Οι δεκαετίες ’50 και του ’60 σημαδεύτηκαν με καθημερινές απεργίες και δυναμικές συγκρούσεις με την αστυνομία. Το κράτος, σε κάθε διαδήλωση θεωρούσε ότι έπρεπε να κατέβει η αστυνομία στου δρόμους, και να χτυπηθεί με τους απεργούς.
Ήταν η εποχή της ανοικοδόμησης και στο εργατικό τοπίο εμφανίστηκαν δυναμικά οι οικοδόμοι, οι οποίοι τον Δεκέμβριο του 1960 ξεκίνησαν μια μεγάλη απεργία.
Διεκδικούσαν δικαιώματα όπως καλύτερα μεροκάματα και ασφάλιση.
Οι κινητοποιήσεις τους έμειναν στην ιστορία λόγω της βιαιότατης καταστολής από την αστυνομία. Όμως και ο κόσμος της οικοδομής, δηλαδή τα αγροτόπαιδα που είχαν έρθει στην Αθήνα, δεν είχαν σκοπό απλά να ξυλοκοπούνται. Οι συγκρούσεις ήταν ομηρικές. Οι δρόμοι της πόλης μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης και κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων ξηλώθηκαν ακόμα και πεζοδρόμια. Με τις πέτρες οι διαδηλωτές απαντούσαν στις επιθέσεις των αστυνομικών.
Στις επιχειρήσεις συμμετείχε τότε και ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, ο περιβόητος Αθανάσιος Ρακιντζής, ο οποίος έδωσε εντολή για πυροβολισμούς και για πρώτη φορά έγινε χρήση χημικών.
Οι εργαζόμενοι κάθε φορά που τραυματιζόταν κάποιος συνάδελφός τους κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, πείσμωναν ακόμα περισσότερο και συνέχιζαν τους αγώνες τους πιο δυναμικά.
Η χούντα έβαλε στοπ στις διεκδικήσεις. Πλέον στους δρόμους δεν κατέβαιναν οι αστυνομικοί, αλλά τα τανκς.
Οι αριστεροί συλλαμβάνονταν στα σπίτια τους, ειδικά αν είχαν και αντιστασιακή δράση.
Μετά τη χούντα οι πολυετείς αγώνες άρχισαν να δικαιώνονται.
Το 1975 ο ιδιωτικός τομέας κέρδισε την πενθήμερη εργασία των 40 ωρών. Δηλαδή εκτός από την Κυριακή πολλοί εργαζόμενοι θα απολάμβαναν και την αργία του Σαββάτου, έστω και αν δεν ίσχυε για όλους.
Το 1981 ο νόμος εφαρμόστηκε και στο δημόσιο.
Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» πώς με αγώνες και νεκρούς κατακτήθηκε η αργία της Κυριακής και έγινε πραγματικότητα το σύνθημα: 8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ξεκούρασης, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος
