Στη Στέγη του Αγίου Χαραλάμπους στη Λάρνακα έζησαν οι Χανσενικοί της Κύπρου. Εκεί έχτισαν πέτρα πέτρα την απομονωμένη κοινότητά τους.
Έζησαν απομακρυσμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο στην αποκαλούμενη «κοιλάδα του πόνου». Είχαν δικά τους καφενεία και μαγειρεία και διατηρούσαν σχέσεις μόνο μεταξύ τους. Έκαναν σχέσεις και παντρεύονταν μέσα στα όρια της κοινωνίας τους. Εκεί πραγματοποιούσαν κάθε είδους εκδηλώσεις και θρησκευτικές γιορτές.
Όλα αυτά μέχρι το 2014 που η κοινότητα έκλεισε με επίσημη απόφαση της πολιτείας.
Οι εικόνες από την εγκαταλελειμμένη σήμερα κοινότητα καθηλώνουν. Ο Μιχάλης Λαμπριανίδης, δημοσίευσε στη σελίδα του Fotogravidi, φωτογραφίες από την ξεχασμένη γειτονιά των λεπρών της Κύπρου.
Κάρτες ασθενών, προσωπικά αντικείμενα, ρούχα, κρεβάτια, φάκελοι ασθενών και εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, είναι τα λίγα αντικείμενα που έμειναν πίσω για να θυμίζουν τι συνέβη εκεί.
Όσα σπίτια είναι σημαδεμένα με κόκκινο σταυρό, είναι προς κατεδάφιση.
Η ιστορία του ασύλου ξεκίνησε το 1800 επί Τουρκοκρατίας. Οι λεπροί δεν είχαν καμία φροντίδα και θεωρούνταν τελειωμένοι. Οι περισσότεροι από αυτούς ζητιάνευαν, έμεναν στους δρόμους και δεν είχαν καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Όταν ο Τούρκος Πασάς πέρασε από την Πύλη Πάφου και αντιλήφθηκε τη δυσοσμία, ρώτησε τι μύριζε τόσο άσχημα. Οι ακόλουθοι του απάντησαν «οι λεπροί» και τότε διέταξε να τους τουφεκίσουν για να γλιτώσουν από τη μυρωδιά τους…
Ο Χατζηγιωργάκης Κορνέσιος που ήταν σημαντικός Δραγουμάνος της εποχής, δεν παρέμεινε ασυγκίνητος μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Για αυτό πήρε πρωτοβουλία και έδωσε 500 στρέμματα γης προκειμένου να στεγασθούν και να μην τουφεκισθούν οι λεπροί. Έτσι σώθηκαν από την μανία του Τούρκου.
Ο Κορνέσιος που διέσωσε τους λεπρούς της Κύπρου είχε ο ίδιος μαρτυρικό τέλος. Τον Μάρτιο του 1809 αποκεφαλίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, με εντολή του νέου Μεγάλου Βεζύρη Γιουσούφ Ζία που τον μισούσε. Η περιουσία του δημεύθηκε και η οικογένεια του γνώρισε την εξορία και τη φυλάκιση για αρκετά χρόνια.
Από το πρώτο λεπροκομείο του Δραγουμάνου Κορνέσιου, δεν έμεινε ούτε ίχνος.
Το 1955 λεπροκομείο μεταφέρθηκε στην κοινότητα Αγίου Χαραλάμπους στη Λάρνακα.
Στην κοινότητα ζούσαν 120 χανσενικοί κι ένας μεγάλος αριθμός προσωπικού. Από το 1931, όταν ανακαλύφθηκε πως η ασθένεια είναι ιάσιμη, όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να εξοικειώνεται με την ιδέα να επισκεφθεί τους απομονωμένους συμπολίτες τους.
Διαπίστωσαν με έκπληξη ότι είχαν φτιάξει μια μεγάλη οικογένεια. Όλοι μαζί πήγαιναν σινεμά έκαναν εκδρομές και γίορταζαν από κοινού. Χαίρονταν και έκαναν γάμους μεταξύ τους. Κάποιοι πιο τολμηροί άνθρωποι που δεν είχαν νοσήσει,παντρεύονταν χανσενικούς.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Αδάμαστες ψυχές στα κρατητήρια Πύλας». Η φωτογραφική έκθεση του αγωνιστή Ρένου Λυσιώτη και οι διηγήσεις του συγκινούν και συγκλονίζουν (φωτό)
