Κοντά στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος της Καρπασίας, υπάρχει ένα στρατόπεδο στην μάλλον άγνωστη περιοχή Ακράδες. Ξεκίνησε να λειτουργεί επί αγγλοκρατίας ως βρετανικό στρατόπεδο, ενώ μετά τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, λειτούργησε το ΄64, ως βάση της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς. Το 1974 το στρατόπεδο μετετράπη στον χειρότερο εφιάλτη των κατοίκων των γύρω περιοχών: οι Τούρκοι εισβολείς το κατέλαβαν και το μετετρέψαν σε χώρο αιχμαλωσίας για όσους εγκλωβισμένους έμειναν πίσω. Η αιχμαλωσία όμως δεν έγινε τον Ιούλη ή τον Αύγουστο της εσβολής, αλλά τρεις μήνες μετά και διήρκησε περίπου ένα χρόνο.
Η αιχμαλωσία
Οι μαρτυρίες από την αιχμαλωσία είναι πολλές. Κατά τη διάρκεια της εισβολής χρησιμοποίησαν το στρατόπεδο σαν πρόχειρο χώρο για τους αιχμαλώτους που θα μετέφεραν στα Άδανα, την Αμάσεια και άλλες φυλακές της Τουρκίας. Στοίβαζαν τους ανθρώπους τον ένα πάνω στον άλλον, τους άφηναν για μέρες χωρίς νερό και τροφή, ενώ για αποχωρητήριο τοποθετούσαν έναν κουβά.
Ο Βασίλης Χατζηκυριάκου, ένας από τους εγκλωβισμένους στις Ακράδες, μοιράστηκε την ιστορία του με το Περιοδικό, το 1990. Ο ίδιος συνελήφθη στις 10 Νοεμβρίου 1974, κατά τη διάρκεια της νύχτας μέσα από το σπίτι του. Λόγος δεν υπήρχε. Θυμάται πως οι Τούρκοι εφορμούσαν στα σπίτια των εγκλωβισμένων και τους άρπαζαν με τη δικαιολογία πως «είχαν βρει όπλα στις αυλές και φοβόντουσαν την έναρξη ανταρτοπόλεμου». Έτσι τους μετέφεραν στις Ακράδες.
Τα χωριά που βρέθηκαν στο στόχαστρο ήταν η Γιαλούσα, ο Άγιος Ανδρόνικος, η Αγία Τριάδα, το Ριζοκάρπασο, το Λεονάρισσο.
Τα βασανιστήρια
Ο εξευτελισμός, οι ξυλοδαρμοί και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης ήταν η καθημερινότητα των εγκλωβισμένων στο στρατόπεδο. Ο κ. Χατζηκυριακού αναφέρει τρία από τα πιο αβάσταχτα βασανιστήρια: τη φάλαγγα, το ηλεκτροσόκ και τον ξυλοδαρμό στα γεννητικά όργανα με βίτσα. Οι 25 μέρες παραμονής του στο Νταχάου της Κύπρου, ήταν γεμάτες ξύλο και ανακρίσεις.
Το ηλεκτροσόκ
Ένα από τα πιο συνηθισμένα βασανιστήρια ήταν αυτό του ηλεκτροσόκ. Οι στρατιώτες έγδυναν τους αιχμαλώτους, τους οποίους έδεναν χέρια-πόδια σε τέσσερις στύλους, επιτρέποντάς τους να κρατήσουν μόνο το εσώρουχο. Τότε ο ανακριτής βασάνιζε με ηλεκτρισμό τον κρατούμενο σε όλο του το κορμί μέχρι να «ομολογήσει που κρύβει τα όπλα για την οργάνωση του ανταρτοπόλεμου». Ο χώρος μύριζε καμένη σάρκα.
Η φάλαγγα
Ένα άλλο βασανιστήριο το οποίο πρώτα αξιοποιήθηκε από τους Οθωμανούς και ακολούθως από τη ναζιστική Γερμανία, ήταν το βασανιστήριο της φάλαγγας. Σε ένα μακρύ ξύλο, περίπου ένα μέτρο υπήρχαν δύο τρύπες από τις οποίες περνούσε σχοινί. Με αυτό έδεναν τους αστραγάλους των κρατουμένων, κρεμούσαν τα πόδια τους ψηλά και τότε με ένα ρόπαλο χτυπούσαν αλλεπάλληλα τις πατούσες τους. Μετά από αυτό, οι βασανισμένοι ήταν αδύνατο να περπατήσουν και ο πόνος ήταν σε όλο το σώμα τρομερός. Πολλές φορές τους χτυπούσαν μέχρι τελικής πτώσης.
Ξύλο με τη βίτσα
Το τρίτο και απάνθρωπο βασανιστήριο που περιέγραφε στην επιστολή του ο κρατούμενος Βασίλης, ήταν το εξής: «Αφού υποχρέωναν τον κρατούμενο να πλαγιάσει σε κάποιο στρώμα χάμω ανάσκελα, με δεμένα τα χέρια πίσω, του κατέβαζαν κάτω τα ρούχα και ακολούθως ο βασανιστής πήγαινε στα πλάγια και με μια βεργούλα κτυπούσε επιτήδεια στα γεννητικά όργανα και κυρίως στα δίδυμα. Ο πόνος ήταν απότομος και τρομερότατος».
Ο κ. Βασίλης Χατζηκυριακού παρέμεινε στις Ακράδες, 25 ημέρες.
Ο φόρος της δεκάτης
Το 2011, η Συντονιστική Επιτροπή Καρπασίας κατήγγειλε πως το κατοχικό καθεστώς από κοινού με τους Γκρίζους Λύκους, υποχρέωσαν τους εγκλωβισμένους να πληρώσουν τον φόρο της δεκάτης για τις «ανάγκες» της συντήρησης στρατοπέδων του κατοχικού στρατού αλλά και για την ανέγερση τζαμιών. Όπως ανέφεραν οι κατοχικές αρχές στους εγκλωβισμένους «ήταν υποχρεωμένοι να καταθέσουν τη συνδρομή τους για για βελτιώσεις στα στρατόπεδα Ακράδες στον Αγιο Ανδρόνικο και Μοναργάς παρά το Μπογάζι, καθώς και για το χτίσιμο τζαμιών σε όλα τα ελληνικά χωριά της περιοχή».
Διαβάστε επ0ίσης στη ΜτΧ: «Κάποιες κοπέλες τις βίαζαν καθημερινά και για κάθε βιασμό έβαζαν και μία στάμπα στα πόδια». Οι εφιαλτικές μνήμες μιας εγκλωβισμένης Μορφίτισσας
