Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ιδρύθηκαν σε πολλές περιοχές της Γερμανίας «Στέγες», που φιλοξενούσαν τα νεογέννητα μωρά, που έφερναν στο κόσμο οι αιχμάλωτες γυναίκες και οι ξένες εργάτριες.
Οι «Στέγες» αυτές υποτίθεται ότι παρείχαν και υπηρεσίες μαιευτικής, αλλά στην ουσία ήταν χώροι ακατάλληλοι, βρώμικοι, χωρίς εξοπλισμό και καταρτισμένο προσωπικό.
Οι γυναίκες γεννούσαν μόνες τους μακριά από τις οικογένειές τους, διακινδυνεύοντας τόσο τη δική τους ζωή όσο και των μωρών τους.
Ο επαναπατρισμός που ίσχυε παλαιότερα για τις έγκυες γυναίκες, απαγορεύθηκε από το καθεστώς του Χίτλερ.
Οι Ναζί θεωρούσαν πως η εγκυμοσύνη και η λοχεία ήταν μια καλή δικαιολογία για να μένουν οι γυναίκες μακριά από τα πόστα τους. Γι’ αυτό πήραν τα μέτρα τους.
Η κυβέρνηση διέταξε οι λεχώνες να αφήνουν τα νεογέννητα μωρά τους στα ιδρύματα και να επιστρέφουν στις εργασίες τους, λίγες μόλις μέρες μετά τη γέννα.
Ο αποχωρισμός ήταν υποχρεωτικός και η τύχη των βρεφών προδιαγεγραμμένη.
Τα περισσότερα από αυτά δεν κατάφερναν να επιβιώσουν.
Οι ασθένειες που προέρχονταν από τις άθλιες συνθήκες υγιεινής των ιδρυμάτων αλλά και την έλλειψη τροφής, θέριζαν τα βρέφη.
Τα ποσοστά θνησιμότητας στις «Στέγες» ήταν πολύ αυξημένα.
Η «Στέγη» του Βολφσμπουργκ
Μια από τις πιο γνωστές «Στέγες» της ντροπής ήταν αυτή που βρισκόταν στη βιομηχανική περιοχή και ιδρύθηκε για να αφήνουν τα μωρά τους οι εργάτριες του εργοστασίου της Volkswagenwerke.
Στεγάζονταν σε παραπήγματα, χωρίς άλλες υποδομές και ειδικευμένο προσωπικό.
Τα μέτρα υγιεινής ήταν ανύπαρκτα. Τα νεογέννητα υπέφεραν από τους κοριούς και τα εξανθήματα.
Το προσωπικό ήταν αδιάφορο και χωρίς καμία κατάρτιση.
Η προϊσταμένη του ιδρύματος φέρονταν βίαια και απάνθρωπα στα μωρά.
Το 1944, από τα 310 βρέφη που εισήχθησαν στη «Στέγη», τα 254 δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.
Επικεφαλής του ιδρύματος ήταν ο γιατρός του εργοστασίου Δρ. Κόρμπελ, ο οποίος εξέταζε τα βρέφη μία φορά την εβδομάδα, καθαρά για τυπικούς λόγους.
Αδιαφορούσε για τις ασθένειες, δε ζητούσε ποτέ συμβουλή από ειδικευμένους γιατρούς και απέφευγε την προσωπική επαφή με τα άρρωστα μωρά.
Ακόμα και όταν αυτά έχαναν τη ζωή τους, δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία.
Υπέγραφε τα πιστοποιητικά θανάτου με τη διάγνωση «αδυναμία ζωής», χωρίς να διεξάγει αυτοψία.
Τα άτυχα βρέφη δεν θάβονταν με κάποια τελετή. Το απάνθρωπο προσωπικό της «Στέγης» τα μάζευε σε χαρτόκουτα και όταν συγκεντρώνονταν μεγάλος αριθμός, τα έθαβε ομαδικά χωρίς ποτέ να ειδοποιούνται οι μητέρες τους.
Παρόμοια κατάσταση επικρατούσε και στη «Στέγη» της πόλης Φέλπκε, όπου στοιβάζονταν τα μωρά που άρπαζαν οι Ναζί από Πολωνές αγρότισσες.
Ο δείκτης θνησιμότητας ήταν και εκεί πολύ ανεβασμένος. 84 από τα 100 παιδιά που εισήχθησαν μεταξύ Μαΐου και Δεκεμβρίου του 1944, έχασαν τη ζωή τους.
Πολλά από αυτά δεν άντεξαν την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στα παραπήγματα του ιδρύματος και βρήκαν τραγικό θάνατο.
Τα υπόλοιπα υπέφεραν από τις ψείρες, τις ακαθαρσίες και τις αρρώστιες.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, η ταφή των βρεφών γίνονταν και σε αυτή τη «Στέγη», με προχειρότητα και απροσεξία.
Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια μιας ομαδικής ταφής εθεάθη ένας σκύλος που κουβαλούσε με τα δόντια του το κρανίο ενός μωρού.
Οι «Στέγες» που ίδρυσαν οι Ναζί δεν ήταν βρεφοκομεία αλλά κολαστήρια που οδήγησαν στο θάνατο χιλιάδες βρέφη.
Οι άνθρωποι του Χίτλερ, αν και γνώριζαν για τους υψηλούς δείκτες θνησιμότητας και τις απάνθρωπες συνθήκες των ιδρυμάτων, δεν πήραν ποτέ ειδικά μέτρα.
Κύριο μέλημα τους ήταν η έγκαιρη επιστροφή των γυναικών στις δουλειές τους.
Για το καλό της Γερμανίας.
