Του Νίκου Παπαναστασίου από philenews
Στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1974, στην αντάρα των μαχών, του ξεσπιτώματος και της φυγής των Ελλήνων από τα χωριά τους για να γλυτώσουν από την αγριότητα του Αττίλα, υπήρξαν τολμηρές, πρωτόγνωρες ενέργειες. Κινήσεις αυτοθυσίας.
Μια από αυτές που ξεχωρίζει, είναι η περίπτωση του ήρωα Νικόλα Φωτίου, ο οποίος έχασε τη ζωή του στην προσπάθειά του να σώσει όσο το δυνατό περισσότερους συμπατριώτες του. Αφήνοντας πίσω του «στρατό» αμάχων, αίμα από το αίμα του: Οκτώ παιδιά, έξι κόρες και δύο αγόρια, και τη λατρευτή του σύζυγο Μυριάνθη!
Ήταν Παρασκευή, 16 Αυγούστου του 1974, όταν οι τουρκικές κατακτητικές δυνάμεις συνέχιζαν να επεκτείνουν ολοένα τα κυπριακά εδάφη που είχαν υπό τον έλεγχό τους από της έναρξης της εισβολής, στις 20 Ιουλίου.
Ο Νικόλας Φωτίου, ένας μεσήλικας μεροκαματιάρης βιοπαλαιστής από το Συριανοχώρι –στην παραλιακή περιοχή του Κόλπου της Μόρφου, πολύ κοντά στην πολυφίλητη πόλη– έσπευσε να μεταφέρει την οικογένειά του στο μοναστήρι του Κύκκου για ασφάλεια. Στην αγκαλιά της Μεγαλόχαρης, που πανηγύριζε τις μέρες εκείνες.
Όμως ο Νικόλας, δεν περιορίστηκε μόνο στη μεταφορά των δικών του. Επέστρεψε ξανά και ξανά στο χωριό του, για να οδηγήσει στη σωτηρία και όσους περισσότερους συγχωριανούς του μπορούσε. Στοιβαγμένους, στην κυριολεξία, στην κάσα του φορτηγού του. Χωρίς καμιά διάκριση σ’ εκείνους που μετέφερε, γιατί όλους τους θεωρούσε δικούς του, κι όλοι έπρεπε να σωθούν. Ακόμα και όταν στην τελευταία διαδρομή προς τον Κύκκο οι Τούρκοι των Καζιβερών τον συνέλαβαν μαζί με τον αδελφό του και άλλους και τους άφησαν μετά από ώρα με παρέμβαση του Τούρκου κοινοτάρχη, η απόφαση του Νικόλα ήταν να μην τερματίσει την προσπάθειά του. Επιθυμούσε να τη συνεχίσει, ώστε κανένας αν ήταν δυνατό Συριανοχωρίτης να μη μείνει βορά στα χέρια του αιμοσταγούς Αττίλα.
Δεν ήθελε να τερματίσει την προσπάθεια αγάπης και συμπόνιας σε κινδυνεύοντες συνανθρώπους του. Σε κάποιο σημείο όμως του δρόμου από τον Ποταμό του Κάμπου προς τον Κάμπο, το φορτηγό του προσέκρουσε σε μεγάλης ισχύος νάρκη, που θρυμμάτισε το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου του και σκότωσε τον Νικόλα!
Τον άφησαν νεκρό μόνο εκεί στη φωτιά των ημερών, αφού οι συνταξιδιώτες του έσπευσαν να προχωρήσουν πεζοί προς τον Κύκκο.
ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΦΟΣ ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ
Η απόγνωση των κατοίκων από τον φόβο κατάληψης της περιοχής, η διάλυση των μονάδων της Εθνικής Φρουράς και οι προσπάθειες απελπισίας όλων να απομακρυνθούν για να γλυτώσουν μόνο μετά από τρεις μέρες κατέστησαν δυνατή την παραλαβή του νεκρού Νικόλα και την ταφή του στο χωριό Μηλικούρι. Υπό τις κραυγές των δικών του.
Μετά από 34 χρόνια, το 2008, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στην Πάφο.
Στον Νικόλα
Πέρασαν 43 από τότε τόσα χρόνια,
με καμίνι καλοκαίρια και χειμώνες όλο χιόνια,
μα η μνήμη σου Νικόλα μένει πάντα ζωντανή
κι ο αλτρουισμός που είχες συνεχώς θα συγκινεί.
*** **** ***
Είχες μόνιμα στην πόρτα μια «φουλιά» από παιδιά,
όμως ήθος και συμπόνια και πονόψυχη καρδιά
έλαμψαν σε ώρα κρίσης, ξεσπιτώματος και φρίκης
κι επαξίως ανεδείχθης όλων ολυμπιονίκης!
*** **** ***
Έτρεχες να σώσεις άλλους στου πολέμου τη βοή,
μα’ χασες σ’ αυτό το ρίσκο τη δική σου τη ζωή.
Μπαμ, ξεφώνισε μια νάρκη! Μπαμ κι απλώθη με μανία.
Θάνατος! Κι ευθύς ευρέθης στων ηρώων τα θρανία
να’ χεις του Θεού τη χάρη και τη μνήμη αιωνία!
