μαύρη Θάλασσα και από εκεί στο Δούναβη όπου θα τους συναντούσε μάλλον κοντά στο σημερινό Ρουστσούκ.
Έπειτα ξεκίνησε και ο ίδιος από την Αμφίπολη ακολουθώντας χερσαία οδό: προς τα ανατολικά πρώτα, μέσω της Νεάπολης, του Ποταμού Νέστου και της Οροσειράς της Ροδόπης, κι ακολούθως βόρεια προς το φυλάκιο του πατέρα του, τη Φιλιππούπολη.
Μέχρι εκείνο το σημείο περνούσε μέσα από φιλική περιοχή, τότε όμως συνάντησε την πρώτη αντίσταση.
Για να φτάσει στον Δούναβη έπρεπε να περάσει την Οροσειρά του Αίμου, μάλλον μέσω των στενών της Σίπκα.
Οι «αυτόνομοι» Θράκες δηλαδή, εκείνοι που παρέμεναν ανεξάρτητοι από τη μακεδονική κυριαρχία- αποφάσισαν να αμυνθούν εναντίον του στα στενά: μια έξυπνη κίνηση στρατηγικής, από τη στιγμή που δεν υπήρχε εναλλακτική διαδρομή.
Ο Αλέξανδρος θα χρειαζόταν να πραγματοποιήσει μια απότομη ανάβαση εκτεθειμένος προς τον αυχένα.
Οι Θράκες παρέταξαν τα κάρα τους στην είσοδο του περάσματος και περίμεναν.
Μια από τις ιδιότητες που διακρίνουν τον Αλέξανδρο από τους άλλους στρατάρχες είναι η αλλόκοτη ικανότητά του να μαντεύει την τακτική του εχθρού.
Οι περισσότεροι θα υπέθεταν ότι οι Θράκες θα χρησιμοποιούσαν τα κάρα τους ως προστατευτικό φράχτη και θα πολεμούσαν από πίσω τους.
Ο Αλέξανδρος όμως ήξερε ότι αγαπημένος τους ελιγμός μάχης ήταν η άγρια έφοδος με τις σπάθες ανά χείρας κι αμέσως συμπέρανε το τι σχεδίαζαν να κάνουν.
Μόλις αυτός και οι άντρες του βρέθηκαν στο στενότερο τμήμα της Χαράδρας, τα κάρα θα άρχιζαν να κυλούν στην πλαγιά, διαλύοντας τη μακεδονική φάλαγγα. Πριν οι αποθαρρυμένοι στρατιώτες προλάβουν να ανασυντάξουν τις γραμμές τους, οι Θράκες θα εφορμούσαν μέσα από το ρήγμα και θα τους πετσόκοβαν από κοντά.
Ο Αλέξανδρος είχε προβλέψει την επίθεση και ενημέρωσε προσεχτικά τους άντρες του τι να περιμένουν και τι αποτρεπτική δράση να αναλάβουν.
Αν είχαν χώρο θα άνοιγαν τις γραμμές και θα άφηναν τα κάρα να περάσουν ανάμεσά τους.
Αν βρισκόταν στο στενότερο σημείο της ανηφόρας, έπρεπε να γονατίσουν ή να ξαπλώσουν ο ένας κοντά στον άλλο, με τις ασπίδες να καλύπτουν τα κεφάλια τους και με λίγη τύχη τα κάρα θα περνούσαν άνετα από πάνω τους.
Σύμφωνα με τον Αρριανό, όταν τα κάρα άρχισαν να κυλούν ορμητικά, όπως είχε προβλεφτεί, δεν χάθηκε ούτε ένας άντρας.
Μετά την αποτυχία του αρχικού τεχνάσματος των Θρακών, η ίδια η μάχη εξελίχθηκε απογοητευτικά γι’αυτούς.
Ενώ οι τοξότες του Αλεξάνδρου παρείχαν κάλυψη από τα βράχια πάνω από τη δεξιά πτέρυγα της φάλαγγας και ο ίδιος οδηγούσε το επίλεκτο σώμα του πάνω στη δυτική κορυφογραμμή.
Οι κύριες μονάδες των στρατιωτών του πεζικού αναμφίβολα γεμάτοι χαρά που ήταν ακόμη ζωντανοί- εφόρμησαν κραυγάζοντας στην είσοδο του περάσματος. Οι Θράκες διαλύθηκαν και το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντας πίσω τους 1.500 νεκρούς, μαζί με πολλά γυναικόπαιδα. Ο δρόμος για τον Δούναβη ήταν ανοιχτός και τα λάφυρα πολλά!
