Στις 20 Ιανουαρίου 1906, στην προκυμαία του λιμανιού της Σμύρνης, ένας γραμματικός περιμένει το αφεντικό του να του πει τα ευχάριστα μαντάτα.
Το αφεντικό είναι ο καπνοβιομήχανος Σωκράτης Ωνάσης, με τόπο καταγωγής το Μουταλάσι της Καππαδοκίας, που γύριζε με το βαπόρι από την Καβάλα, όπου αγόρασε καπνά.
«Να σου ζήσει εφέντη ο γιος!», είπε στον Σωκράτη ο υπάλληλός του.
Εκείνος, αφού τον ευχαρίστησε, πήρε την άμαξα και έτρεξε να δει τον διάδοχό του, τον Αριστοτέλη ο οποίος μετά από μερικές δεκαετίες με το δαιμόνιο επιχειρηματικό του μυαλό, έγινε ο πλουσιότερος επιχειρηματίας στον κόσμο.
Στις 15 Ιανουαρίου, ο Αριστοτέλης γιόρταζε τα 67α γενέθλιά του στη Νέα Υόρκη, όταν ήρθε το κακό μαντάτο, που του άλλαξε ριζικά τη ζωή, η οποία «δεν είχε πλέον κανένα νόημα».
Στα τέλη του 1972, ο Ωνάσης οργάνωσε την Ολυμπιακή Αεροπλοΐα. Ήταν μια καλή επιχειρηματική κίνηση, αλλά έκανε και το χατήρι του γιου του που λάτρευε τα αεροπλάνα.
Είχε έρθει η ώρα πατέρας και γιος να έρθουν πιο κοντά και ο Αλέξανδρος να εκπαιδευτεί για τη βαριά κληρονομιά του.
Έβαλε και δίπλα στο μικρό μία γοητευτική αεροσυνοδό για να διώξει από κοντά του την αγαπημένη του, επειδή ήταν μεγαλύτερή του κατά 17 χρόνια.
Η όμορφη Φιόνα Φον Τίσεν ήταν 42 ετών.
Ο Ωνάσης κατάφερε να τους χωρίσει, αλλά σύντομα αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν παντοδύναμος, όπως νόμιζε.
Το μεγάλο πλήγμα για τον Ωνάση ήρθε τον Γενάρη του 1973, ανήμερα των γενεθλίων του.
Ο Αλέξανδρος (τον απέκτησε με την Τίνα Λιβανού, στις 30-4-1948), με τους δύο πιλότους του πατέρα του, έναν Άγγλο και έναν Αμερικανό, ανέβηκε στο καινούργιο αεροπλάνο μάρκας “Πιάτζιο” για να το δοκιμάσει.
Μετά θα έφευγε με το λίαρ τζέτ για το καρναβάλι του Ρίο.
Το «Πιάτζιο», μόλις απογειώθηκε, σε κλάσματα δευτερολέπτου και άγνωστο πως, έπεσε και συνετρίβη από ύψος 10-15 μέτρων με ταχύτητα 160 χλμ την ώρα.
Ο Αλέξανδρος τραυματίσθηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ. Οι άλλοι δύο πιλότοι τραυματίστηκαν πιο ελαφρά.
Ο Αριστοτέλης γιόρταζε με φίλους τα γενέθλιά του στη Νέα Υόρκη, που εξελίχθηκαν στα πιο μαύρα της ζωής του, καθώς οι συνεργάτες του τον πληροφόρησαν αμέσως για τον σοβαρό τραυματισμό του μονάκριβου γιού του.
Παράτησε τα γλέντια και τις τελετές κι έφυγε εσπευσμένως από τη Νέα Υόρκη, μαζί με την Τζάκι για την Αθήνα.
Μαζί του έφερε τρεις Αμερικανούς νευροχειρουργούς υπό τον Πόκιν, τον καλύτερο στον κόσμο. Αλλά και το γραφείο του στο Λονδίνο ναύλωσε αεροπλάνο της ΒΕΑ και μετέφερε αμέσως, μοναδικό επιβάτη, τον Άγγλο νευροχειρουργό Ρίτσαρντσον στην Αθήνα…
Την επομένη το μεσημέρι, 23 Ιανουαρίου 1973, οι τέσσερις διάσημοι νευροχειρουργοί εξέτασαν για τελευταία φορά τον Αλέξανδρο και αργά το απόγευμα ο Πόκιν καλεί τον Αριστοτέλη και του λέει ξερά: «Δεν υπάρχουν ελπίδες διάσωσης του γιου σου και κάθε προσπάθεια να διατηρηθεί στη ζωή είναι άσκοπη και βασανιστική».
Λίγα λεπτά μετά, στις 7 το απόγευμα, ο Αριστοτέλης, για να επέλθει ταχύτερα το αναπόφευκτο και να μην ταλαιπωρείται ο γιός του, ζήτησε από τους γιατρούς να βγάλουν τα σωληνάκια…
Μόλις οι γιατροί ανήγγειλαν τον θάνατο του Αλέξανδρου, η μητέρα του, Τίνα, λιποθύμησε και ο Αριστοτέλης ξέσπασε σε λυγμούς.
Μέχρι σήμερα, αν και πολλά ελέχθησαν στο παρασκήνιο, κανείς δεν μπόρεσε να μάθει με στοιχεία αν ήταν δυστύχημα ή δολιοφθορά. Αν κάποιοι σκότωσαν τον 25χρονο Αλέξανδρο και κτύπησαν τον έλληνα κροίσο εκεί που πονούσε.
Πάνω από 10.000 συλλυπητήρια τηλεγραφήματα δέχτηκε η οικογένεια Ωνάση, από βασιλείς, προέδρους, πρωθυπουργούς και απλούς ανθρώπους, ενώ την ίδια ώρα με τον Αλέξανδρο, πέθανε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον.
Κουράγιο Τέλη!
Φεύγοντας ο Ωνάσης από το ΚΑΤ, καταρρακωμένος ψυχικά και σωματικά, τον άκουσαν να λέει στον συνεργάτη του, καθηγητή Ιωάννη Γεωργάκη, που προφανώς του είπε να κάνει «κουράγιο»:
«Τι κουράγιο να κάνω, όταν χάνω το μονάκριβο παιδί μου; Η ζωή για μένα πλέον, δεν έχει κανένα νόημα…».
Πήγε στο αεροδρόμιο, είδε τα συντρίμμια του «πιάτζιο», έκλαψε με λυγμούς σα μωρό παιδί και μετά έφυγε με την Τζάκι για την Αμερική, ενώ στον Σκορπιό γινόταν η κηδεία του Αλέξανδρου.
Από τον καημό του, πέθανε στο Παρίσι δυο χρόνια μετά, το 1975, από μυασθένεια, ενώ η Τίνα έφυγε το 1974!
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
[email protected]
